Αναδημοσίευση , Γράφει ο Διονύσης Ελευθεράτος
«Εμείς δεν είμαστε Ελληνες», φώναζαν πολλοί Γάλλοι, τότε που έβγαιναν κατά εκατομμύρια στους δρόμους για το συνταξιοδοτικό. «Ησυχία, θα ξυπνήσουν οι Ελληνες», σάρκαζαν προσφάτως οι Ισπανοί. Είδατε; Εδώ μας ξεβρακώνουν μπας και βρούμε κάποτε «την εμπιστοσύνη των αγορών» και στο μεταξύ χάνουμε και την εκτίμηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών!
Οπως φαίνεται, οι Ευρωπαίοι πολίτες θεωρούν πλέον την ελληνική κοινωνία παράδειγμα προς αποφυγήν, βασίλειο παθητικότητας. Στα μάτια τους είμαστε καρπαζοεισπράκτορες που δεν βρίσκουν την τόλμη –ή τους τρόπους– να πουν ένα ηχηρό «όχι» στους μαινόμενους εντολοδόχους εισπράκτορες που αποκαλούνται «ελληνική κυβέρνηση».
Εχουν δίκιο που μας βλέπουν έτσι; Απόλυτο –και παρακαλώ ξεχάστε εκείνο τα αυτάρεσκο «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε» του Σαββόπουλου. Στη χώρα στην οποία ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα «γδέρνεται», αλλά τον παρηγορεί η χαιρεκακία για το «γδάρσιμο» του γείτονα δημόσιου υπάλληλου των 1.400 ευρώ, περισσότερο ταιριάζουν... άλλες εκφράσεις. Στον νου μου έρχεται εκείνη που αρχίζει με τη λέξη μαγκιά, συνεχίζει με μια δύσοσμη σωματική λειτουργία και τέλος μετρά έναν πρωκτό σε διαστάσεις φινιστρινιού...
Τι ξέρουν οι Ευρωπαίοι και μας θεωρούν κάκιστο «προηγούμενο»; Σίγουρα δεν γνωρίζουν όλα τα ψέματα με τα οποία έχουμε βομβαρδιστεί. Εικάζω, μάλιστα, πως αν είχαν υπόψη τους τον συνδυασμό των αμέτρητων παραμυθιών με τις λίγες διακριτικές ομολογίες των «ηγετών μας», θα μας οίκτιραν ακόμα περισσότερο. Σκεφθείτε ένα Γάλλο να μαθαίνει ότι από τα χείλη της υπουργού Εργασίας, Λούκας Κατσέλη, ξέφυγε μια φράση: «Η ανασφάλιστη εργασία στην Ελλάδα είναι στο 26%, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 6%».
Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόταν ο Γάλλος είναι «καλά, κάθονται ακόμα οι Ελληνες κι ακούν την κυβέρνησή τους; Κι αν δεν ακούν, ακόμα... κάθονται;».
Τι ξέρουν λοιπόν Ισπανοί, Γάλλοι κι άλλοι; Ξέρουν πως σε καμία άλλη (πλην Ελλάδας) δυτική χώρα δεν εφαρμόστηκε τόσο ισοπεδωτικό και βάναυσο πρόγραμμα λιτότητας, διότι απλούστατα πουθενά αλλού οι κυβερνώντες δεν αποδείχθηκαν τόσο άβουλοι «yesmen». Κι ας μην πει κανείς πως «εδώ η κατάσταση ήταν εξαρχής χειρότερη» κι άλλα ανυπόστατα. Στο καλημέρα της κρίσης η Πορτογαλία εμφάνιζε σε αδρές γραμμές τους ίδιους δημοσιονομικούς δείκτες με τους δικούς μας, αλλά είχε το μισό (!) ΑΕΠ σε σχέση με το ελληνικό –χώρα με τον ίδιο πληθυσμό.
Τι ήταν αυτό που έβαλε κάποιο «χαλινάρι» στα όσα υπέστησαν μέχρι τώρα οι Πορτογάλοι; Μήπως καμία «συναίνεση», όπως ουρλιάζουν εδώ τα «παπαγαλάκια»; Το αντίθετο: το «χαλινάρι» το έβαλε η (σχετική, έστω) απείθεια της πλειονότητας του πολιτικού κόσμου, τα «βότσαλα που έπεσαν στη λίμνη», η ίδια η αναταραχή που οδήγησε στη... νυχτιάτικη πτώση της κυβέρνησης Σόκρατες. Οι διεθνείς τοκογλύφοι αξιώνουν ολοένα και περισσότερα όταν ακούν μόνο «ναι». Στα «όχι» αναδιπλώνονται.
Οι Ισλανδοί αρνήθηκαν δύο φορές σε δημοψήφισμα να πληρώσουν οι ίδιοι τα 5,6 δισ. δολάρια (σχεδόν το μισό ΑΕΠ της χώρας), δηλαδή το ποσό που άρπαξαν τραπεζίτες τους από Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες. Την εποχή της υπακοής στο ΔΝΤ και τις αγορές (2009) το ισλανδικό ΑΕΠ έπεσε κατά 7%, ο πληθωρισμός έφθασε 19%, η κορόνα υποτιμήθηκε μέχρι 58%. Επειτα από το πρώτο κιόλας «όχι» ο πληθωρισμός έπεσε στο 1,8%, η κορόνα πλησιάζει στα επίπεδα που είχε πριν από την κρίση, το ΑΕΠ πήρε την «πάνω βόλτα» και τα CDS μειώθηκαν κατά 80%!
Γιατί δύο δημοψηφίσματα; Διότι ισάριθμες φορές ο Ισλανδός πρόεδρος Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον πρόβαλε βέτο στα κυβερνητικά σχέδια που ουσιαστικά φόρτωναν στην κοινωνία τις αμαρτίες των Ισλανδών τραπεζιτών. Τι ρωτήσατε; Αν ο Γκρίμσον είναι κανένας βόρειος... Ούγκο Τσάβες;
Δεξιός είναι ο άνθρωπος. Και προφανώς, σύμφωνα με τη «λογική» του ΓΑΠ, ο Γκρίμσον είναι...
«σπιθαμιαίος» ηγέτης. Ο ΓΑΠ πάλι, που φτιάχνει την Ελλάδα των σπιθαμιαίων μισθών, σπιθαμιαίων συντάξεων, σπιθαμιαίων κοινωνικών δαπανών και σπιθαμιαίων παραγωγικών προοπτικών, είναι... πολιτικός γίγαντας. Εχουμε πρωθυπουργό «ΑΑ». Αδίστακτος και Αβερελ –μαζί. Κι όσο τον έχουμε, ας μη λέμε σε κανέναν Ευρωπαίο πως ξυπνήσαμε!
«Εμείς δεν είμαστε Ελληνες», φώναζαν πολλοί Γάλλοι, τότε που έβγαιναν κατά εκατομμύρια στους δρόμους για το συνταξιοδοτικό. «Ησυχία, θα ξυπνήσουν οι Ελληνες», σάρκαζαν προσφάτως οι Ισπανοί. Είδατε; Εδώ μας ξεβρακώνουν μπας και βρούμε κάποτε «την εμπιστοσύνη των αγορών» και στο μεταξύ χάνουμε και την εκτίμηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών!
Οπως φαίνεται, οι Ευρωπαίοι πολίτες θεωρούν πλέον την ελληνική κοινωνία παράδειγμα προς αποφυγήν, βασίλειο παθητικότητας. Στα μάτια τους είμαστε καρπαζοεισπράκτορες που δεν βρίσκουν την τόλμη –ή τους τρόπους– να πουν ένα ηχηρό «όχι» στους μαινόμενους εντολοδόχους εισπράκτορες που αποκαλούνται «ελληνική κυβέρνηση».
Εχουν δίκιο που μας βλέπουν έτσι; Απόλυτο –και παρακαλώ ξεχάστε εκείνο τα αυτάρεσκο «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε» του Σαββόπουλου. Στη χώρα στην οποία ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα «γδέρνεται», αλλά τον παρηγορεί η χαιρεκακία για το «γδάρσιμο» του γείτονα δημόσιου υπάλληλου των 1.400 ευρώ, περισσότερο ταιριάζουν... άλλες εκφράσεις. Στον νου μου έρχεται εκείνη που αρχίζει με τη λέξη μαγκιά, συνεχίζει με μια δύσοσμη σωματική λειτουργία και τέλος μετρά έναν πρωκτό σε διαστάσεις φινιστρινιού...
Τι ξέρουν οι Ευρωπαίοι και μας θεωρούν κάκιστο «προηγούμενο»; Σίγουρα δεν γνωρίζουν όλα τα ψέματα με τα οποία έχουμε βομβαρδιστεί. Εικάζω, μάλιστα, πως αν είχαν υπόψη τους τον συνδυασμό των αμέτρητων παραμυθιών με τις λίγες διακριτικές ομολογίες των «ηγετών μας», θα μας οίκτιραν ακόμα περισσότερο. Σκεφθείτε ένα Γάλλο να μαθαίνει ότι από τα χείλη της υπουργού Εργασίας, Λούκας Κατσέλη, ξέφυγε μια φράση: «Η ανασφάλιστη εργασία στην Ελλάδα είναι στο 26%, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 6%».
Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόταν ο Γάλλος είναι «καλά, κάθονται ακόμα οι Ελληνες κι ακούν την κυβέρνησή τους; Κι αν δεν ακούν, ακόμα... κάθονται;».
Τι ξέρουν λοιπόν Ισπανοί, Γάλλοι κι άλλοι; Ξέρουν πως σε καμία άλλη (πλην Ελλάδας) δυτική χώρα δεν εφαρμόστηκε τόσο ισοπεδωτικό και βάναυσο πρόγραμμα λιτότητας, διότι απλούστατα πουθενά αλλού οι κυβερνώντες δεν αποδείχθηκαν τόσο άβουλοι «yesmen». Κι ας μην πει κανείς πως «εδώ η κατάσταση ήταν εξαρχής χειρότερη» κι άλλα ανυπόστατα. Στο καλημέρα της κρίσης η Πορτογαλία εμφάνιζε σε αδρές γραμμές τους ίδιους δημοσιονομικούς δείκτες με τους δικούς μας, αλλά είχε το μισό (!) ΑΕΠ σε σχέση με το ελληνικό –χώρα με τον ίδιο πληθυσμό.
Τι ήταν αυτό που έβαλε κάποιο «χαλινάρι» στα όσα υπέστησαν μέχρι τώρα οι Πορτογάλοι; Μήπως καμία «συναίνεση», όπως ουρλιάζουν εδώ τα «παπαγαλάκια»; Το αντίθετο: το «χαλινάρι» το έβαλε η (σχετική, έστω) απείθεια της πλειονότητας του πολιτικού κόσμου, τα «βότσαλα που έπεσαν στη λίμνη», η ίδια η αναταραχή που οδήγησε στη... νυχτιάτικη πτώση της κυβέρνησης Σόκρατες. Οι διεθνείς τοκογλύφοι αξιώνουν ολοένα και περισσότερα όταν ακούν μόνο «ναι». Στα «όχι» αναδιπλώνονται.
Οι Ισλανδοί αρνήθηκαν δύο φορές σε δημοψήφισμα να πληρώσουν οι ίδιοι τα 5,6 δισ. δολάρια (σχεδόν το μισό ΑΕΠ της χώρας), δηλαδή το ποσό που άρπαξαν τραπεζίτες τους από Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες. Την εποχή της υπακοής στο ΔΝΤ και τις αγορές (2009) το ισλανδικό ΑΕΠ έπεσε κατά 7%, ο πληθωρισμός έφθασε 19%, η κορόνα υποτιμήθηκε μέχρι 58%. Επειτα από το πρώτο κιόλας «όχι» ο πληθωρισμός έπεσε στο 1,8%, η κορόνα πλησιάζει στα επίπεδα που είχε πριν από την κρίση, το ΑΕΠ πήρε την «πάνω βόλτα» και τα CDS μειώθηκαν κατά 80%!
Γιατί δύο δημοψηφίσματα; Διότι ισάριθμες φορές ο Ισλανδός πρόεδρος Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον πρόβαλε βέτο στα κυβερνητικά σχέδια που ουσιαστικά φόρτωναν στην κοινωνία τις αμαρτίες των Ισλανδών τραπεζιτών. Τι ρωτήσατε; Αν ο Γκρίμσον είναι κανένας βόρειος... Ούγκο Τσάβες;
Δεξιός είναι ο άνθρωπος. Και προφανώς, σύμφωνα με τη «λογική» του ΓΑΠ, ο Γκρίμσον είναι...
«σπιθαμιαίος» ηγέτης. Ο ΓΑΠ πάλι, που φτιάχνει την Ελλάδα των σπιθαμιαίων μισθών, σπιθαμιαίων συντάξεων, σπιθαμιαίων κοινωνικών δαπανών και σπιθαμιαίων παραγωγικών προοπτικών, είναι... πολιτικός γίγαντας. Εχουμε πρωθυπουργό «ΑΑ». Αδίστακτος και Αβερελ –μαζί. Κι όσο τον έχουμε, ας μη λέμε σε κανέναν Ευρωπαίο πως ξυπνήσαμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ποια είναι η άποψή σου;