Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Ζόμπι επιτίθενται στην νομική. Ξανά!


“Ο οπορτουνισμός είναι κακός ,ο αριστερισμός το ίδιο και ο ρεβιζιονισμός αληθινή καταστροφή. Τα ζόμπι όμως είναι χειρότερα”

Κώστας ,ο “σοφός”


Το 2020 μετά το μνημόνιο 69 οι μισθοί των αστυνομικών υπαλλήλων είχαν μειωθεί τόσο πολύ ,ώστε  σχεδόν κανένας δεν διακινδύνευε τη ζωή του για να επιβάλλει την τάξη σε μια κοινωνία που έμοιαζε με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Έτσι ύστερα από πρόταση του υπουργού αγάπης και περιποίησης του πολίτη χορηγήθηκε σε εθελοντές μια πρωτότυπη ουσία του αμερικάνικου στρατού που υποτίθεται ότι θα έδινε στους αστυνομικούς υπερδυνάμεις και ενεργητικότητα. Στην πράξη όμως αποδείχτηκε ότι τους μετέτρεπε σε άβουλους ζωντανούς-νεκρούς ,που μονάχα η ακόρεστη δίψα για αίμα τους κινούσε.

Όταν διαπιστώθηκε αυτό θα περίμενε κανείς οι αστυνομικοί-ζόμπι να “αποσυρθούν” ,γιατί δεν γινόταν πια να επανέλθουν στην φυσιολογική τους κατάσταση, και οι υπεύθυνοι του πειράματος να καταδικαστούν. Συνέβη όμως ακριβώς το αντίθετο! Και αυτό γιατί γρήγορα όλοι κατάλαβαν ότι οι αστυνομικοί-ζόμπι είχαν κάποια πολύ σημαντικά επαγγελματικά προσόντα: Σκοτώνονταν δύσκολα ,δεν ζητούσαν αύξηση και μπορούσαν να ελεγχθούν σχετικά εύκολα με ένα μεταλλικό κολάρο που προκαλούσε ηλεκτροσόκ

Το κακό βέβαια ήταν ότι δεν είχαν την ευφυΐα για να ερευνήσουν λόγου χάρη ,να ανακρίνουν ή ακόμα και να κάνουν μια απλή σύλληψη ,αλλά από την άλλη μπορούσες απλά να τους ξαμολήσεις απέναντι σε ένα πλήθος από ταραξίες και θα έκαναν καλά τη δουλειά τους. Μπορούσες μάλιστα να βιντεοσκοπείς την δράση τους ,να την προβάλλεις στην κρατική τηλεόραση και να αλλάξεις τις μοκέτες του εξοχικού σου με τα έσοδα από τις διαφημίσεις. Πειρασμός....


Εν τω μεταξύ ,στην υπό κατάληψη τελούσα νομική σχολή


“Μα δεν στο εξηγώ καλά? Το να βάλεις τους φοιτητές να φτιάξουν τοστ για τους αστέγους της περιοχής είναι ανθρωπισμός ,όχι πολιτικός ακτιβισμός!” Καλό παιδί ο Ιάσονας ,αλλά όλο αντιρρήσεις!
“Αν όμως φτιάχναμε τοστ μόνο για τους παράνομους μετανάστες? Δεν θα δίναμε ένα πλήγμα στην αστική νομιμότητα” πρότεινα ειρωνικά
“Και πώς θα τους βρίσκαμε ,θα τους ζητάγαμε χαρτιά?” Fair point...
“Αν... Αν όμως ληστεύαμε ένα σούπερ μάρκετ και έπειτα ταΐζαμε τους αστέγους?” ρώτησα επανερχόμενος στην αρχική μου πρόταση.
“Ε αυτό... μάλιστα!”

Φυσικά κανένα σούπερ μάρκετ δεν θα ληστεύαμε και καμιά αστική νομιμότητα δεν θα απειλούσαμε. Βλακείες λέγαμε ,να περάσει η ώρα γιατί είχε βραδιάσει ,αλλά η ώρα της ψηφοφορίας στην γενική συνέλευση δεν έλεγε να έρθει.

Παρότι όμως ταλαιπωρημένος δεν είχα γενικά παράπονο. Φυσούσε ένα απαλό ,δροσερό αεράκι ,η σελήνη ασημοβολούσε καθησυχαστικά ,και ένα αηδόνι κουρνιασμένο στην καγκελόπορτα κελαηδούσε. Τι σπάνιο και εκλεκτό θέαμα αλήθεια... Ώσπου ένα ζόμπι σκαρφάλωσε πάνω της και το έκανε μια χαψιά!

Βλέποντας το τερατόμορφο αυτό πλάσμα να προσγειώνεται στο προαύλιο ,λίγο μόλις μέτρα μακριά μου ,με κυρίευσε ένας τρόμος που με έκανε να μην μπορώ να κουνηθώ από τη θέση μου ούτε να  σηκωθώ για να σώσω τη ζωή μου.

Είχα δει μπατσο-ζόμπι στην τηλεόραση ,αλλά ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν είχα φανταστεί ότι θα έβλεπα και από κοντά. Νόμιζα ότι τα είχαν μονάχα για να φυλάνε τα σύνορα ή για να προστατεύουν την βουλή στις πορείες. Να που όμως ένα από αυτά βρισκόταν μπροστά μου φορώντας μια τσαλακωμένη και ματωμένη στολή της αστυνομίας...

Αφού ολοκλήρωσε το φρικτό του γεύμα σήκωσε τα μάτια του και μας κοίταξε εξεταστικά ,σαν να προσπαθούσε να διαλέξει το επόμενο του θήραμα. Το κοίταξα και γω ανίκανος να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την φρικτή μορφή του.

Πρέπει να ήταν ένας άντρας γύρω στα πενήντα πριν γίνει έτσι. Ήταν δύσκολο να πεις γιατί πλέον ήταν άτριχος ,το δέρμα του είχε ένα άρρωστο γκρίζο χρώμα και ήταν γεμάτο πληγές που φαίνονταν να σαπίζουν. Κυρίως όμως το βλέμμα μου έπεσε στο πρόσωπο του. Στα κατακόκκινα ανέκφραστα μάτια του και στο στόμα του ,που ήταν μισάνοιχτο και αποκάλυπτε δυο σειρές μακριά και σουβλερά δόντια αρπαχτικού.

Ξαφνικά και ενώ όλοι το κοιτούσαμε αποσβολωμένοι κινήθηκε σαν να σκόπευε να μας ορμήσει ,την ίδια όμως στιγμή έπεσε στα γόνατα σφαδάζοντας σαν να το είχε χτυπήσει κάποιος κεραυνός και έβγαλε μια κραυγή πόνου ,που ποτέ δεν θα πίστευες ότι είχε βγει από ανθρώπινο λαρύγγι. Πρέπει να ήταν το περιλαίμιο που φορούσε και προσπαθούσε μάταια να βγάλει μέσα στους σπασμούς του. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ευτυχώς λιποθύμησε και το βούλωσε!

Όσοι ήμασταν στο προαύλιο ,καμιά πενηνταριά άτομα δηλαδή ,μείναμε να κοιταζόμαστε με τρόμο ,αναζητώντας απαντήσεις αλλά ανίκανοι να εκφράσουμε με λέξεις αυτά που νιώθαμε.
Απαντήσεις όμως επρόκειτο να πάρουμε σύντομα ,αν και ήταν του είδους που θα προτιμούσαμε να μην τις είχαμε ακούσει ποτέ.

Εμφανίστηκε δηλαδή πάνω από τη σχολή το ελικόπτερο του ΣΚΑΙ ,που λειτουργούσε και ως γραφείο τύπου της κυβέρνησης, πετώντας από πάνω μας σε χαμηλό ύψος και παρά τον εκκωφαντικό θόρυβο ακούστηκε από ένα πολύ ισχυρό μεγάφωνο το εξής μήνυμα:

«Φοιτητές της Νομικής ,κατηγορείστε για κατάληψη δημοσίου χώρου η οποία σύμφωνα με το αναθεωρημένο άρθρο 2 παράγραφος 5 του νόμου 345/2020 επιφέρει την ποινή του θανάτου. Περιμετρικά του κτιρίου βρίσκονται ελεύθεροι σκοπευτές και σε λίγα λεπτά θα αρχίσει η επίσημη επέμβαση της αστυνομίας. Σας συνιστώ να παραδοθείτε αν και δεν θα βοηθήσει. Καλή σας μέρα και το Σάββατο όλοι στην αναδάσωση!»

Μετά από αυτό το ελικόπτερο πήρε ύψος μέχρι που εξαφανίστηκε από το οπτικό μας πεδίο αφήνοντας μας σε μια βαριά σιωπή καθώς προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι είχαμε μόλις ακούσει. Ο νόμος για τις καταλήψεις είχε πράγματι αναθεωρηθεί ,όλοι το ξέραμε ,αλλά είχαμε αποφασίσει να τον αψηφήσουμε. Και μου το είχε πει η μητέρα μου να προσέχω!

Δεν μπορούν να μας το κάνουν αυτό ,σκεφτόμασταν άλλοι μεγαλόφωνο και άλλοι σιωπηλά. Να όμως που μπορούσαν!
«Τι κάνουμε?» ρώτησε τελικά κάποιος
«Τρέχουμε ,πριν συνέλθει αυτό το πράγμα!» απάντησε κάποιος άλλον δείχνοντας προς το πεσμένο ζόμπι. Η εμφάνιση του ελικοπτέρου μας είχε κάνει να το ξεχάσουμε. Λογικό ήταν ,αλλά προς τα που να τρέξουμε?

Φαίνεται όμως ,ότι μια κοπέλα είχε ήδη πάρα την απόφαση της γιατί έτρεχε προς την μισάνοιχτη καγκελόπορτα. «Μα οι ελεύθεροι σκοπευτές?» της φωνάξαμε
«Παραμύθια ειν…» δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση της γιατί μια σφαίρα καρφώθηκε στον λαιμό της κάνοντας την να σωριαστεί σε μια λίμνη αίματος . Αυτή τη φορά δεν ακολούθησε σιωπή ,αλλά κραυγές! Ίσως να είχα φωνάξει και εγώ ,το μόνο που θυμάμαι είναι τον Ιάσωνα να με τραβάει έντονα προς τις εσωτερικές σκάλες... Πηγαίναμε στην γενικής συνέλευσης και σύντομα άρχισαν να μας ακολουθούν και οι υπόλοιποι τρέχοντας ,κλαίγοντας και φωνάζοντας.

Στο αμφιθέατρο υπήρχαν περίπου διακόσια άτομα και είχαν φυσικά ακούσει τι συνέβαινε ,αν και δεν το είχαν δει με τα μάτια τους. Έτσι ήταν πιο ψύχραιμοι και είχαν ήδη αρχίσει να κλειδώνουν τις πόρτες τις αίθουσας και παραμόνευαν με καδρόνια και ρόπαλα πίσω από αυτήν κοντά στις εσωτερικές σκάλες ,που είχε μείνει ανοιχτή για να υποδεχτεί όσους είχαν μείνει στο προαύλιο σαν εμάς.

Μόλις συνήλθα έτρεξα αμέσως στο προεδρείο ,όπου οι κορυφαίοι των παρατάξεων συνεδρίαζαν.

“Οι πόρτες δεν θα αντέξουν..” τους είπα διακόπτοντας την συζήτησή τους. Άλλο ήταν τα τρένα της ΔΑΠ και άλλο τα ζόμπι “πρέπει να στοιβάξουμε πίσω τους γρήγορα έδρανα ,τραπεζάκια... ότι βρούμε τέλος πάντων.”

«Θα εξετάσουμε πολύ σοβαρά την σου σύντροφε ...” μου είπε ο Κοσμάς από την ΑΡΕΝ “...πρώτα όμως πρέπει να συζητηθεί το θέμα της ανακοίνωσης που θα αναρτήσουμε στο site του συλλόγου.»
«Ε ,δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία.» τόλμησα να πω «Θα μας φάνε ζωντανούς! Βοήθεια!»
Ο κόσμος βέβαια ήξερε για τους μπάτσους ζόμπι εδώ και πολύ ,αλλά ίσως να τον κινητοποιούσε το γεγονός ότι αυτή τη φορά το θύμα ήταν αθώοι φοιτητές.
.
«Δεν είναι έτσι…» με απέκρουσε πιάνοντας με φιλικά από τον ώμο ένας Πασπίτης «“Πρέπει να καταγγείλουμε την πολιτική της κυβέρνησης...”
“Δεν είναι η κυβέρνηση …» τον αποπήρε η Αλκιστούλα ,η ΡΑΠΑΝ  «ξύπνα ρεεε! Είναι ο νεοφιλελευθερισμός!
“Μην καλλιεργείς αυταπάτες στον κόσμο!” παρενέβη ο Αποστόλης του ΜΑΣ “Υπάρχει καλός και κακός καπιταλισμός δηλαδή?”

“Μα τα ζόμπι είναι έξω από την σχολή μας για όνομα του Θεού! Δεν μπορείτε να συγκροτήσετε ένα μέτωπο?” ρώτησα απελπισμένος

“Μα ίσα ίσα τώρα είναι που πρέπει να αφήσουμε πίσω την διανοητική εξαθλίωση της αριστεράς και την φτωχή συνθηματολογία και να ανακαλύψουμε ξανά τους τρόπους και τα μέσα!” είπε ο Κώστας ο Αυτοδιαχειριζόμενος.

“Τουναντίον σύντροφοι! Χρειαζόμαστε ένα μαζικό κίνημα ριζοσπαστικό ,αντισυναινετικό ,αντισυνδιαχειριστικό και.. αντιζομπικό.” του απάντησε η Νίκη ,φωνάζοντας για να ακουστεί πάνω από τις άλλες φωνές στο αμφιθέατρο

“Καμια εμπιστοσύνη σε αυτούς που υπόσχονται λύσεις “μια και έξω” Που τυφλωμένοι από τον τυχοδιωκτισμό τους έχουν καταντήσει να αλληλοϋποστηρίζονται με την κυβερνητική ΠΑΣΠ.” της απάντησε ο Αποστόλης σκαρφαλώνοντας πάνω στο έδρανο για να ακούγεται καλύτερα

Ένα πράγμα ήταν σίγουρο. Την είχαμε βαμμένη...

Εκείνη τη στιγμή άκουσα φωνές από την ανοιχτή είσοδο του αμφιθεάτρου και πήγα να δω τι συμβαίνει. Πλησιάζοντας άκουσα τον Οδυσσέα ,που ήταν στο ίδιο κλιμάκιο με μένα και καλό παιδί να ωρύεται στους εαακίτες που φρουρούσαν την πόρτα.

“Η Πηνελόπη είχε ανέβει στις τουαλέτες του ενάτου ορόφου και τώρα λέει ότι ακούει κάτι παράξενους θορύβους από τον διάδρομο και φοβάται να κατέβει μόνη της. Πρέπει να πάω!.”
“Μα έχουν ήδη περάσει πέντε λεπτά σχεδόν από την ανακοίνωση.” του απάντησε ένας από αυτούς “Μέχρι να έχετε έρθει θα έχουμε κλειδώσει όλες τις πόρτες και δεν θα μπορούμε να σας ανοίξουμε.”
“Δεν με νοιάζει γαμώ το! Η κοπέλα μου είναι μόνη της στον ένατο και τα ζόμπι έρχονται από λεπτό σε λεπτός ,οπότε κάνε άκρη γιατί θα σου σπάσω το κεφάλι!”
“Είσαι τρελός!”

“Αυτοί είναι τρελοί που είναι τα ζόμπι απ' έξω και κάθονται και τρώγονται μεταξύ τους..” παρενέβη ο Ιάσονας φωνάζοντας “Άστον να περάσει και θα πάω και εγώ μαζί του.”

Ακούγοντας τον κατάλαβα ότι και εγώ το προτιμούσα να πάω μαζί τους παρά να κάτσω σαν πρόβατο επί σφαγή στο αμφιθέατρο και το ίδιο αποφάσισαν και άλλοι, κάποιοι εκ των οποίων μου ήταν εντελώς άγνωστοι. Μαζευτήκαμε τελικά έντεκα άτομα ,που υποστηρίζαμε τον Οδυσσέα και βλέποντας το πείσμα και τον όγκο μας οι... κέρβεροι της εισόδου παραμέρισαν και μας έδωσαν μάλιστα και μερικά καδρόνια για αυτοάμυνα. Εγώ δεν πήρα ,αλλά με είχε χτυπήσει ένα κύμα αδρεναλίνης κατακούτελα και δεν ένιωθα ότι το χρειάζομαι.

Βγαίνοντας από την αίθουσα τρέξαμε γρήγορα προς το ασανσέρ ,που ευτυχώς ήρθε αμέσως και ίσα ίσα που χωρέσαμε. Στριμωχτήκαμε και μείναμε νευρικά σιωπηλοί ,χωρίς καν να συστηθούμε όσοι δεν γνωριζόμασταν. Αυτό μου θύμισε ότι δεν πηγαίναμε για μια ευχάριστη περιπέτεια και μέχρι να φτάσουμε στον ένατο όροφο ο τρόμος που ένιωθα νωρίτερα είχε επιστρέψει στο πολλαπλάσιο...

Και σαν να μην έφτανε αυτό ο διάδρομος του ενάτου ορόφου ήταν μακρύς και κακοφωτισμένος ,έτσι που ήταν γεμάτος μακριές και απειλητικές σκιές. Ίσως ήταν ιδέα μου άλλα όντως είχα την αίσθηση ότι κάτι απροσδιόριστα ανατριχιαστικό ακουγόταν.. Περπατούσαμε όσο πιο γρήγορα και αθόρυβα γινόταν κοιτάζοντας συνεχώς γύρω μας .αλλά μέχρι να φτάσουμε στις τουαλέτες στο τέρμα του διαδρόμου δεν είχε συμβεί τίποτα το απρόοπτο.

Ο Οδυσσέας ,που ήταν επικεφαλής της πομπής μας χτύπησε τότε την πόρτα απαλά και η Πηνελόπη του άνοιξε ανακουφισμένη και τον φίλησε με πάθος. Χαλαρώσαμε κάπως βλέποντας τους έτσι ,αλλά τότε ξανάκουσα θόρυβο και ήμουν σίγουρος ότι αυτή την φορά δεν ήταν της φαντασίας μου. Κάτι ερχόταν από την στροφή του διαδρόμου.

“Γρήγορα ,μέσα.” είπα στους συμφοιτητές μου και κλείδωσα την πόρτα! Σχεδόν αμέσως ακούστηκαν αδέξια βήματα να πλησιάζουν και ο ανατριχιαστικός ήχος από νύχια να ξύνονται ,πάνω στο λεπτό ξύλο. ..

“Μα πότε πρόλαβαν να φτάσουν εδώ πάνω?”
Ίσως μερικά να είχαν ανέβει ήδη σαν αυτό που μπήκε πρόωρα στο προαύλιο ,τι σημασία είχε όμως τώρα πια...
“Αν κάτσουμε ήσυχοι...” ψιθύρισε ένα παιδί που δεν ήξερα το όνομα του “...ίσως μας ξεχάσουν και φύγουν.” Ένας δυνατός γδούπος πάνω στην πόρτα διέψευσε αυτό που ήταν η κρυφή ελπίδα όλων μας.

Δεν μπορούσαμε λοιπόν να κάνουμε τίποτα άλλο εκτός από το να δώσουμε μια απελπισμένη μάχη.
Αν εξαιρέσουμε την Πηνελόπη ήμασταν δώδεκα αγόρια ,εκ των οποίων οι μισοί μονάχα ήταν οπλισμένοι με καδρόνια και απ’ έξω βρισκόταν ένας άγνωστος αριθμός από ζόμπι.Και θα βρίσκαμε έναν φρικτό θάνατο σε μια τουαλέτα της νομικής παρέα με απορρυπαντικά και σφουγγαρίστρες.

Περισσότερο για να έχω μια ψευδαίσθηση ασφάλειας πήρα μια από αυτές στα χέρια μου σαν κοντάρι αλλά επειδή ένιωθα σαν καθαρίστρια και όχι σαν ιππότης σε κονταρομαχία αποφάσισα να βρέξω την άκρη της με καθαριστικό πατωμάτων και να του βάλω φωτιά. Το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό και σύντομα όσοι άλλοι ήταν άοπλοι ακολούθησαν το παράδειγμα μου ,εκτός από τον Πέτρο που επέμενε να κρατά έναν βαρύ τόμο του συνταγματικού δικαίου.

Η μυρωδιά βέβαια ήταν ανυπόφορη έδωσε όμως στον Ιάσωνα μια ιδέα που θα τα άλλαζε όλα. “Τα ζόμπι πρέπει να μας εντοπίζουν κυρίως με την μυρωδιά…» είπε «Άρα αν φτάναμε στον ασανσέρ και λουζόμασταν με απορρυπαντικά ίσως να μας αγνοούσαν.

“Μα πώς θα φτάσουμε μέχρι το ασανσέρ?” τον ρώτησα εύλογα.
“Δεν είναι ανάγκη να φτάσουμε όλοι μας.” είπε κοιτώντας με νόημα την Πηνελόπη. Και είχε απόλυτο δίκιο ,η δική της ζωή ήταν που είχαμε έρθει να προστατέψουμε.

“Μα τι λέτε?” μας φώναξε εκείνη “Εγώ είμαι που σας έφερα εδώ πάνω και τώρα μου λέτε ότι πρότεινα θυσιαστείτε για την γλιτώσω εγώ?”

“Μα για αυτό ήρθαμε από την αρχή!” της είπα. Ήταν παράξενο ,αλλά τώρα που είχα έναν ξεκάθαρο στόχο στο μυαλό μου φοβόμουν λιγότερο.
“Δεν είστε καλά!.”
“Αλήθεια είναι.” της επιβεβαίωσε ο Βαγγέλης “Κανείς από μας δεν θέλει να πεθάνει ,αλλά όλοι μας για σένα ανεβήκαμε εδώ. Αν σωθείς εσύ θα είμαστε και εμείς εντάξει.”

Κανένας δεν έφερε αντίρρηση και ένα ακόμα ισχυρό χτύπημα στην πόρτα ,της οποίας οι  μεντεσέδες πλέον έτρεμαν ,δεν άφηνε άλλο περιθώριο για λόγια. Πήραμε θέσεις πίσω της κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας και περιμέναμε. Μπροστά μπήκαν όσοι κρατούσαν καδρόνια ,πίσω όσοι κρατούσαμε τις φλεγόμενες σφουγγαρίστρες και τελευταίοι ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη ,που πλέον είχαν βυθιστεί ο ένας στην αγκαλιά του άλλου δακρυσμένοι.

Ήμασταν λοιπόν έτοιμοι και το μόνο που έμενε ήταν να διατηρήσουμε το θάρρος μας και να μην τα χάσουμε. Σε μια τέτοια στιγμή ο μόνος που δεν περίμενα να μιλήσει ήταν ο Πέτρος ,ο κοκκινομάλλης πρωτοετής που είχε ήδη γίνει θρύλος για τους βαθμούς και τις εργασίες του.

“Μπορεί συνάδελφοι να σας φαίνεται ότι είμαστε λίγοι και αδύναμοι ,αλλά σκεφτείτε λίγο... Ξέρετε πόσοι δηλώνουν την νομική Αθηνών ως την πρώτη τους προτίμηση?» Σάστισα! Τι σχέση μπορεί να είχε αυτό

“Ξέρετε πόσοι...” συνέχισε με σοβαρό ύφος και περισσότερη ένταση“...κλείνονται στα σπίτια τους στην τρίτη λυκείου ,χύνουν ιδρώτα ,πληρώνουν όσο όσο στα ιδιαίτερα και προσπαθούν να περάσουν σε αυτή ακριβώς την σχολή? Και όμως..πόσοι από αυτούς δεν αποτυγχάνουν? Πόσοι δεν περνάνε τελικά στις ψευτοσχολές της Θεσσαλονίκης και της Κομοτηνής. Πόσοι δεν σπουδάζουν στο πολιτικό ,που έχει ανεργία μεγαλύτερη και από το έλλειμμα και βαυκαλίζονται με την ελπίδα ότι κάποτε θα δώσουν κατατακτήριες? Πόσοι δε βασανίζονται σε ψυχολογίες ,κοινωνιολογίες και άλλες άχρηστες  σχολές που φτιάχτηκαν ως ελάχιστη παρηγοριά για όσους δεν πέρασαν εδώ? Χιλιάδες να πόσοι!” έκανε μια μικρή δραματική παύση

“Για αυτούς πρέπει συνάδελφοι να αγωνιστούμε ,για να τους δείξουμε ότι δεν τους πήραμε όλα όσα ονειρεύονταν τυχαία. Ότι είμαστε η αφρόκρεμα της αφρόκρεμας ,οι πρώτοι των πρώτων. Για να τους δείξουμε τι σημαίνει να είσαι πραγματικός αριστούχος!

Ήταν ένα καλοδεχούμενο παραλήρημα ,που μας έκανε για λίγο να ξεχάσουμε ότι βαδίζαμε σε βέβαιο θάνατο. Και όταν η πόρτα τελικά υποχώρησε και έπεσε με πάταγο μπροστά μας ο Πέτρος ήταν ο πρώτος που εφόρμησε ,οπλισμένος μονάχα το βιβλίο του συνταγματικού. Και μπορεί σε σύγκριση με ένα καδρόνι να έμοιαζε μάλλον ακίνδυνο .αλλά έτσι που το κοπάνησε με όλη την περηφάνια ενός αριστούχου σε ένα αργόστροφο ζόμπι που αιφνιδιάστηκε πρέπει να πόνεσε. Χωρίς να χάσω χρόνο έφερα τη φλεγόμενη σφουγγαρίστρα στο πρόσωπο του με όση μεγαλύτερη ακρίβεια μπορούσα και ο Ιάσωνας του κάρφωσε το καδρόνι στο μάτι κάτι που το έκανε να πέσει κάτω σφαδάζοντας εξουδετερωμένο.

Άνθρωποι-ζόμπι 1-0 λοιπόν, αλλά όταν βγήκαμε στο διάδρομο τα πράγματα ήταν χειρότερα απ’ όσο φανταζόμασταν. Υπήρχαν δηλαδή τρία ακόμα ζόμπι και αυτή την φορά δεν επρόκειτο να τα αιφνιδιάσουμε. Πέσαμε πάνω τους με όλη μας την ορμή ,αλλά όσο και αν τα χτυπούσαμε δεν φαίνονταν να το νιώθουν. Αντίθετα όταν μας ορμούσαν αυτά ,δαγκώνοντας και γρατζουνώντας, σκορπούσαν τον πανικό και μας έκαναν να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον ή να τρέχουμε άσκοπα και να μένουμε μόνοι και εκτεθειμένοι.

Το λάθος τους όμως ήταν ότι μας είχαν περικυκλώσει έτσι που δεν είχαμε επιλογή από το να πολεμήσουμε με όλη μας την λύσσα. ,σχηματίζοντας αυθόρμητα έναν κύκλο γύρω από την Πηνελόπη.

Τελικά αφού είχαμε υποστεί πολλές απώλειες καταφέραμε να εξουδετερώσουμε ένα από αυτά ,με πολλές καδρονιές στο κεφάλι, και να ανοίξουμε τον δρόμο προς το ασανσέρ. Δεν πρόλαβα να πανηγυρίσω όμως γιατί ένα άλλο έπεσε πάνω στον Ιάσωνα και πριν προλάβει καν να αντιδράσει τον είχε δαγκώσει στο λαιμό. Το κοπανούσα μανιασμένα με την σβησμένη μου πια σφουγγαρίστρα, αλλά ούτε καν την προσοχή του δεν κατάφερα να τραβήξω.

Εν τω μεταξύ η Πηνελόπη ήδη έτρεχε προς το ασανσέρ με την χλωρίνη ανά χείρας και τον Πέτρο πλάι της .αλλά ο Οδυσσέας της είχε μείνει πίσω και προσπαθούσε με το καδρόνι του να αναχαιτίσει ένα ζόμπι που φαινόταν να παίζει την γάτα με το ποντίκι μαζί του.

Όλα φαίνονταν χαμένα για αυτό μέχρι που συνέβη κάτι τόσο απίστευτο που θα το θυμάμαι μέχρι το τέλος της ζωής μου. Ο Πέτρος ξαφνικά και ενώ ήταν τόσο κοντά στην σωτηρία του γύρισε πίσω και έπεσε άοπλος πάνω στο ζόμπι που είχε στριμώξει τον Οδυσσέα.  Παρά την διαφορά όγκου και δύναμης κατάφερε να το κάνω να χάσει την ισορροπία του ,έτσι που προσγειώθηκε στην πλάτη του.

“Τρέξε στην Πηνελόπη σου!” φώναξε στον αποσβολωμένο Οδυσσέα “Και κάντε πολύ έρωτα στην μνήμη μας!»

Αν το τρίτο ζόμπι της παρέας δεν με είχε εν τω μεταξύ σκοτώσει θα χειροκροτούσα.

Περί του νόμου


Φίλες και φίλοι,
ενόψει της τρίτης εβδομάδας πιθανών καταλήψεων και καθώς είναι πιθανό να βρίσκεσθε σε κατάσταση αμηχανίας ,λόγω των ποικίλων απόψεων που διατυπώνονται περί του νέου νόμου, ρίξτε μια ματιά σε αυτό το κείμενο…..
Είναι ορισμένα βασικά σημεία του νόμου 4009 (για τα ΑΕΙ), τα οποία άδω και καιρό αποτελούν αντικείμενο έντονης συζήτησης και ,σίγουρα, αν παρακολουθείτε αυτά τα θέματα θα το έχετε αντιληφθεί.

  1. Χρόνος φοίτησης στα ΑΕΙ και στις σχολές της χώρας
 Ορίζεται ως ανώτατο όριο τα ν+ 2 χρόνια για φοιτητές πλήρους φοίτησης
και τα 2ν χρόνια για τους φοιτητές μερικής φοίτησης, δηλαδή για φοιτητές, οι οποίοι αποδεδειγμένα εργάζονται τουλάχιστον 20 ώρες την εβδομάδα.(άρθρο 33, παρ.11α, β)

2.Διαγραφή φοιτητών αυτοδικαίως, εάν δεν εγγραφούν για δύο συνεχή εξάμηνα στη σχολή.(άρθρο 33, παρ.2)

3.Αν φοιτητής αποτύχει περισσότερες από τρεις φορές σε ένα μάθημα, με απόφαση του κοσμήτορα, εξετάζεται από τριμελή επιτροπή καθηγητών της σχολής και σε περίπτωση αποτυχίας ο φοιτητής συνεχίζει ή όχι τη φοίτησή του σύμφωνα με το μέγιστο αριθμό επαναλήψεων της εξέτασης σε ένα μάθημα, όπως ορίζεται στον Οργανισμό του ιδρύματος( άρθρο 33,παρ10).


4.Διάρθρωση σπουδών
Τρεις κύκλοι σπουδών.
Ο πρώτος κύκλος περιλαμβάνει μαθήματα που αντιστοιχούν κα’ ελάχιστο σε 180 πιστωτικές μονάδες και ολοκληρώνεται με την απονομή τίτλου σπουδών. Κάθε έτος περιλαμβάνει δραστηριότητες που αντιστοιχούν σε 60 πιστωτικές μονάδες, (άρα ο πρώτος κύκλος θα διαρκεί το λιγότερο 3 έτη).
Ο δεύτερος κύκλος συνίσταται στην παρακολούθηση προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών, ενώ ο τρίτος κύκλος συνίσταται στην παρακολούθηση προγράμματος διδακτορικών σπουδών.(άρθρο 30)


5.Συγγράμματα
Διδακτικό σύγγραμμα θεωρείται κάθε έντυπο ή ηλεκτρονικό βιβλίο, καθώς και έντυπες ή ηλεκτρονικές ακαδημαικές σημειώσεις.(άρθρο 37)

6.Αξιολόγηση καθηγητών
Οι καθηγητές πρώτης βαθμίδας και οι αναπληρωτές καθηγητές, εφόσον δεν έχουν υποβάλει αίτηση για εξέλιξη, αξιολογούνται κάθε πέντε έτη ως προς το ερευνητικό, εκπαιδευτικό, διδακτικό και επιστημονικό έργο τους, από επιτροπές αξιολόγησης με βάση αντικειμενικά κριτήρια.
(άρθρο 21)

7.Με προεδρικό διάταγμα μπορεί να συγχωνεύονται, καταργούνται , κατανέμονται, μετονομάζονται ΑΕΙ και να μεταβάλλεται η έδρα τους, όταν
- είναι αναγκαίο για την εξυπηρέτηση κοινωνικών αναγκών και την ανάπτυξη της ανώτατης εκπαίδευσης, την καλλιέργεια των επιστημονικών και τεχνικών πεδίων,τα οποία κρίνονται απαραίτητα για την οικονομικοκοινωνική ανάπτυξη της χώρας.
-επιβάλλεται απ’ το δυσανάλογα μεγάλο ή μικρό ετήσιο αριθμό φοιτητών ή αποφοίτων ανά καθηγητή σε ένα Αει ή μια σχολή.
-η λειτουργία ΑΕΙ ή σχολών δεν δικαιολογείται επιστημονικά και, αντιθέτως, δυσχεραίνει την έρευνα και τη διδασκαλία στα αντίστοιχα γνωστικά πεδία.

Η συγχώνευση, κατάργηση κλπ πρέπει να είναι σύμφωνες με τις ανάγκες και δυνατότητες της εθνικής οικονομίας.( άρθρο 7, παρ 6,7).

8. Οι διατάξεις σχετικά με το άσυλο καταργούνται

9. Επώνυμες έδρες
Είναι δυνατή , με απόφαση του πρύτανη , η ίδρυση και λειτουργία σε σχολή επώνυμης έδρας διδασκαλίας και έρευνας σε συγκεκριμένη γνωστική περιοχή. Για την ίδρυση απαιτείται η δωρεά στο ίδρυμα από οποιοδήποτε φυσικo ή νομικό πρόσωπο, ημεδαπό ή αλλοδαπό, κεφαλαίου για την κάλυψη των δαπανών της διδακτικής και γενικότερης επιστημονικής δραστηριότητας της έδρας.

10.Φοιτητικά δάνεια (εκπαιδευτικά δάνεια)
Οι φοιτητές πρώτου κύκλου σπουδών έχουν δικαίωμα να λάβουν άτοκο εκπαιδευτικό δάνειο από πιστωτικά ιδρύματα της χώρας, με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Η αποπληρωμή του δανείου πραγματοποιείται τμηματικά και σε κάθε περίπτωση μετά την έναρξη της επαγγελματικής απασχόλησης του φοιτητή ή την απόκτηση ατομικού εισοδήματος.




Αυτά είναι ορισμένα σημεία ιδιαίτερου ενδιαφέροντος. Εδώ παρατίθενται αντικειμενικά, σύμφωνα με τη διατύπωση του νόμου, και καλό θα ήταν, αν ευκαιρείτε, να του ρίξετε μια ματιά.
Για τον σχολιασμό των προαναφερόμενων διατάξεων και για το αν αυτές είναι συμφέρουσες για τον φοιτητικό και εν συνεχεία τον επαγγελματικό χώρο αναζητήστε σε άρθρα εφημερίδων, ανεξαρτήτων ενώσεων στο ίντερνετ ή στη γενική συνέλευση της σχολής σας. Αν και σε αυτή την τελευταία επικρατεί το χάος, με καλή θέληση μπορεί να γίνει ένα όργανο πνευματικής ανάπτυξης, γέννησης νέων ιδεών και  έκφρασης  του δικού μας πολιτικού λόγου.



Ακριβή

Ο θάνατος του ποιητή

Μιχαήλ Λέρμοντοφ
Ο θάνατος του ποιητή

«Ο ποιητής είναι νεκρός! Δέσμιος της τιμής,

δυσφημισμένος έπεσε στου χάρου την αγκάλη,

μ' ένα καυτό μολύβι στην καρδιά, τη δίψα

της εκδίκησης στα μάτια, αργά για πάντα κλίνοντας

το αγέρωχο κεφάλι... Δεν ήταν η ψυχή του Ποιητή

φτιαγμένη για ατιμίες, καταισχύνη. Κι ένας, ενάντια

στους πολλούς, μόνος του πάντα, ορθώθηκε. Κι είναι νεκρός!

Νεκρός! Προς τι λοιπόν τόσοι οδυρμοί, έπαινοι κούφιοι

και κλαυθμοί κι απολογίες που δεν πείθουνε κανέναν;

Της τύχης του ήτανε γραφτό. Διωγμένος ζούσε, σαν αγρίμι,

από καιρό, γιατί είχε λεύτερη, αδούλωτη ψυχή και στη φωτιά

που ανάβαν γύρω του, ρίχνανε λάδι με μανία οι φθονεροί.

Ξενοιάστε τώρα. Τα μύρια δεν τ' άντεξε η ψυχή του τα μαρτύρια.

Σαν το κερί τρεμόσβησε η θεία του πνοή,

στο μέτωπο μαράθηκε το δάφνινο στεφάνι...

Ετσι ο φονιάς αδίσταχτα το πλήγμα το στερνό του καταφέρνει.

Κούφια στο στήθος η καρδιά, στο χέρι του δεν τρέμει το πιστόλι.

Και σαν δραπέτη άπληστο στης δόξας και του πλούτου το κυνήγι,

μοίρα τον έριξε κακή στου Ποιητή το δρόμο, για να κουρσέψει

μονομιάς τη γλώσσα που μιλούσε για όλους εμάς,

το καύχημα ολόκληρης γενιάς... Και τη ματόβρεχτη στιγμή

του φονικού δεν το 'νιωσε το χέρι ποιον χτυπούσε;

Κι ο Ποιητής, να τώρα κείτεται νεκρός, όπως κι ο βάρδος μας

εκείνος ο παλιός, ο χιλιοτραγουδισμένος, θύμα εκδίκησης

κι αυτός κι από μοιραίο χέρι θερισμένος...

- Πώς απ' τις σφαίρες της ειρήνης, του φωτός, στον κόσμο τούτο

είπες να κατέβεις, που πνίγει τις ελεύθερες καρδιές;

Πώς άπλωσες το χέρι στους δειλούς και πίστεψες τα δολερά τους

χάδια, εσύ που ήξερες καλά τι κρύβουν τα μαγνάδια;

Και να το δάφνινο σου βγάλανε στεφάνι κι ακάνθινο μαρτυρικό

στο θεϊκό σου μέτωπο απιθώσαν και τις στερνές σου

τις στιγμές οι άπιστοι φονιάδες φαρμακώσαν. Δε θ' ακουστούνε

πια ποτέ των θεϊκών ασμάτων σου οι ήχοι. Μνήμα στενό

και σκυθρωπό σε κλείνει, Βάρδε, πια και σφαλισμένα

του λοιπού τ' απέθαντά σου χείλη...

- Κι όσο για σας, αντάξιοι επίγονοι ατιμασμένων πατεράδων,

αλαζόνες, δουλόπρεπης φάρας αποβράσματα, που παίζετε στα ζάρια

τη ζωή μας αγεληδόν στους θρόνους σας στρωμένοι, της Λευτεριάς,

του Πνεύματος, της Δόξας δήμιοι, στραγγαλιστές του Δίκαιου

και του Νόμου, κάτω απ' του νόμου τη σκιά, για πόσο ακόμα

θα 'στε ασφαλισμένοι; Η θεία Δίκη επαγρυπνεί, φονιάδες,

πουλημένοι, κι απ' το χρυσάφι σας δεν είναι διεφθαρμένη.

Εχει ο καιρός γυρίσματα και μ' όλο το μαύρο αίμα σας,

δε θ' αποπλύνετε ποτέ του Ποιητή το τίμιο, άλικο αίμα!»

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Ζόμπι επιτίθενται στην Νομική!

Με λένε Γιάννη και όταν επιτέθηκαν τα Ζόμπι στην νομική ήμουν εκεί. Θα σας διηγηθώ λοιπόν με κάθε ειλικρίνεια τι συνέβη ,αν και κάπως βιαστικά για λόγους που θα καταλάβετε αργότερα.

Ήταν λοιπόν Τετάρτη και η γενική συνέλευση είχε μόλις τελειώσει. Μεγάλη νίκη και ας λένε οι μάλακες για νοθεία. Τη ΔΑΠ από το πολιτικό και το οικονομικό δεν την είδανε? (Τους πέντε κακομοίρηδες δαπίτες από την ΑΣΣΟΕ δεν τους μετράω γιατί έχουν φάει τόσο ξύλο από την ΠΑΣΠ εκεί που σχεδόν τους λυπάμαι)

Ετοιμαζόμασταν για το συντονιστικό λοιπόν όταν χτυπάει το τηλέφωνο του Ανέστη και κάποιος ΑΧΜΕΤζης του λέει ,τρέξτε ,είναι η Διαμαντοπούλου στο public και μιλάει με μαθητές. Μύριζε τρελή μούφα η ιστορία ,αλλά το παιδί που την μετέφερε ήταν γνωστός και αξιόπιστος. Έτσι τα καθέκαστα διαδόθηκαν και μέσα σε πέντε λεπτά η μισή νομική έτρεχε προς το Σύνταγμα φωνάζοντας «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» και βρίζοντας μάνες και γιους.

Όταν φτάσαμε φυσικά καμιά Διαμαντοπούλου δεν βρήκαμε ,αλλά εν τω μεταξύ είχαν έρθει και από το πολιτικό μερικοί έτσι που είμασταν καμιά πεντακοσαριά άτομα. Δεν γαμιέται λέμε ,αφού ήρθαμε που ήρθαμε ας κάτσουμε. Είχε και κάτι  τύπους που πούλαγαν φτηνές μπίρες ,κομπλέντερ. Εν τω μεταξύ όμως μας έβλεπε ο κόσμος και έλεγε ,να οι αγανακτισμένο ,ξαναήρθαν! Και μένανε μερικοί και μας έπιαναν την κουβέντα την κουβέντα ,οπότε κατά τις δέκα είμασταν πια τόσοι πολλοί που κλείσαμε την Βασιλίσσης Σοφίας και ξεκινήσαμε να πετάμε μπουκάλια και χριστοπαναγίες στην είσοδο της βουλής.

Πλακώσαν βέβαια αμέσως οι μπάτσοι από το Δικαιοσύνης με την κλούβα ,και μας τάραξαν στο δακρυγόνο και στην φάπα. Ούτε μάσκες ,ούτε καδρόνια είχαμε ,οπότε την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια.

Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή ,αλλά την επόμενη μέρα ο χαμός! «Καταληψίες επιτίθενται στην βουλή» και τέτοια πράγματα. Δίωρο αφιέρωμα μας είχε ο Σκάι! Λέμε ,όπα εδώ είμαστε και καλούμε σε πανελλαδικό συντονιστικό στο Σύνταγμα. Της τρελής έγινε! Όσο είμασταν στο πολυτεχνείο μόνο οι μπάτσοι μας έδιναν σημασία και τα πρεζάκια ,αλλά τώρα μέχρι και δεξιοί παππούδες με πι έρχονταν για να ρίξουν την χούντα του πασόκ. Πείτε μου τώρα με ποιο δικαίωμα θα πας εσύ σε αυτόν τον άνθρωπο και θα του πεις «δεν είναι το πασόκ ,είναι ο καπιταλισμός.» Θα πάθει κανένα έμφραγμα ,θα το χεις τύψη και θα χάσει και σε αριθμούς το κίνημα!

Για να καταλάβει κανείς επιτυχία που είχαμε ,το Κάπα Κάπα είχε αρχίσει να ξύνεται να κατέβει και εκείνο σε πλατείες. Έμμεσα βέβαια αλλά φαινόταν η ανησυχία.. Εμείς βέβαια κάναμε τις παρθένες «Εδώ δεν είμαστε ως παράταξη ή ως κόμμα» και τα συναφή που στο να εκνευρίζουν κνίτη ήταν πιο αποτελεσματικά και από ομιλία του Άδωνη.

Και ενώ όλα κυλούσαν όπως συνήθως σκάει το τσαφ. Από το πουθενά τελείως! Πάει ο Χρήστος από το ΜΑΣ ,που είχε βαρεθεί να βρίσκεται στην καρπαζιά , και με κάτι σκιώδεις τύπους από τα Εξάρχεια ,σπάει ένα κατάστημα της ΔΕΗ και "απαλλοτριώνει" τους λογαριασμούς με αυτό το καινούριο χαράτσι στα ακίνητα. Έρχεται στην πλατεία ,πάνω ακριβώς από τα σκαλάκια και με μπλούζα «ο κουμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου» τους βάζει φωτιά. Της πουτάνας το κάγκελο έγινε. Facebook ,twitter ,blogs πήραν φωτιά: Ποιος είναι αυτός ο ήρωας και τα λοιπά. Φυσικά και εμείς είχαμε μείνει μαλάκες ,άλλοι του έσφιγγαν το χέρι και άλλοι τσιμπιόντουσαν.

Το άλλο πρωί όλα τα μέσα έδειχναν την φάτσα και έλεγαν ότι είναι γραμμένος στην ΚΝΕ. Φυσικά πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις ,το Κόμμα τον είχε διαγράψει ,τον είχε χαρακτηρίσει αναρχικό και είχε δώσει τα στοιχεία του στη δικαιοσύνη ,αλλά εδώ είναι που αρχίζουν τα καλά. Κάνει συνεδρίαση η Επιτροπή Αγώνα της νομικής και βγάζει ανακοίνωση ,ότι το Κόμμα έχει ξεστρατίσει από τα ιδανικά του και ότι δεν θέλουν καμιά σχέση μαζί του. Και από κάτω υπογραφές απ' όλους τους ,μια ώρα τις κοίταζα και δεν μπορούσα να το πιστέψω!
Αυθόρμητα όλοι γυρίσαμε στην νομική και ίσα που προλάβαμε πριν μας περικυκλώσουν τα ματ. Πανό ότι θα περνούσαν πάνω από πτώμα μας για να συλλάβουν τον Χρήστο ,συνθήματα και ο κόσμος που σιγά σιγά μαζευόταν τριγύρω να ζητωκραυγάζει.

Έρχεται το μεσημεράκι ,βγάζουν ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ γλείφοντας και προσπαθώντας να το καπηλευτούν ,ότι και καλά θα έκαναν συγκέντρωση υποστήριξης. Στο διάολο είπαμε εμείς ,δικός μας αδερφός είναι εσείς πηγαίνετε να κάνετε φιγούρα στην Βουλή. Είχε ξεφύγει τελείως η κατάσταση ,αλλά γιατί όχι?

Μέχρι και οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ κύρηξαν απεργία και μας δήλωσαν συμπαράσταση. Εμείς εν τω μεταξύ είχαμε οχυρωθεί ,είχαμε φτιάξει blog και είχαμε καλέσει σε συγκεντρώσεις με αυγά και γιαούρτια έξω από την σχολή για να διασφαλιστεί το άσυλο. Ο Τζέφρυ βέβαια είχε κάνει δήλωση ότι δεν ίσχυε το άσυλο για «κοινούς εγκληματίες» αλλά στην πράξη κανείς δεν τολμούσε να πάρει την ευθύνη για το ντού και έτσι άρχισαν τις γνωστές μπατσοπουστιές. Να μας κόψουν το ρεύμα ,το νερό και όλο και να πέφτει κανά προειδοποιητικό δακρυγόνο. Στα αρχίδια μας εμείς ,μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι να φωνάζουμε και να αντηχεί ολόκληρη η γύρω περιοχή από το σύνθημα, Για πρώτη φορά το ένιωθα ότι είμασταν νικητές ότι κάναμε κάτι και είχε νόημα τελοσπάντων!

Το σύστημα όμως δεν είχε παίξει όλα του τα χαρτιά. Κατά τις τρεις τα ξημερώματα η κατάσταση φαινόταν να έχει αποκλιμακωθεί προσωρινά. Ούτε οι μπάτσοι έκαναν κίνηση ,ούτε κόσμος συγκεντρωμένος υπήρχε. Παίζαμε τάβλι στο προαύλιο με ένα κερί ,ρομαντικά φάση κ' έτσι ,όταν ξαφνικά ακούμε μια φωνή «Φασίστες!» Ήταν η χαρακτηριστική φωνή του Κώστα από το ΜΑΣ και κάπου αχνοφαινόταν στις εξωτερικές σκάλες μεταξύ ογδόου και ενάτου ορόφου.

«Ποιους είπες φασίστες ρε ξώγαμο του Σταλιν?» φώναξε κάποιος αυθόρμητα. Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι «Δεν λέω εσάς ρε οπορτουνιστές της κακιάς ώρας ,έξω!» Υποψιασμένοι από κάτι που είχαμε δει να κυκλοφορεί στο ίντερνετ για ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών» και τα συναφή τρέξαμε αμέσως πάνω και τι να δούμε!

Μικρές ομάδες με ρόπαλα πλησίαζαν την σχολή από το παρκάκι στην είσοδο της Μασσαλίας ,από την Ακαδημίας και την Σίνα Φασίστες το δίχως άλλος ,ασφαλίτες και γενικά τσιράκια των μπάτσων
που όλο και γίνονταν περισσότερα. Οι "επίσημοι" μπάτσοι φυσικά εξαφανισμένοι.

Αμέσως πήραμε τηλέφωνο όποιον μπορούσαμε να σκεφτούμε για βοήθεια ,αλλά όλοι απαντούσαν ότι θα χρειάζονταν τουλάχιστον μισή ώρα. Έπρεπε να τα βγάλαμε πέρα μόνοι μας λοιπόν... Κάναμε λοιπόν γρήγορα σαματά και τους ξυπνήσαμε όλους .Περίπου ογδόντα άτομα είμασταν στην σχολή ,αλλά σχεδόν τα μισά ήταν κοπέλες. Τελοσπάντων κατεβήκαμε όλοι στο προαύλιο ,παίρνοντας καρδόνια που τα είχαμε πρόχειρα -μερικοί προνοητικοί είχαν φέρει και κράνη- και περιμέναμε.

Έρχεται όμως τότε ο στρατηγός ,ένας παλιός Αρενίτης που παίζει να μας έριχνε μια δεκαετία και μας λέει ,μην είστε μαλάκες ,αν μείνουνε στο προαύλιο θα μας περικυκλώσουν. Θα πιάσουμε τις σκάλες ,εσωτερικές και εξωτερικές ,θα κάνουμε οδοφράγμαματα με τα τραπεζάκια και θα υποχωρούμε προς τα πάνω ,ώστε να χουμε το πλεονέκτημα του ύψους. Σιγά το πλεονέκτημα βέβαια  αν οι άλλοι είναι διπλάσιοι και τριπλάσιοι ,αλλά ο στρατηγός είχε και ένα άλλο σχέδιο που του είχε εμπνευστεί για την περίπτωση που δεχόμασταν επίθεση από ζόμπι. Θα γεμίσουμε ,είπε, με ριζοσπάστες το προαύλιο ,θα τους ποτίσουμε τσίπουρο και με μια μολότοφ από τον δεύτερο θα τους βάλουμε φωτιά ,όταν θα προέλαυνε το φασισταριό.

Αυθόρμητα υπήρξαν αντιρρήσεις (ούτε ο Μεταξάς δεν τα έκανε αυτά στον ριζοσπάστη) αλλά έπεσαν μερικές ψιλές και επανήλθε η τάξη. Συμφωνήσαμε λοιπόν να αφήσουμε την διοίκηση των μικρών μας δυνάμεων στον Στρατηγό και τσακιστήκαμε να φέρουμε τραπεζάκια ,έδρανα και άλλα οχυρωματικά υλικά.

Δέκα λεπτά δεν είχαν καλά καλά περάσει όταν ξεκίνησε η επίθεση. Μπήκαν ταυτόχρονα από δυο μεριές στο προαύλιο συν την είσοδο της Σίνα αλλά εμείς είμασταν υποψιασμένοι και δεν ψαρώσαμε. Και όταν δόθηκε το σύνθημα και έσκασε η μολότοφ... πήραν φωτιά τα μπατζάκια τους κανονικότατα!Βρήκαμε τότε την ευκαιρία για ξαφνική αντεπίθεση ,αλλά σύντομα αναγκαστήκαμε να υποχωρούσαμε και από τότε δεν ξανασηκώσαμε κεφάλι Παρά τα εμπόδια και δυο τρεις καλά στοχευμένες μολότοφ οι ορδές του σκότους κέρδιζαν όροφο τον όροφο ώσπου πια μας έφτασαν στον τελευταίο. Περίπου την ίδια στιγμή ακούσαμε και τους άλλους από την εξωτερική σκάλα να έρχονται.

 Δεν έχουμε πια να ξεφύγουμε πουθενά και έτσι και γω θα σταματήσω να γράφω αυτές τις γραμμές (καταλαβαίνεται τώρα το βιαστικό ύφος!) ,θα στείλω αυτό το μέιλ και θα παλέψω δίπλα στους συμφοιτητές μου. Μπορεί να είναι λίγο παπάρες ,να με αποκαλούν εχθρό της εργατικής τάξης και τα ρέστα αλλά είναι στα δύσκολα δεν με άφησαν μόνο...

Ενωμένη Αριστερά Νομικής

 
Σύμφωνα με το ψευδές δίλημμα “μέσα ή έξω οι παρατάξεις από το πανεπιστήμιο” ανοίγονται στους προοδευτικούς φοιτητές της νομικής δύο δυνατότητες: ή να διώξουμε εκείνους που -με τα πολλά ελαττώματα τους- υπερασπίζονται τα φοιτητικά και κοινωνικά μας συμφέροντα ή να τους κρατήσουμε ίδιους και απαράλλακτους όπως είναι επί δεκαετίες τώρα. Στην πραγματικότητα όμως και υπάρχει μια άλλη προοπτική ,που τόσο την έχουν ειρωνευτεί και κατηγορήσει ,ώστε την ξεχνάμε:

 Η Ενωμένη Αριστερά Νομικής.

Αυτή δεν θα είναι ακόμα μια παράταξη αλλά ένα μέτωπο ,που θα διοικείται αμεσοδημοκρατικά χωρίς φιρμάνια και χρυσόβουλα ούτε από κόμματα ούτε από πανελλαδικά συντονιστικά όργανα και θα εκφράζει ανόθευτη την βούληση των φοιτητών της σχολής που σαφώς δεν είναι το ξεκατίνιασμα ,ο ξύλινος λόγος ,οι τραμπουκισμοί και μύρια όσα άλλα...

 Παράλληλα με αυτό το μέτωπο θα μπορούν να λειτουργούν φυσικά και όλες οι υπάρχουσες παρατάξεις ,αφού ο στόχος δεν θα είναι να πολτοποιηθούν οι ιδιαίτερες πολιτικές ταυτότητες στο πανεπιστήμιο αλλά να συμφιλιωθούν με τον κοινό σκοπό και τις αξίες μας: 

Τους αγώνες για δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο με δημοκρατική λειτουργία, την αλληλεγγύη στους πιο αδύναμους και περιθωριοποιημένους και την πίστη μας σε μια ζωή αξιοπρέπειας και της ισότητας

Στα δικά μου μάτια όλα τα υπόλοιπα φαίνονται ελάσσονα.  Διαφορές στρατηγικής με στόχο την ψηφοθηρία...Το ερωτήματα συνεπώς για τον καθένα μας είναι: 

Μπορείς να είσαι πάνω από όλα φοιτητής της νομικής Σχολής με αυτό το όραμα και έπειτα ΚΚΕ ,ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ ,ΜΑΣ ,ΑΡΕΝ και ΕΑΑΚ?  Μπορείς να μην ακολουθείς την γραμμή της όποιας οργάνωσης στην οποία ανήκεις εφόσον κρίνεις ότι έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της σχολής σου?  Μπορείς να ανέχεσαι τις προσβολές και τις επιθέσεις των άλλων και πολύ περισσότερο να μην τις χρησιμοποιείς για να κερδίσεις τις εντυπώσεις και μερικές ψήφους?  Μπορείς να θεωρήσεις ως προσωπική σου προτεραιότητα όσα κακώς κείμενα εντοπίζεις στην Γενική Συνέλευση και γενικά στη σχολή? Μπορείς να μην περιμένεις να κάνει κάποιος άλλος την αρχή? Και πιστεύεις αρκετά σε αυτό το όραμα ,ώστε να το τοποθετήσεις πάνω από οποιοδήποτε άλλο συμφέρον σου?

 Γιατί αν δεν μπορούμε εμείς που είμαστε νέοι και με ανοιχτά μυαλά να ενωθούμε κάτω από ένα κοινό όραμα με τι μούτρα ζητάμε από ανθρώπους που μεγάλωσαν σε συντηρητικά περιβάλλοντα ,που φοβούνται την προοπτική της απόλυσης και που έχουν την ευθύνη για τις οικογένειες τους ,να βγούνε στους δρόμους και να αντιδράσουν?

 Είναι βέβαιο ότι την  πρόταση αυτή όλοι οι "των παρατάξεων" θα την αντιμετωπίσουν με συμπάθεια και θα πουν ότι είναι κρίμα που οι Άλλοι είναι φανατικοί και δεν πρόκειται να συνεργαστούν μαζί τους, Εγώ όμως σας λέω το εξής: Πίσω από τους αριστεροπατέρες ,τις κομματικές νεολαίες και τις πανελλαδικές γραμμές βρισκόμαστε εμείς ,οι λίγες εκατοντάδες που τους ψηφίζουμε στις γενικές συνελεύσεις και στις εκλογές. Ε λοιπόν εμείς  ,αν το αποφασίζαμε θα μπορούσαμε να κάνουμε πράξη αυτό το όραμα και μέσα σε λίγα χρόνια πείθοντας τους πρωτοετείς να μην αναπαράγουν την ίδια αρρώστια θα μπορούσαμε πραγματικά να κάνουμε την διαφορά! Να έχουμε  μια σχολή που πραγματικά θα μας κάνει περήφανους ,που θα μπορούμε να πιστεύουμε σε αυτή και μέσω αυτής να επηρεάσουμε θετικά  και με ουσιαστικό τρόπο το πανελλαδικό φοιτητικό κίνημα.

 Μπορούμε και για αυτό μας βαραίνει η ευθύνη.

Καβάφης

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΠΕΜΠΤΗ ΦΑΛΑΓΓΑ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ



Η συνέλευση της 14ης Σεπτεμβρίου καταχωρείται ως μία εκ των μεγαλυτέρων σε συμμετοχή στην Σχολή μας : 627 άτομα ψήφισαν στο τέλος με ισχυρή πλειοψηφία 62 % (Ενιαίο Πλαίσιο : 53,6 % και ΜΑΣ : 8,4 %) υπέρ της συνέχισης της κατάληψης ως μέσου αγώνα εναντίον του νομοσχεδίου Διαμαντοπούλου. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να μην επαναληφθούν οι υστερικές φωνές περί «δυναμικών μειοψηφιών» και «φοιτητοπατέρων» που κλείνουν το Πανεπιστήμιο. (Φυσικά, ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν πτοήθηκε, αναφερόμενος και σήμερα σε «θλιβερές μειοψηφίες» που ασκούν βία στο εσωτερικό των Πανεπιστημίων).  
Δεν έλειψαν και τα ευτράπελα. Όχι μόνο το strip show και το λοιπό τσίρκο της ΠΑΣΠ, αλλά και οι «ανεξάρτητοι» φοιτητές υπέρ της ανοιχτής σχολής. Σημειώνοντας μία μικρή αύξηση κατά 6 % σε σχέση με την προηγούμενη συνέλευση και με μία μέσω facebook καμπάνια, κατάφεραν να κερδίσουν ένα 23 % των φοιτητών. Βεβαίως, το αξιοπρεπές αποτέλεσμα υπήρξε αντιστρόφως ανάλογο της παρουσίας τους τόσο κατά την διάρκεια της συνέλευσης, όσο και στην μετέπειτα διαδικτυακή ανάλυση της διαδικασίας.
Παρερμηνεύοντας τον νόμο κατά το δοκούν, κατηγορώντας κάθε άλλη άποψη για διαπλοκή και διαφθορά, «έλαμψαν» δια της απουσίας των λογικών επιχειρημάτων τους. Στις διάφορες ερωτήσεις ή παρεμβάσεις, μόνιμη επωδός ήταν ότι : «έχουμε έρθει στην συνέλευση για να ανοίξει η σχολή»!!!
Στην ανακοίνωσή τους στο facebook («Ψηφίζω ανοιχτή Νομική (Αθήνας)») έδειξαν ότι δεν ξέρουν να χάνουν αξιοπρεπώς : κατά την γνώμη τους, αιτία της επικράτησης των «καταληψιών» ήταν η νοθεία (!!!) και όχι η αντίθεση του φοιτητικού κινήματος με τον νέο νόμο!!!
Μίλησαν για προβλήματα, για εναντίωση στην αλλαγή. Αλήθεια, είναι «παραλογισμός» (sic) η κατάληψη, αλλά απολύτως λογική η συγκατάνευση σε μία αλλαγή που είναι εναντίον των φοιτητικών και ευρύτερα ακαδημαϊκών αιτημάτων! Μας είπαν ότι οι φοιτητές αγνοούσαν το πλήρες περιεχόμενο του νόμου. Αυτό αληθεύει και δικαιολογεί τους φοιτητές που ψήφισαν το συγκεκριμένο πλαίσιο. Σε καμμία περίπτωση όμως δεν δικαιολογούνται οι πρωτεργάτες αυτού του «κινήματος», που, καίτοι διάβασαν τον νόμο, συνειδητά παρασιώπησαν ή υπερτόνισαν σημεία του, ώστε να δημιουργηθεί μία θετικά αλλοιωμένη εικόνα του.
Δύο μόνο παραδείγματα :
  1. Επέμειναν ότι το νομοσχέδιο είναι ευνοϊκό για τους εργαζομένους φοιτητές, αρκεί οι τελευταίοι να το αποδείξουν. Το γεγονός ότι τα ένσημα είναι κατά κανόνα άγνωστα σε τέτοιου είδους εργασιακές σχέσεις είναι προφανώς κάτι αμελητέο.
  2. Επεσήμαναν πως η δωρεάν διανομή συγγραμμάτων συνεχίζεται κανονικά, παραλείποντας φυσικά να αναφέρουν ότι : i) επισήμως έχει δηλωθεί ότι η δωρεάν διανομή σταματά μετά το 2014, ii) ο νόμος ορίζει ως «σύγγραμμα» και τις σημειώσεις των καθηγητών!!!
Η άποψή μας ως Ανεξαρτήτων Νομικής για τον νόμο έχει ήδη κατατεθεί δημοσίως. Τα άτομα τα οποία παρίστανται στην Γενική Συνέλευση για να την απαξιώσουν και να αμφισβητήσουν ατεκμηρίωτα την απόφασή της, που κατηγορούν την διαπλοκή, καταγγέλοντας ως «λάσπη» την αποκάλυψη των δικών τους ύποπτων διασυνδέσεων, που χρησιμοποιούν την ελευθερία του λόγου για την υπεράσπιση του καταργητικού αυτής νόμου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η Πέμπτη Φάλαγγα της Νομικής Σχολής, οι φοιτητές που την ώρα της επίθεσης εναντίον του συνόλου των φοιτητών συντάσσονται με τον επιτιθέμενο, προδίδοντας τα δίκαια και την ανοχή των συναδέλφων τους.

 Ιάσων




ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ Οι καινοφανείς ανεξάντλητοι -σε ατάκες- ανεξάρτητοι




Ένα φάντασμα τριγυρίζει στην Νομική, το φάντασμα της κατάληψης. Όλες οι κοιμισμένες δυνάμεις της γέρικης Σχολής μας ξύπνησαν και το καταδιώκουν. ΠΑΣΟΚογενείς, δεξιόστροφοι θεράποντες της επιστήμης, κάθε λογής απολίτικοι, χωρίς «παραταξιακές σχέσεις», ενώθηκαν για να υπερασπιστούν το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου, την ν-οστή προσπάθεια επέμβασης του κρατικού μηχανισμού στα ζητήματα του Πανεπιστημίου «με την ιδιότητα τους ως ανεξάρτητων φοιτητών»!!! Επιθυμούν την Σχολή ανοιχτή για να λάβει χώρα ο πολιτικός διάλογος, λες και η κατειλημμένη Σχολή κλείνει τις πόρτες της στους φοιτητές με όλες τις ευκαιρίες πολιτικής συζήτησης και δράσης!!! (Αλλά, βέβαια, για να κρίνεις κάτι, πρέπει να το έχεις ζήσει, τουλάχιστον once!!!)   
Κατηγορούν τις παρατάξεις για πνεύμα συναλλαγής, διαφθορά και συντεχνιασμό. Εκφράζουν, λένε, τους προβληματισμούς της σιωπηρής πλειοψηφίας, μόνο μέλημα της οποίας είναι η επαναληπτική εξεταστική και η ταχεία ολοκλήρωση των σπουδών τους.

Προσπαθώντας να ανακαλύψουν τα θετικά και τα αρνητικά του νομοσχεδίου, απομακρύνονται από την ουσία. Δεν υφίσταται επίδικο στην περίπτωσή μας. Το νομοσχέδιο δεν είναι αντικείμενο «εποικοδομητικής αντιπαράθεσης».
Στόχος μας δεν είναι να καταλήξουμε σε μία θετική ή αρνητική κρίση για το νομοσχέδιο.
Στόχος μας είναι να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα μας, τόσο ως διακριτής κοινωνικής ομάδας και ως μέρους της ακαδημαϊκής κοινότητας, όσο και ως θεσμού πολιτικού αναστοχασμού της ελληνικής κοινωνίας.  
Στόχος μας είναι να αποτελέσουμε πρότυπο αυτοθέσμισης και αυτονομίας, όχι εργαστήρι αναπαραγωγής του κατεστημένου συστήματος.
   
Όχι, δεν είμαστε εμείς που δεν θα δεχτούμε ότι υπάρχουν προβλήματα στο εσωτερικό των Πανεπιστημίων, ότι για πολλά ευθύνονται οι παρατάξεις -για όσα έπραξαν ή δεν έπραξαν- ή η οικογενειοκρατία. Φυσικά, δεν μπορούμε να δεχτούμε τα περί «τέλματος» : οι στατιστικές για την ποιότητα είναι με το μέρος των φοιτητών. Όσοι θέλουν να μας αποξηράνουν, ας το προσπαθήσουν.
Εμείς όμως είμαστε εκείνοι που θα αρνηθούμε κάθε παρέμβαση οποιουδήποτε εξωτερικού φορέα, έχουσα στόχο την περιστολή των δικαιωμάτων, που θεμελιώθηκαν κάποτε στο αίμα.

Το Πανεπιστημιακό Άσυλο, το Αυτοδιοίκητο, οι χαλαροί ρυθμοί σπουδών, δεν μπορούν να αξιολογηθούν θετικά ή αρνητικά : αποτελούν τους κατ’εξοχήν όρους ύπαρξης και του πανεπιστημιακού φαινομένου και του φοιτητικού κινήματος.

Για κάποιους, οι θεσμοί αυτοί «πολιτικοποιούν» το λίκνο της γνώσης και των ιδεών, ενώ η χαλαρότητα της φοιτητικής ζωής εμποδίζει την προαγωγή της επιστήμης. 

Συμφωνούμε. Όσοι θεωρούν την διαδικασία αθέμιτη, ας σκεφτούν ότι, κινδυνεύει από την πολιτική, όποιος δεν μετέχει σε αυτήν. Ας θυμηθούν με πόση ευκολία εφήρμοζαν τους φυλετικούς νόμους της χιτλερικής πολιτικής εξουσίας οι απολίτικοι επιστήμονες, γαλουχημένοι στην ίδια εντατικοποίηση, που σήμερα επιβάλλεται σε εμάς. Η αύξηση της παραγωγικότητας σε κάθε επίπεδο δημιουργησε στο παρελθόν οικονομικά πλεονάσματα και αιματηρούς πολέμους. Στις μέρες μας, καταλήγει μόνο σε μία ζοφερή οικονομικοπολιτική υποτέλεια.



Δεν είμαστε ουτοπιστές. Ακόμη κι αν δεχτούμε μία φιλελεύθερη θεωρία περί κράτους, ως αμερόληπτου διαιτητή ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες, θα μιλήσουμε για κοινωνικό συμβόλαιο και για νομιμοποίηση της κρατικής εξουσίας. Συνιστά όμως προσβολή της κοινής λογικής η υπεράσπιση ενός νόμου που παρασκευάστηκε χωρίς κάν την αίτηση για συζήτηση με τους φοιτητικούς συλλόγους.
Εκείνος που θα μιλήσει για το «κρατικό μονοπώλιο του νόμιμου καταναγκασμού» δεν θα αποδείξει τίποτε άλλο παρά τις ολοκληρωτικές του τάσεις και την εναντίωσή του στην πραγματική δημοκρατία.

Εκείνος που θα μιλήσει για διαβούλευση με την Υπουργό κατόπιν ψηφίσεως δεν θα αποδείξει τίποτε άλλο παρά την αδυναμία πρόσληψης των αντικειμενικών συνθηκών.

Κι εκείνοι που υποψιάζονται τις φοιτητικές παρατάξεις, αλλά θεωρούν απόδειξη κοινωνικής αποδοχής του νόμου την ψήφιση του από τα κόμματα που χρηματοδοτούν τις εν λόγω παρατάξεις, ας ανατρέξουν στα μαθηματικά του Δημοτικού : είναι μία καλή αρχή για την απόκτηση λογικής σκέψης.

Το ζήτημα δεν είναι η ακύρωση της εξεταστικής. Είναι η απειλή της Διαμαντοπούλου ότι αυτό θα συμβεί.
Το ζήτημα δεν είναι το αν επιλύονται μέσω του νόμου υπαρκτά προβλήματα. Είναι ότι αυτά δεν επιλύονται από τους ενδιαφερομένους, το ίδιο το φοιτητικό σώμα. 

Η φαινομενική σατανική συνεννόηση των παρατάξεων δεν σχετίζεται τελικώς με αυτές. Είναι στ’ αλήθεια μία έκλαμψη ενότητας του αληθινά ανεξάρτητου φοιτητικού κινήματος, η φωνή μίας σιωπηρής πλειοψηφίας, που δέχεται να χάσει μία εξεταστική, αγωνιζόμενη να κερδίσει έναν ολόκληρο κόσμο.







 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΝΟΜΙΚΗΣ-πιστεύουμε στην ομιλητική πλειοψηφία

Ιάσων