Ζόμπι επιτίθενται στην νομική. Ξανά!

“Ο οπορτουνισμός είναι κακός ,ο αριστερισμός το ίδιο και ο ρεβιζιονισμός αληθινή καταστροφή. Τα ζόμπι όμως είναι χειρότερα”

Κώστας ,ο “σοφός”

Το 2020 μετά το μνημόνιο 69 οι μισθοί των αστυνομικών υπαλλήλων είχαν μειωθεί τόσο πολύ ,ώστε  σχεδόν κανένας δεν διακινδύνευε τη ζωή του για να επιβάλλει την τάξη σε μια κοινωνία που έμοιαζε με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Έτσι ύστερα από πρόταση του υπουργού αγάπης και περιποίησης του πολίτη χορηγήθηκε σε εθελοντές μια πρωτότυπη ουσία του αμερικάνικου στρατού που υποτίθεται ότι θα έδινε στους αστυνομικούς υπερδυνάμεις και ενεργητικότητα. Στην πράξη όμως αποδείχτηκε ότι τους μετέτρεπε σε άβουλους ζωντανούς-νεκρούς ,που μονάχα η ακόρεστη δίψα για αίμα τους κινούσε.

Όταν διαπιστώθηκε αυτό θα περίμενε κανείς οι αστυνομικοί-ζόμπι να “αποσυρθούν” ,γιατί δεν γινόταν πια να επανέλθουν στην φυσιολογική τους κατάσταση, και οι υπεύθυνοι του πειράματος να καταδικαστούν. Συνέβη όμως ακριβώς το αντίθετο! Και αυτό γιατί γρήγορα όλοι κατάλαβαν ότι οι αστυνομικοί-ζόμπι είχαν κάποια πολύ σημαντικά επαγγελματικά προσόντα: Σκοτώνονταν δύσκολα ,δεν ζητούσαν αύξηση και μπορούσαν να ελεγχθούν σχετικά εύκολα με ένα μεταλλικό κολάρο που προκαλούσε ηλεκτροσόκ

Το κακό βέβαια ήταν ότι δεν είχαν την ευφυΐα για να ερευνήσουν λόγου χάρη ,να ανακρίνουν ή ακόμα και να κάνουν μια απλή σύλληψη ,αλλά από την άλλη μπορούσες απλά να τους ξαμολήσεις απέναντι σε ένα πλήθος από ταραξίες και θα έκαναν καλά τη δουλειά τους. Μπορούσες μάλιστα να βιντεοσκοπείς την δράση τους ,να την προβάλλεις στην κρατική τηλεόραση και να αλλάξεις τις μοκέτες του εξοχικού σου με τα έσοδα από τις διαφημίσεις. Πειρασμός....

Εν τω μεταξύ ,στην υπό κατάληψη τελούσα νομική σχολή

“Μα δεν στο εξηγώ καλά? Το να βάλεις τους φοιτητές να φτιάξουν τοστ για τους αστέγους της περιοχής είναι ανθρωπισμός ,όχι πολιτικός ακτιβισμός!” Καλό παιδί ο Ιάσονας ,αλλά όλο αντιρρήσεις!

“Αν όμως φτιάχναμε τοστ μόνο για τους παράνομους μετανάστες? Δεν θα δίναμε ένα πλήγμα στην αστική νομιμότητα” πρότεινα ειρωνικά

“Και πώς θα τους βρίσκαμε ,θα τους ζητάγαμε χαρτιά?” Fair point...

“Αν... Αν όμως ληστεύαμε ένα σούπερ μάρκετ και έπειτα ταΐζαμε τους αστέγους?” ρώτησα επανερχόμενος στην αρχική μου πρόταση.

“Ε αυτό... μάλιστα!”

Φυσικά κανένα σούπερ μάρκετ δεν θα ληστεύαμε και καμιά αστική νομιμότητα δεν θα απειλούσαμε. Βλακείες λέγαμε ,να περάσει η ώρα γιατί είχε βραδιάσει ,αλλά η ώρα της ψηφοφορίας στην γενική συνέλευση δεν έλεγε να έρθει.

Παρότι όμως ταλαιπωρημένος δεν είχα γενικά παράπονο. Φυσούσε ένα απαλό ,δροσερό αεράκι ,η σελήνη ασημοβολούσε καθησυχαστικά ,και ένα αηδόνι κουρνιασμένο στην καγκελόπορτα κελαηδούσε. Τι σπάνιο και εκλεκτό θέαμα αλήθεια... Ώσπου ένα ζόμπι σκαρφάλωσε πάνω της και το έκανε μια χαψιά!

Βλέποντας το τερατόμορφο αυτό πλάσμα να προσγειώνεται στο προαύλιο ,λίγο μόλις μέτρα μακριά μου ,με κυρίευσε ένας τρόμος που με έκανε να μην μπορώ να κουνηθώ από τη θέση μου ούτε να  σηκωθώ για να σώσω τη ζωή μου.

Είχα δει μπατσο-ζόμπι στην τηλεόραση ,αλλά ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν είχα φανταστεί ότι θα έβλεπα και από κοντά. Νόμιζα ότι τα είχαν μονάχα για να φυλάνε τα σύνορα ή για να προστατεύουν την βουλή στις πορείες. Να που όμως ένα από αυτά βρισκόταν μπροστά μου φορώντας μια τσαλακωμένη και ματωμένη στολή της αστυνομίας...

Αφού ολοκλήρωσε το φρικτό του γεύμα σήκωσε τα μάτια του και μας κοίταξε εξεταστικά ,σαν να προσπαθούσε να διαλέξει το επόμενο του θήραμα. Το κοίταξα και γω ανίκανος να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την φρικτή μορφή του.

Πρέπει να ήταν ένας άντρας γύρω στα πενήντα πριν γίνει έτσι. Ήταν δύσκολο να πεις γιατί πλέον ήταν άτριχος ,το δέρμα του είχε ένα άρρωστο γκρίζο χρώμα και ήταν γεμάτο πληγές που φαίνονταν να σαπίζουν. Κυρίως όμως το βλέμμα μου έπεσε στο πρόσωπο του. Στα κατακόκκινα ανέκφραστα μάτια του και στο στόμα του ,που ήταν μισάνοιχτο και αποκάλυπτε δυο σειρές μακριά και σουβλερά δόντια αρπαχτικού.

Ξαφνικά και ενώ όλοι το κοιτούσαμε αποσβολωμένοι κινήθηκε σαν να σκόπευε να μας ορμήσει ,την ίδια όμως στιγμή έπεσε στα γόνατα σφαδάζοντας σαν να το είχε χτυπήσει κάποιος κεραυνός και έβγαλε μια κραυγή πόνου ,που ποτέ δεν θα πίστευες ότι είχε βγει από ανθρώπινο λαρύγγι. Πρέπει να ήταν το περιλαίμιο που φορούσε και προσπαθούσε μάταια να βγάλει μέσα στους σπασμούς του. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ευτυχώς λιποθύμησε και το βούλωσε!

Όσοι ήμασταν στο προαύλιο ,καμιά πενηνταριά άτομα δηλαδή ,μείναμε να κοιταζόμαστε με τρόμο ,αναζητώντας απαντήσεις αλλά ανίκανοι να εκφράσουμε με λέξεις αυτά που νιώθαμε.

Απαντήσεις όμως επρόκειτο να πάρουμε σύντομα ,αν και ήταν του είδους που θα προτιμούσαμε να μην τις είχαμε ακούσει ποτέ.

Εμφανίστηκε δηλαδή πάνω από τη σχολή το ελικόπτερο του ΣΚΑΙ ,που λειτουργούσε και ως γραφείο τύπου της κυβέρνησης, πετώντας από πάνω μας σε χαμηλό ύψος και παρά τον εκκωφαντικό θόρυβο ακούστηκε από ένα πολύ ισχυρό μεγάφωνο το εξής μήνυμα:

«Φοιτητές της Νομικής ,κατηγορείστε για κατάληψη δημοσίου χώρου η οποία σύμφωνα με το αναθεωρημένο άρθρο 2 παράγραφος 5 του νόμου 345/2020 επιφέρει την ποινή του θανάτου. Περιμετρικά του κτιρίου βρίσκονται ελεύθεροι σκοπευτές και σε λίγα λεπτά θα αρχίσει η επίσημη επέμβαση της αστυνομίας. Σας συνιστώ να παραδοθείτε αν και δεν θα βοηθήσει. Καλή σας μέρα και το Σάββατο όλοι στην αναδάσωση!»

Μετά από αυτό το ελικόπτερο πήρε ύψος μέχρι που εξαφανίστηκε από το οπτικό μας πεδίο αφήνοντας μας σε μια βαριά σιωπή καθώς προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι είχαμε μόλις ακούσει. Ο νόμος για τις καταλήψεις είχε πράγματι αναθεωρηθεί ,όλοι το ξέραμε ,αλλά είχαμε αποφασίσει να τον αψηφήσουμε. Και μου το είχε πει η μητέρα μου να προσέχω!

Δεν μπορούν να μας το κάνουν αυτό ,σκεφτόμασταν άλλοι μεγαλόφωνο και άλλοι σιωπηλά. Να όμως που μπορούσαν!

«Τι κάνουμε?» ρώτησε τελικά κάποιος

«Τρέχουμε ,πριν συνέλθει αυτό το πράγμα!» απάντησε κάποιος άλλον δείχνοντας προς το πεσμένο ζόμπι. Η εμφάνιση του ελικοπτέρου μας είχε κάνει να το ξεχάσουμε. Λογικό ήταν ,αλλά προς τα που να τρέξουμε?

Φαίνεται όμως ,ότι μια κοπέλα είχε ήδη πάρα την απόφαση της γιατί έτρεχε προς την μισάνοιχτη καγκελόπορτα. «Μα οι ελεύθεροι σκοπευτές?» της φωνάξαμε

«Παραμύθια ειν…» δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση της γιατί μια σφαίρα καρφώθηκε στον λαιμό της κάνοντας την να σωριαστεί σε μια λίμνη αίματος . Αυτή τη φορά δεν ακολούθησε σιωπή ,αλλά κραυγές! Ίσως να είχα φωνάξει και εγώ ,το μόνο που θυμάμαι είναι τον Ιάσωνα να με τραβάει έντονα προς τις εσωτερικές σκάλες... Πηγαίναμε στην γενικής συνέλευσης και σύντομα άρχισαν να μας ακολουθούν και οι υπόλοιποι τρέχοντας ,κλαίγοντας και φωνάζοντας.

Στο αμφιθέατρο υπήρχαν περίπου διακόσια άτομα και είχαν φυσικά ακούσει τι συνέβαινε ,αν και δεν το είχαν δει με τα μάτια τους. Έτσι ήταν πιο ψύχραιμοι και είχαν ήδη αρχίσει να κλειδώνουν τις πόρτες τις αίθουσας και παραμόνευαν με καδρόνια και ρόπαλα πίσω από αυτήν κοντά στις εσωτερικές σκάλες ,που είχε μείνει ανοιχτή για να υποδεχτεί όσους είχαν μείνει στο προαύλιο σαν εμάς.

Μόλις συνήλθα έτρεξα αμέσως στο προεδρείο ,όπου οι κορυφαίοι των παρατάξεων συνεδρίαζαν.

“Οι πόρτες δεν θα αντέξουν..” τους είπα διακόπτοντας την συζήτησή τους. Άλλο ήταν τα τρένα της ΔΑΠ και άλλο τα ζόμπι “πρέπει να στοιβάξουμε πίσω τους γρήγορα έδρανα ,τραπεζάκια... ότι βρούμε τέλος πάντων.”

«Θα εξετάσουμε πολύ σοβαρά την σου σύντροφε ...” μου είπε ο Κοσμάς από την ΑΡΕΝ “...πρώτα όμως πρέπει να συζητηθεί το θέμα της ανακοίνωσης που θα αναρτήσουμε στο site του συλλόγου.»

«Ε ,δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία.» τόλμησα να πω «Θα μας φάνε ζωντανούς! Βοήθεια!»

Ο κόσμος βέβαια ήξερε για τους μπάτσους ζόμπι εδώ και πολύ ,αλλά ίσως να τον κινητοποιούσε το γεγονός ότι αυτή τη φορά το θύμα ήταν αθώοι φοιτητές.

.

«Δεν είναι έτσι…» με απέκρουσε πιάνοντας με φιλικά από τον ώμο ένας Πασπίτης «“Πρέπει να καταγγείλουμε την πολιτική της κυβέρνησης...”

“Δεν είναι η κυβέρνηση …» τον αποπήρε η Αλκιστούλα ,η ΡΑΠΑΝ  «ξύπνα ρεεε! Είναι ο νεοφιλελευθερισμός!

“Μην καλλιεργείς αυταπάτες στον κόσμο!” παρενέβη ο Αποστόλης του ΜΑΣ “Υπάρχει καλός και κακός καπιταλισμός δηλαδή?”

“Μα τα ζόμπι είναι έξω από την σχολή μας για όνομα του Θεού! Δεν μπορείτε να συγκροτήσετε ένα μέτωπο?” ρώτησα απελπισμένος

“Μα ίσα ίσα τώρα είναι που πρέπει να αφήσουμε πίσω την διανοητική εξαθλίωση της αριστεράς και την φτωχή συνθηματολογία και να ανακαλύψουμε ξανά τους τρόπους και τα μέσα!” είπε ο Κώστας ο Αυτοδιαχειριζόμενος.

“Τουναντίον σύντροφοι! Χρειαζόμαστε ένα μαζικό κίνημα ριζοσπαστικό ,αντισυναινετικό ,αντισυνδιαχειριστικό και.. αντιζομπικό.” του απάντησε η Νίκη ,φωνάζοντας για να ακουστεί πάνω από τις άλλες φωνές στο αμφιθέατρο

“Καμια εμπιστοσύνη σε αυτούς που υπόσχονται λύσεις “μια και έξω” Που τυφλωμένοι από τον τυχοδιωκτισμό τους έχουν καταντήσει να αλληλοϋποστηρίζονται με την κυβερνητική ΠΑΣΠ.” της απάντησε ο Αποστόλης σκαρφαλώνοντας πάνω στο έδρανο για να ακούγεται καλύτερα

Ένα πράγμα ήταν σίγουρο. Την είχαμε βαμμένη...

Εκείνη τη στιγμή άκουσα φωνές από την ανοιχτή είσοδο του αμφιθεάτρου και πήγα να δω τι συμβαίνει. Πλησιάζοντας άκουσα τον Οδυσσέα ,που ήταν στο ίδιο κλιμάκιο με μένα και καλό παιδί να ωρύεται στους εαακίτες που φρουρούσαν την πόρτα.

“Η Πηνελόπη είχε ανέβει στις τουαλέτες του ενάτου ορόφου και τώρα λέει ότι ακούει κάτι παράξενους θορύβους από τον διάδρομο και φοβάται να κατέβει μόνη της. Πρέπει να πάω!.”

“Μα έχουν ήδη περάσει πέντε λεπτά σχεδόν από την ανακοίνωση.” του απάντησε ένας από αυτούς “Μέχρι να έχετε έρθει θα έχουμε κλειδώσει όλες τις πόρτες και δεν θα μπορούμε να σας ανοίξουμε.”

“Δεν με νοιάζει γαμώ το! Η κοπέλα μου είναι μόνη της στον ένατο και τα ζόμπι έρχονται από λεπτό σε λεπτός ,οπότε κάνε άκρη γιατί θα σου σπάσω το κεφάλι!”

“Είσαι τρελός!”

“Αυτοί είναι τρελοί που είναι τα ζόμπι απ' έξω και κάθονται και τρώγονται μεταξύ τους..” παρενέβη ο Ιάσονας φωνάζοντας “Άστον να περάσει και θα πάω και εγώ μαζί του.”

Ακούγοντας τον κατάλαβα ότι και εγώ το προτιμούσα να πάω μαζί τους παρά να κάτσω σαν πρόβατο επί σφαγή στο αμφιθέατρο και το ίδιο αποφάσισαν και άλλοι, κάποιοι εκ των οποίων μου ήταν εντελώς άγνωστοι. Μαζευτήκαμε τελικά έντεκα άτομα ,που υποστηρίζαμε τον Οδυσσέα και βλέποντας το πείσμα και τον όγκο μας οι... κέρβεροι της εισόδου παραμέρισαν και μας έδωσαν μάλιστα και μερικά καδρόνια για αυτοάμυνα. Εγώ δεν πήρα ,αλλά με είχε χτυπήσει ένα κύμα αδρεναλίνης κατακούτελα και δεν ένιωθα ότι το χρειάζομαι.

Βγαίνοντας από την αίθουσα τρέξαμε γρήγορα προς το ασανσέρ ,που ευτυχώς ήρθε αμέσως και ίσα ίσα που χωρέσαμε. Στριμωχτήκαμε και μείναμε νευρικά σιωπηλοί ,χωρίς καν να συστηθούμε όσοι δεν γνωριζόμασταν. Αυτό μου θύμισε ότι δεν πηγαίναμε για μια ευχάριστη περιπέτεια και μέχρι να φτάσουμε στον ένατο όροφο ο τρόμος που ένιωθα νωρίτερα είχε επιστρέψει στο πολλαπλάσιο...

Και σαν να μην έφτανε αυτό ο διάδρομος του ενάτου ορόφου ήταν μακρύς και κακοφωτισμένος ,έτσι που ήταν γεμάτος μακριές και απειλητικές σκιές. Ίσως ήταν ιδέα μου άλλα όντως είχα την αίσθηση ότι κάτι απροσδιόριστα ανατριχιαστικό ακουγόταν.. Περπατούσαμε όσο πιο γρήγορα και αθόρυβα γινόταν κοιτάζοντας συνεχώς γύρω μας .αλλά μέχρι να φτάσουμε στις τουαλέτες στο τέρμα του διαδρόμου δεν είχε συμβεί τίποτα το απρόοπτο.

Ο Οδυσσέας ,που ήταν επικεφαλής της πομπής μας χτύπησε τότε την πόρτα απαλά και η Πηνελόπη του άνοιξε ανακουφισμένη και τον φίλησε με πάθος. Χαλαρώσαμε κάπως βλέποντας τους έτσι ,αλλά τότε ξανάκουσα θόρυβο και ήμουν σίγουρος ότι αυτή την φορά δεν ήταν της φαντασίας μου. Κάτι ερχόταν από την στροφή του διαδρόμου.

“Γρήγορα ,μέσα.” είπα στους συμφοιτητές μου και κλείδωσα την πόρτα! Σχεδόν αμέσως ακούστηκαν αδέξια βήματα να πλησιάζουν και ο ανατριχιαστικός ήχος από νύχια να ξύνονται ,πάνω στο λεπτό ξύλο. ..

“Μα πότε πρόλαβαν να φτάσουν εδώ πάνω?”

Ίσως μερικά να είχαν ανέβει ήδη σαν αυτό που μπήκε πρόωρα στο προαύλιο ,τι σημασία είχε όμως τώρα πια...

“Αν κάτσουμε ήσυχοι...” ψιθύρισε ένα παιδί που δεν ήξερα το όνομα του “...ίσως μας ξεχάσουν και φύγουν.” Ένας δυνατός γδούπος πάνω στην πόρτα διέψευσε αυτό που ήταν η κρυφή ελπίδα όλων μας.

Δεν μπορούσαμε λοιπόν να κάνουμε τίποτα άλλο εκτός από το να δώσουμε μια απελπισμένη μάχη.

Αν εξαιρέσουμε την Πηνελόπη ήμασταν δώδεκα αγόρια ,εκ των οποίων οι μισοί μονάχα ήταν οπλισμένοι με καδρόνια και απ’ έξω βρισκόταν ένας άγνωστος αριθμός από ζόμπι.Και θα βρίσκαμε έναν φρικτό θάνατο σε μια τουαλέτα της νομικής παρέα με απορρυπαντικά και σφουγγαρίστρες.

Περισσότερο για να έχω μια ψευδαίσθηση ασφάλειας πήρα μια από αυτές στα χέρια μου σαν κοντάρι αλλά επειδή ένιωθα σαν καθαρίστρια και όχι σαν ιππότης σε κονταρομαχία αποφάσισα να βρέξω την άκρη της με καθαριστικό πατωμάτων και να του βάλω φωτιά. Το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό και σύντομα όσοι άλλοι ήταν άοπλοι ακολούθησαν το παράδειγμα μου ,εκτός από τον Πέτρο που επέμενε να κρατά έναν βαρύ τόμο του συνταγματικού δικαίου.

Η μυρωδιά βέβαια ήταν ανυπόφορη έδωσε όμως στον Ιάσωνα μια ιδέα που θα τα άλλαζε όλα. “Τα ζόμπι πρέπει να μας εντοπίζουν κυρίως με την μυρωδιά…» είπε «Άρα αν φτάναμε στον ασανσέρ και λουζόμασταν με απορρυπαντικά ίσως να μας αγνοούσαν.

“Μα πώς θα φτάσουμε μέχρι το ασανσέρ?” τον ρώτησα εύλογα.

“Δεν είναι ανάγκη να φτάσουμε όλοι μας.” είπε κοιτώντας με νόημα την Πηνελόπη. Και είχε απόλυτο δίκιο ,η δική της ζωή ήταν που είχαμε έρθει να προστατέψουμε.

“Μα τι λέτε?” μας φώναξε εκείνη “Εγώ είμαι που σας έφερα εδώ πάνω και τώρα μου λέτε ότι πρότεινα θυσιαστείτε για την γλιτώσω εγώ?”

“Μα για αυτό ήρθαμε από την αρχή!” της είπα. Ήταν παράξενο ,αλλά τώρα που είχα έναν ξεκάθαρο στόχο στο μυαλό μου φοβόμουν λιγότερο.

“Δεν είστε καλά!.”

“Αλήθεια είναι.” της επιβεβαίωσε ο Βαγγέλης “Κανείς από μας δεν θέλει να πεθάνει ,αλλά όλοι μας για σένα ανεβήκαμε εδώ. Αν σωθείς εσύ θα είμαστε και εμείς εντάξει.”

Κανένας δεν έφερε αντίρρηση και ένα ακόμα ισχυρό χτύπημα στην πόρτα ,της οποίας οι  μεντεσέδες πλέον έτρεμαν ,δεν άφηνε άλλο περιθώριο για λόγια. Πήραμε θέσεις πίσω της κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας και περιμέναμε. Μπροστά μπήκαν όσοι κρατούσαν καδρόνια ,πίσω όσοι κρατούσαμε τις φλεγόμενες σφουγγαρίστρες και τελευταίοι ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη ,που πλέον είχαν βυθιστεί ο ένας στην αγκαλιά του άλλου δακρυσμένοι.

Ήμασταν λοιπόν έτοιμοι και το μόνο που έμενε ήταν να διατηρήσουμε το θάρρος μας και να μην τα χάσουμε. Σε μια τέτοια στιγμή ο μόνος που δεν περίμενα να μιλήσει ήταν ο Πέτρος ,ο κοκκινομάλλης πρωτοετής που είχε ήδη γίνει θρύλος για τους βαθμούς και τις εργασίες του.

“Μπορεί συνάδελφοι να σας φαίνεται ότι είμαστε λίγοι και αδύναμοι ,αλλά σκεφτείτε λίγο... Ξέρετε πόσοι δηλώνουν την νομική Αθηνών ως την πρώτη τους προτίμηση?» Σάστισα! Τι σχέση μπορεί να είχε αυτό

“Ξέρετε πόσοι...” συνέχισε με σοβαρό ύφος και περισσότερη ένταση“...κλείνονται στα σπίτια τους στην τρίτη λυκείου ,χύνουν ιδρώτα ,πληρώνουν όσο όσο στα ιδιαίτερα και προσπαθούν να περάσουν σε αυτή ακριβώς την σχολή? Και όμως..πόσοι από αυτούς δεν αποτυγχάνουν? Πόσοι δεν περνάνε τελικά στις ψευτοσχολές της Θεσσαλονίκης και της Κομοτηνής. Πόσοι δεν σπουδάζουν στο πολιτικό ,που έχει ανεργία μεγαλύτερη και από το έλλειμμα και βαυκαλίζονται με την ελπίδα ότι κάποτε θα δώσουν κατατακτήριες? Πόσοι δε βασανίζονται σε ψυχολογίες ,κοινωνιολογίες και άλλες άχρηστες  σχολές που φτιάχτηκαν ως ελάχιστη παρηγοριά για όσους δεν πέρασαν εδώ? Χιλιάδες να πόσοι!” έκανε μια μικρή δραματική παύση

“Για αυτούς πρέπει συνάδελφοι να αγωνιστούμε ,για να τους δείξουμε ότι δεν τους πήραμε όλα όσα ονειρεύονταν τυχαία. Ότι είμαστε η αφρόκρεμα της αφρόκρεμας ,οι πρώτοι των πρώτων. Για να τους δείξουμε τι σημαίνει να είσαι πραγματικός αριστούχος!

Ήταν ένα καλοδεχούμενο παραλήρημα ,που μας έκανε για λίγο να ξεχάσουμε ότι βαδίζαμε σε βέβαιο θάνατο. Και όταν η πόρτα τελικά υποχώρησε και έπεσε με πάταγο μπροστά μας ο Πέτρος ήταν ο πρώτος που εφόρμησε ,οπλισμένος μονάχα το βιβλίο του συνταγματικού. Και μπορεί σε σύγκριση με ένα καδρόνι να έμοιαζε μάλλον ακίνδυνο .αλλά έτσι που το κοπάνησε με όλη την περηφάνια ενός αριστούχου σε ένα αργόστροφο ζόμπι που αιφνιδιάστηκε πρέπει να πόνεσε. Χωρίς να χάσω χρόνο έφερα τη φλεγόμενη σφουγγαρίστρα στο πρόσωπο του με όση μεγαλύτερη ακρίβεια μπορούσα και ο Ιάσωνας του κάρφωσε το καδρόνι στο μάτι κάτι που το έκανε να πέσει κάτω σφαδάζοντας εξουδετερωμένο.

Άνθρωποι-ζόμπι 1-0 λοιπόν, αλλά όταν βγήκαμε στο διάδρομο τα πράγματα ήταν χειρότερα απ’ όσο φανταζόμασταν. Υπήρχαν δηλαδή τρία ακόμα ζόμπι και αυτή την φορά δεν επρόκειτο να τα αιφνιδιάσουμε. Πέσαμε πάνω τους με όλη μας την ορμή ,αλλά όσο και αν τα χτυπούσαμε δεν φαίνονταν να το νιώθουν. Αντίθετα όταν μας ορμούσαν αυτά ,δαγκώνοντας και γρατζουνώντας, σκορπούσαν τον πανικό και μας έκαναν να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον ή να τρέχουμε άσκοπα και να μένουμε μόνοι και εκτεθειμένοι.

Το λάθος τους όμως ήταν ότι μας είχαν περικυκλώσει έτσι που δεν είχαμε επιλογή από το να πολεμήσουμε με όλη μας την λύσσα. ,σχηματίζοντας αυθόρμητα έναν κύκλο γύρω από την Πηνελόπη.

Τελικά αφού είχαμε υποστεί πολλές απώλειες καταφέραμε να εξουδετερώσουμε ένα από αυτά ,με πολλές καδρονιές στο κεφάλι, και να ανοίξουμε τον δρόμο προς το ασανσέρ. Δεν πρόλαβα να πανηγυρίσω όμως γιατί ένα άλλο έπεσε πάνω στον Ιάσωνα και πριν προλάβει καν να αντιδράσει τον είχε δαγκώσει στο λαιμό. Το κοπανούσα μανιασμένα με την σβησμένη μου πια σφουγγαρίστρα, αλλά ούτε καν την προσοχή του δεν κατάφερα να τραβήξω.

Εν τω μεταξύ η Πηνελόπη ήδη έτρεχε προς το ασανσέρ με την χλωρίνη ανά χείρας και τον Πέτρο πλάι της .αλλά ο Οδυσσέας της είχε μείνει πίσω και προσπαθούσε με το καδρόνι του να αναχαιτίσει ένα ζόμπι που φαινόταν να παίζει την γάτα με το ποντίκι μαζί του.

Όλα φαίνονταν χαμένα για αυτό μέχρι που συνέβη κάτι τόσο απίστευτο που θα το θυμάμαι μέχρι το τέλος της ζωής μου. Ο Πέτρος ξαφνικά και ενώ ήταν τόσο κοντά στην σωτηρία του γύρισε πίσω και έπεσε άοπλος πάνω στο ζόμπι που είχε στριμώξει τον Οδυσσέα.  Παρά την διαφορά όγκου και δύναμης κατάφερε να το κάνω να χάσει την ισορροπία του ,έτσι που προσγειώθηκε στην πλάτη του.

“Τρέξε στην Πηνελόπη σου!” φώναξε στον αποσβολωμένο Οδυσσέα “Και κάντε πολύ έρωτα στην μνήμη μας!»

Αν το τρίτο ζόμπι της παρέας δεν με είχε εν τω μεταξύ σκοτώσει θα χειροκροτούσα.