The masterplan

Η ανάγνωση συνίσταται να συνοδεύεται από τη σχετική επική μουσική υπόκρουση. Μιλάμε για Masterplan άλλωστε ,όχι αστεία

Ας μιλήσουμε με αριθμούς.

Υποστηρίζω ότι στην σχολή μας υπάρχουν 1000 φοιτητές που πρόσκεινται στην δεξιά ιδεολογία  (όχι απαραίτητα στον νεοφιλελεύθερισμό ,αλλά κυρίως στην ατομιστική νοοτροπία του “εγώ να μαι καλά και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν) 1000 φοιτητές που πρόσκεινται στην αριστερά και 1000 άλλοι που είτε λόγω έλλειψης χρόνου είτε λόγω τραυματικών εμπειριών απέχουν από τέτοιου είδους σκέψεις και συζητήσεις.

Αν τα στοιχεία που παραθέτω είναι ακριβή ,μπορεί κανείς εύλογα να υποστηρίξει ότι άμεσος στόχος της αριστεράς είναι να προσεταιριστεί τους 1000 “αδιάφορους” και απώτερος να πείσει και  τους 1000 συνειδητούς αρνητές της. Αυτό πίστευα και εγώ μέχρι προσφάτως...

Ε, λοιπόν ,κούνια που με κούναγε!

Γιατί το φλέγον ζήτημα της αριστεράς δεν είναι σε καμιά περίπτωση να πείσει όσους δεν την γνωρίζουν ή δεν την συμπαθούν..

Το μεγάλο της πρόβλημα είναι να αξιοποιήσει όσους πιστεύουν σε αυτήν ,οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν είναι λίγοι!

Η Δαπ και η Πασπ για παράδειγμα  με το ελάχιστο νοητικό και πολιτικό τους επίπεδο έχουν καταφέρει να αξιοποιούν την πλειοψηφία των φοιτητών που βρίσκονται στη σφαίρα επιρροής τους

Σε άλλους προσφέρουν σημειώσεις ,σε άλλους βραδιές στον Κιάμο ,σε άλλους εκδρομές στην Μύκονο ,σε άλλους ταξίδια στο Bansco ,σε άλλους την ευκαιρία να λειτουργούν ως τραμπούκοι και σε όλους σχεδόν την δυνατότητα να κυριαρχούν ως όχλος στις συνελεύσεις. Έχουν δηλαδή ένα -σχετικά με την ποιότητα τους- ευρύ πεδίο δράσης και κατανέμουν άριστα αρμοδιότητες ανάμεσα στους υποστηρικτές τους.

Αντίθετα η αριστερά παρότι έχει πολύ ευρύτερο πεδίο δραστηριοτήτων και παρότι ως ιδεολογία βασίζεται στο διαρκώς ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα έχει παραμείνει στάσιμη και χρησιμοποιεί διαρκώς τα ίδια εργαλεία αδυνατώντας να εμπνεύσει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου της

Παράδειγμα.

Συζητιέται στη βουλή το νομοσχέδιο για την κατάργηση του ασύλου. Ποιοι θα είναι οι τρόποι αντίδρασης?

Θα μοιραστούν φυλλάδια ,θα εκφωνηθούν πύρινοι λόγοι ,θα γίνουν παραστάσεις διαμαρτυρίας και θα κατατεθεί πλαίσιο στην γενική συνέλευση με αιτήματα την κατάληψη και την συμμετοχή σε κάποια πορεία.

Θεωρητικά όλα αυτά καλά και ωραία και ειδικά η πορεία ,που αποτελεί ίσως την ύψιστη μορφή συλλογικού αγώνα.

Στην πράξη όμως οι πορείες είναι στην ελληνική πραγματικότητα συνυφασμένες με την αστυνομική βία και άρα είναι αντικειμενικά δύσκολο να πείσεις με λογικά επιχειρήματα κάποιον να περάσει από την αδράνεια στην διακινδύνευση της σωματικής του ακεραιότητας. Πρέπει λοιπόν να υπάρχουν κάποια... ενδιάμεσα στάδια και κάποιες εναλλακτικές δράσεις πέρα από το τρίπτυχο πύρινος λόγος – επαναστατικό κείμενο – παράσταση διαμαρτυρίας!

Για να καταστεί αυτό προφανές ας φανταστούμε ότι στο πλαίσιο του προηγούμενου παραδείγματος  ένας φοιτητής που εντάσσεται στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς έχει την εξής ιδέα:

“Ας γράψουμε ένα τραγουδάκι για την Διαμαντοπούλου και ας πάρουμε με τις κιθάρες μας τους δρόμους”

Μήπως δεν ξέρουμε ήδη τι θα ακούσει ως απάντηση?

“ Αυτά που υποστηρίζεις είναι οπορτουνιστικά. Είναι λάθος να στοχοποιείς τα πρόσωπα ,ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα”

ή “Δεν είναι δυνατόν ο καθένας να παίρνει την κιθάρα του ,όταν δεχόμαστε ολομέτωπη επίθεση. Πρέπει όλοι μαζί να συσπειρωθούμε σε μαζικές πορείες και να τους δείξουμε την δύναμη και την αποφασιστικότητα μας”

Οι απαντήσεις αυτές είναι όντως ορθές αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα! Ο φοιτητής αυτός ούτε έχει διάθεση να γράψει ένα τραγούδι για τον καπιταλισμό ούτε να συμμετάσχει σε κάποια πορεία. Τι θα τον κάνουμε? Θα τον στείλουμε στον καιάδα? Ας μην υπερβάλω ,δίκιο έχετε. Απλά θα τον απογοητεύσουμε με την άρνηση μας προς την καινούρια ιδέα του και σταδιακά θα τον απομακρύνουμε από την πολιτική.

Και για αυτό καταλήγουμε να έχουμε ένα κίνημα όπου μερικές δεκάδες μόνο δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών και οι υπόλοιποι ,που είναι και η πλειοψηφία παρακολουθούν αδρανείς τις εξελίξεις...

Τονίζω σε αυτό το σημείο για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις ,ότι το μόνο που κάνω είναι να κρίνω εκ του αποτελέσματος και να καταγράφω την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνομαι χωρίς να κατηγορώ κανέναν και ειδικά εκείνους που όσο εγώ ενδεχομένως κάθομαι στον καναπέ μου βρίσκονται στους δρόμους αφιερώνοντας κόπο ,χρόνο και διακινδυνεύοντας την ζωή τους συχνά!

Άλλωστε για μένα το ερώτημα “ποιος φταίει” είναι ένα μέσο για να συγκαλύπτουμε την αλήθεια και όχι για να προχωράμε μπροστά. Αντίθετα καίρια θεωρώ την ερώτηση “Ποιος είναι αυτός που μπορεί να κάνει κάτι ώστε να βελτιωθούμε?” Ως μέρος της απάντησης στην ερώτηση αυτή γράφεται και το παρόν...

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν : Η αριστερά δεν αξιοποιεί το δυναμικό της (αν θέλετε να μιλήσω με αριθμούς θεωρώ ότι από τους χίλιους συμφοιτητές μας που έχουν κάποια ιδεολογική συνάφεια με την αριστερά ζήτημα είναι αν αξιοποιούνται οι 100 και μάλιστα σε χρονιά μνημονίου και κοινωνικού αναβρασμού!) και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του παρόντος με εργαλεία του παρελθόντος.

Αυτό λοιπόν είναι κατά την γνώμη μου το πρόβλημα. Ας εξετάσουμε τώρα και τις λύσεις.

Βήμα πρώτο: Η συνέλευση

Όταν ήμουν μικρός (βλ μέχρι πριν λίγο καρό) πίστευα και εγώ στο καταστατικό που θα έρθει και θα μας σώσει. Μετά κατάλαβα ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες συνελεύσεων. Στην πρώτη συμμετέχουν η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ ,οι οποίες είναι προφανές ότι όποιο καταστατικό και να ψηφιστεί θα κάνουν ότι γουστάρουν.

Στην δεύτερη κατηγορία συνελεύσεων συμμετέχουν οι αριστεροί πολιτικοί σχηματισμοί. Αυτοί έχουν κάθε λόγο να υιοθετούν συμπεριφορές τέτοιες ,ώστε οι φοιτητές να πείθονται να αφιερώνουν χρόνο στις συνελεύσεις και επομένως θεωρητικά το καταστατικό θα ήταν άχρηστο.

Στην πράξη όμως οι συνελεύσεις με τον τρόπο που διεξάγονται αποτελούν μια τεράστια ταλαιπωρία. Τι επομένως πρέπει να κάνουμε για να ανατραπεί η κατάσταση?

Καταρχάς λοιπόν η συνέλευση θα πρέπει να ξεκινάει στην ώρα της πάντα είτε έχει είτε δεν έχει απαρτία. Με βάση την εκάστοτε θεματολογία οι ομιλητές θα τοποθετούνται σχετικά με το τι γνωρίζουν ,τι έχουν πράξει και τι επιθυμούν να γίνει ή τι προτίθεται να πράξουν οι ίδιοι σε ένα εύλογο χρονικό πλαίσιο.

Εάν οι συνελεύσεις διεξάγονται στην ώρα τους και σε ανθρώπινες συνθήκες έστω και από περιέργεια κόσμος θα έρχεται!

Όσο για την απαρτία... Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι είναι σχεδόν άχρηστη ,αφού η μόνη πιθανή απόφαση που μπορεί να ληφθεί μονάχα με απαρτία και η οποία θα επηρεάζει τους φοιτητές θέλοντας και μη είναι η κατάληψη του κτιρίου (και βέβαια όχι η συμμετοχή των φοιτητών στην κατάληψη ,αφού οι αποφάσεις της γενικής συνέλευσης δεν μπορούν να εξαναγκάσουν σε δράση ούτε καν αυτούς που τις ψήφισαν!)

Για να το θέσω και αλλιώς... Όποια απόφαση και να λάβουμε εμείς θα την εφαρμόσουμε ούτως ή άλλως! Επομένως με το να κυνηγάμε την απαρτία το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δείχνουμε ότι θεωρούμε την κατάληψη μονόδρομο. Εκτός και αν κάποιος πιστεύει ότι οι εκατοντάδες που σε διάφορες σχολές της χώρας ψηφίζουν πλαίσια αγωνιστικά (με συμμετοχή σε πορείες κτλ..) τα εφαρμόζουν κιόλας!

Ε ,λοιπόν ας μην έχει απαρτία! Δεν μπορούμε 100 άτομα να αποφασίσουμε σε μια κοινή δράση? Ας πάμε μέχρι το δίπλα μετρό να ενημερώνουμε τον κόσμο για το πρόβλημα μας! Ας κάνουμε μια πορεία μέχρι τη βουλή! Ας κάνουμε... κάτι τέλος πάντων! Και να είστε σίγουροι ότι αν  πάρουμε μια απόφαση δημιουργική και την εκτελέσουμε στο ακέραιο στην επόμενη συνέλευση θα έχουμε απαρτία

Παράδειγμα

Περνάει το νομοσχέδιο για την κατάργηση του ασύλου. Τι κάνουμε αν δεν μαζευτεί απαρτία?

Λύση πρώτη: Τίποτα απολύτως! ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ

Λύση δεύτερη: Ο καθένας κάτι διαφορετικό με τους δέκα ομοϊδεάτες του! ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ

(Η μεμονωμένη-ανταγωνιστική δράση είναι καπιταλιστικό γνώρισμα!)

Λύση τρίτη:     Μαζευόμαστε όσοι είμαστε διατεθειμένοι να αφιερώσουμε χρόνο και ενέργεια για να κάνουμε κάτι ,όσοι και αν είμαστε , συζητάμε πολιτισμένα τις εναλλακτικές και αν συμφωνούμε σε κάποια δράση την εκτελούμε συλλογικά.

Παίρνουμε λοιπόν ενημερωτικά φυλλάδια ,κιθάρες ,τα επιχειρήματα μας και εξορμούμε στην σχολή ,σε πλατείες ή έξω από την βουλή! Για να μην νιώθουμε και μοναξιά συντονίζουμε τις δράσεις με ανθρώπους αντίστοιχων ευαισθησιών από άλλες σχολές!

Βέβαια δεν είναι μόνο η ώρα έναρξης της συνέλευσης το πρόβλημα... Αισιοδοξώ όμως ότι  η διόρθωση της νοοτροπίας της απαρτιολαγνείας και η επικέντρωση στην αναζήτηση νέων και αποτελεσματικών τρόπων δράσης (ξεφεύγοντας από τον ξύλινο λόγο και την μονότονη ρητορική της κατάληψης) θα έχει γενικότερα ευεργετικά αποτελέσματα!

Δεύτερο βήμα είναι η δημιουργία ενός συντονιστικού οργάνου στα πρότυπα λειτουργίας  του ΟΗΕ ,το οποίο δηλαδή ενώ δεν θα λαμβάνει δεσμευτικές για τα μέλη τους αποφάσεις θα προωθεί συστηματικά της μεταξύ τους συνεργασία.

Οι εργασίες του οργάνου θα ξεκινούν παράλληλα με το φοιτητικό έτος. Στην πρώτη του συνεδρίαση τα μέλη του θα καταθέτουν γραπτώς τους στόχους τους για την νέα χρονιά ,τα κύρια μέσα της δράσης τους και θα διερευνούν την πιθανότητα συνεργασίας και κοινής δράσης σε τομείς όπου υπάρχει φανερή σύγκλιση απόψεων. Εάν λόγου χάρη οι πολιτικοί σχηματισμοί επιθυμούν να ενισχύσουν την προσέλευση του κόσμου στις γενικές συνελεύσεις θα μπορούν ενδεχομένως να συμφωνήσουν κοινές σχετικές ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα.

Στην ίδια λογική θα συγκαλούνται κάθε τρεις μήνες Απολογιστικές συνελεύσεις στις οποίες θα εξετάζεται η πορεία αυτών των στόχων. Ο κάθε πολιτικός σχηματισμός δηλαδή θα καλείται να απαριθμήσει τις ενέργειες στις οποίες έχει προβεί για να επιτύχει τους στόχους που έχει θέσει αλλά και να επισημάνει τυχόν νέες ανάγκες που κατά τη γνώμη του έχουν προκύψει.

Πέρα από αυτές τις Συνελεύσεις ,στις οποίες θα κυριαρχεί το τυπικό στοιχείο είναι απαραίτητο να ενθαρρυνθεί η επικοινωνία των φοιτητών με τους πολιτικούς σχηματισμούς.

Προτείνεται λοιπόν μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα (ας πούμε την Τρίτη 12-2) εκπρόσωποι των σχηματισμών που συμμετέχουν στο συντονιστικό όργανο να είναι διαθέσιμοι για να απαντούν σε ερωτήσεις και να καταγράφουν τις ενστάσεις των φοιτητών εκείνων που ναι μεν αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται από τον ευρύτερο ιδεολογικό χώρο της αριστεράς αλλά όχι ότι ανήκουν σε κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό.

Επιπλέον είναι μεγάλη η ανάγκη το Συντονιστικό αυτό να έρθει άμεσα σε επαφή και να θέσει τις βάσεις συνεργασίας με:

1.      Φοιτητές ,που διαθέτουν καλλιτεχνικές δεξιότητες και προσφέρονται να συμμετάσχουν σε διάφορες εκδηλώσεις

2.      Καλλιτέχνες εκτός σχολής ,που θα μπορούσαν επίσης να συνεισφέρουν σε τέτοιου είδους περιστάσεις

3.      Φοιτητικά περιοδικά (βλ Καλειδοσκόπιο) και εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης (blogs ,ραδιοφωνικούς σταθμούς κτλ...)

4.      Εθελοντικές ομάδες που ασχολούνται με τον επισιτισμό των αστέγων

5.      Ομάδες που οργανώνουν εθελοντικές δράσεις με κοινωνικό προσανατολισμό

6.      Φορείς που ασχολούνται με την περίθαλψη των χρηστών ναρκωτικών ουσιών ή με την ενημέρωση και την πρόληψη

7.      Τον ερυθρό σταυρό ή άλλους φορείς που ασχολούνται με την αιμοδοσία ,την ενημέρωση για την πρόληψη του Aids κτλ..

8.      Φορείς που ασχολούνται με την προστασία του παιδιού (βλ. Χαμόγελο του παιδιού)

9.      Φορείς που ασχολούνται με την προστασία του περιβάλλοντος είτε σε επίπεδο εθελοντικών δράσεων είτε ενημέρωσης

10.  Θεατρικές ή άλλους είδους καλλιτεχνικές ομάδες

11.  Κινηματογραφικές λέσχες

12.  Βιβλιοθήκες

13.  Ομάδες που παρέχουν δωρεάν μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες ή που με άλλο τρόπο μάχονται για τα δικαιώματά τους

14.  Σοσιαλιστικές ομάδες σκέψεις (βλ “Η λογική της ιστορίας”)

15.  Ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία

Προφανώς έχω παραλείψει πολλά παραδείγματα αλλά το ευρύτερο νόημα είναι: Πρέπει να ανοιχτούμε στην κοινωνία ,να προσφέρουμε πολλές δυνατότητες στους συμφοιτητές μας ,να κάνουμε το πανεπιστήμιο πραγματικό πρωταγωνιστή των κοινωνικών πρωτοβουλιών και να αξιοποιήσουμε οποιαδήποτε βοήθεια μπορούμε να βρούμε!

Τρίτο και ίσως δυσκολότερο βήμα είναι η διεξαγωγή πολιτικού διαλόγου με την “εποπτεία” όμως μιας ομάδας ανθρώπων που δεν έχουν χρωματιστεί παραταξιακά και που μπορούν να εμπνεύσουν την εμπιστοσύνη ότι δεν θα πρόκειται για συγκαλυμμένη πλύση εγκεφάλου!

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να κρύβουμε την ιδεολογία μας ή να καλούμε λχ ομιλητές εκπροσώπους της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ για να έχουμε μια επίφαση αντικειμενικότητας,

Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε αντίθετα είναι πρώτον να εστιάσουμε στα κοινά σημεία της αριστερής ιδεολογίας και δεύτερον να κρατήσουμε από τα πιο αμφιλεγόμενα ίσες αποστάσεις.

Στην πράξη οι συζητήσεις που θα διεξάγονται θα εντάσσονται στις εξής κατηγορίες:

Ενημερωτικές συζητήσεις για το τι έχει ήδη γίνει (λχ προσέγγιση της κρίσης) Εδώ αν και χωρούν διαφορετικές προσεγγίσεις είναι βέβαιο ότι τα κοινά σημεία θα είναι πολύ περισσότερα και το έργα μας “εύκολο” (Αρκεί βέβαια να βρούμε ανθρώπους με γνώσεις και χωρίς φανατισμό)

Συζητήσεις για τις βασικές αρχές ενός σοσιαλιστικού μέλλοντος (συλλογικές δράσεις ,αλληλεγγύη...) Και εδώ τα πράγματα είναι λίγο έως πολύ απλά

Συγκεκριμένες συζητήσεις για το τι πρέπει να γίνει. Εδώ θα χυθεί αίμα και εδώ επίσης θα φανεί αν μπορούμε να είμαστε δίκαιοι στην αντιμετώπιση των διάφορων απόψεων και να δώσουμε φωνή στον κάθε φοιτητή με τον οποίο βέβαια έχουμε ένα μίνιμουμ συμφωνίας (Και επαναλαμβάνω ότι το να δώσουμε βήμα σε έναν οπαδό της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας δεν βλέπω να έχει κάποιο νόημα...)

Συμπέρασμα

Αν δεν αξιοποιήσουμε πλήρως τις δυνατότητες μας είμαστε καταδικασμένοι να γίνουμε νεκρό βάρος για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία μας.

Και για να μιλήσουμε τώρα με ονόματα και διευθύνσεις....

Έστω ότι την 1 του Οκτώβρη εισάγεται για “διαβούλευση” ένα νομοσχέδιο με σκοπό την επιβολή διδάκτρων στα ΑΕΙ με σκοπό να ψηφιστεί την 31η του μήνα. Ποιες είναι οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν μέχρι τότε?

Α. Καθιερωμένα μέσα αντίδρασης

Οι αριστεροί πολιτικοί σχηματισμοί οφείλουν:

1.      Να συντάξουν κοινό κείμενο ,όπου θα αναλύεται το νομοσχέδιο ,θα απορρίπτονται λεπτομερώς τα επονείδιστα άρθρα του και ειδικά θα κατατίθενται και αντιπροτάσεις (όχι στο πλαίσιο όμως του κατ επίφαση διαλόγου αλλά επί μιας καινούριας εντελώς βάσης)

2.      Με κοινές εμφανίσεις τους στα αμφιθέατρα να κινητοποιήσουν τους φοιτητές. Απαιτείται βέβαια συμφωνία ότι λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης δεν θα γίνουν σε καμιά περίπτωση αντεγκλήσεις!

3.      Να απαιτήσουν από τον πρύτανη με παραστάσεις διαμαρτυρίας να λάβει θέση επί του ζητήματος

4.      Να ζητήσουν από την γενική συνέλευση του τμήματος να επικυρώσει το κείμενο που έχουν εκδώσει και να αποφασίσει κατάληψη κατά τη διάρκεια παναικπεδευτικών συλλαλητηρίων που έχουν ήδη οργανωθεί ή θα αργανωθούν.

Β. Καινούρια μέσα δράσης

Όσοι ανήκουν στην ευρύτερη αριστερά οφείλουν ξεπερνώντας παραταξιακούς ή άλλους φραγμούς να συγκροτηθούν σε ανοιχτές επιτροπές ,οι οποίες θα συζητούν ανοιχτά για κάποιες μέρες και αφού καταγράψουν τις κατατεθειμένες προτάσεις οφείλουν με ψηφοφορία να αποφασίσουν για:

1.      Το κείμενο μεγάλης αφίσας ,ορατής από τους γύρω δρόμους ,που θα απευθύνονται σε ολόκληρη την κοινωνία

2.      Την σύνταξη κειμένου που θα μοιραστεί σε γύρω δρόμους και σταθμούς του μετρό προς ενημέρωση και ευαισθητοποίηση

3.      Την ενθάρρυνση κάθε είδους καλλιτεχνικής δημιουργίας σχετικής όχι μόνο με την εκπαίδευση αλλά και με την γενικότερη κυβερνητική πολιτική. Τα έργα αυτά θα εκτίθενται πρώτα από όλα στην σχολή αλλά θα είναι ταυτόχρονα και μέσω επικοινωνίας του πανεπιστημίου με την ευρύτερη κοινωνία!

4.      Την κατάληψη δημόσιων χώρων και ιδίως την πολύωρη παραμονή σε γύρω πλατείες με κείμενα ,μουσική και διάθεση επικοινωνίας με τον κόσμο

5.      Ανοιχτές διαλέξεις στην σχολή μας για την παιδεία και την κοινωνία του μνημονίου γενικότερα.

6.      Τις συχνές πορείες προς την βουλή ιδίως μετά από συνελεύσεις/ διαβουλεύσεις με ενωτικά συνθήματα τα οποία θα έχουν σκοπό την συσπείρωση των συμμετεχόντων αλλά και την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας.

Για την ειδικότερη λειτουργία των Επιτροπών αυτών πέρα από την ανάγκη αυτο-οργάνωσης παραπέμπω στο παράδειγμα των “αγανακτισμένων” με τα όποια λάθη του και επισημαίνω την ανάγκη για ισότιμη συμμετοχή των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών αλλά και για ειλικρίνεια ,ώστε να μην υπάρχουν υπόνοιες ποδηγέτησης. Η καλύτερη εγγύηση βέβαια για αυτό είναι η ευρεία συμμετοχή των φοιτητών..

Οι υπάρχοντες πολιτικοί σχηματισμοί σε αυτή την νέα προσπάθεια καλούνται εκτός των άλλων να συμβάλλουν και στον συντονισμό δράσεων με άλλες σχολές και ιδίως της πιο κοντινές μας από άποψη απόστασης.

Έτσι η ΑΡΕΝ ΑΣΟΕ θα μπορούσε να συμβάλουν με μια εκδήλωση- ομιλία για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ,τα ΕΑΑΚ των ΜΜΕ για τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης και το ΜΑΣ Ιατρικής για την βλαπτικότητα των διαφόρων -γόνων ,που η αστυνομία αφειδώς χρησιμοποιεί εναντίον των διαδηλωτών. Τα παραδείγματα ίσως να μην είναι τα ακριβέστερα αλλά το πιάσατε το νόημα...

Και αφού όλα αυτά τα βήματα έχουν γίνει ενεργοποιώντας ένα μεγάλο μέρος των φοιτητών και εφόσον πιθανότατα τα αιτήματα μας δεν θα έχουν εισακουστεί ,τότε οι συνθήκες θα είναι ώριμες για μια κατάληψη ,που δεν θα σημαίνει την απλή αναστολή των μαθημάτων ότι η καρδιά ολόκληρης της Ελλάδας θα χτυπά για κάποιες μέρες στην Νομική. (Για παράδειγμα θα ήταν αξιοθαύμαστο αν συνεργαζόμασταν με ομάδες ακτιβιστών και παρείχαμε για λίγες έστω μέρες ανακούφιση -όχι μόνο τροφή αλλά και ψυχαγωγία- στους αστέγους της περιοχής μας..)

Ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια λοιπόν και ας προσπαθήσουμε με μικρές πράξεις αλληλεγγύης και συνεργασίας να χτίσουμε κομμάτι κομμάτι το όνειρο μας. Γιατί πάνω από όλα μοιραζόμαστε την πίστη ,ότι υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα πέρα από αυτή του μνημονίου ,της μιζέριας και της απάθειας και την γνώση ,ότι είναι επιτέλους ώρα κάθε τι το όμορφο ,το άξιο και το ζωοποιό να βγει μπροστά και να μας οδηγήσει!