Αγανακτισμένη και συνειδητοποιημένη νομική!

Οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα δεν είναι ο μεσσίας που θα μας σώσει και ακόμα και κάποιες μικρές κατακτήσεις ,αν τελικά έρθουν, δεν θα μας εφησυχάσουν!

Όταν όμως  μια ευκαιρία παρουσιάζεται δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε. Αντίθετα, οφείλουμε να υποστηρίξουμε συγκεκριμένες προτάσεις και άμεσα εφικτές διεκδικήσεις.

Γιατί είναι επιτέλους ώρα κάθε τι το υγιές και το άξιο να βγει μπροστά και να εμπνεύσει! 

Και είναι ώρα η Νομική Σχολή Αθηνών να «αγανακτήσει» και να συνεισφέρει στον κοινωνικό αγώνα με όλες της τις δυνάμεις.

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΝΟΜΙΚΗ!!!!!!!

 

Οι ανεξάρτητοι φοιτητές της νομικής, συνειδητοποιώντας αφενός την ανάγκη ανανέωσης, εμπλουτισμού και μετασχηματισμού  των δημοκρατικών θεσμών της πολιτείας, προκειμένου αυτοί να είναι σε θέση να εκφράσουν πληρέστερα και εναργέστερα τη λαϊκή βούληση, αφετέρου το πάνδημο αίτημα για την κατάλυση του απυρόβλητου και της προκλητικής ατιμωρησίας των πολιτικών προσώπων του τόπου, προτείνουν τις εξής αλλαγές για μια επόμενη -και.αναμενόμενη- συνταγματική μεταρρύθμιση:

1) Δημοκρατικοί Θεσμοί

Αποτελεί αδιαμφισβήτητη διαπίστωση, για όσους τουλάχιστον δύνανται να αισθανθούν και να ερμηνεύσουν τα ασυγκράτητα κύματα της λαϊκής οργής, πως οι δημοκρατικοί θεσμοί, όπως λειτουργούν σήμερα, δεν αρκούν για να αρθρώσουν τη θέληση του, κατ 'όνομα μόνον, κυριάρχου λαού και να υλοποιήσουν τις εντολές του. Κατά συνέπεια, και προκειμένου αυτή ακριβώς η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας να βρει τη πλήρη θεσμική της ενσάρκωση και ολοκλήρωση, είναι απαραίτητο το σημερινό μας κοινοβουλευτικό σύστημα να μπολιαστεί με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας. Πιο συγκεκριμένα προτείνουμε:

i)  την καθιέρωση της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας, δηλαδή τη δυνατότητα να εισάγεται στο κοινοβούλιο προς ψήφιση σχέδιο νόμου προτεινόμενο από ορισμένο ελάχιστο αριθμό πολιτών.

ii) την καθιέρωση της λαϊκής αρνησικυρίας, δηλαδή της διαδικασίας με την οποία ένας ελάχιστος αριθμός πολιτών προκαλεί αποφασιστικό δημοψήφισμα σχετικά με την κατάργηση ενός νόμου που έχει ψηφιστεί από το κοινοβούλιο.

iii) την καθιέρωση υποχρεωτικού κυρωτικού της συμβάσεως δημοψηφίσματος, όταν με διεθνή συνθήκη η χώρα προχωρεί σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της ή μεταβιβάζει αρμοδιότητες προβλεπόμενες από το Σύνταγμα σε διεθνείς οργανισμούς.

iv) την καθιέρωση υποχρεωτικού αποφασιστικού δημοψηφίσματος για κάθε συνταγματική μεταρρύθμιση.

2) Ποινική ευθύνη υπουργών

Το σημερινό καθεστώς ποινικής μεταχείρισης των υπουργών έχει δημιουργήσει ένα de facto προκλητικό και αντίθετο με κάθε έννοια κράτους δικαίου καθεστώς ατιμωρησίας και ποινικής ασυλίας υπέρ των πολιτικών. Δεν μπορεί ωστόσο να παραβλεφθεί ότι τυχόν συνολική άρση της προστασίας που απολαύουν τα εν λόγω πρόσωπα θα οδηγούσε σε πλήρη ακινητοποίηση και τελμάτωση της πολιτικής διαδικασίας, αφού εύκολα οι εκάστοτε πολιτικές διαφορές θα μετατρέπονταν σε ατέρμονες δικαστικές διαμάχες. Συνεπώς, κρίνονται απαραίτητες οι αλλαγές του ισχύοντος συστήματος προς την κατεύθυνση της διεύρυνσης της προσωπικής ελευθερίας, της διασφάλισης της κοινωνικής ισότητας και της προώθησης της ανθρώπινης ευτυχίας . Προς τούτο προτείνουμε:

i)  την πλήρη εξομοίωση του χρόνου παραγραφής των αδικημάτων που τελούνται από υπουργούς σε σχέση με τα καθήκοντά τους με τον αντίστοιχο χρόνο που προβλέπεται στον Π.Κ.

ii) την αντικατάσταση της προκαταρκτικής επιτροπής από συμβούλιο δικαστών.

iii) την άρση του ισχύοντος χρονικού περιορισμού άσκησης της αρμοδιότητας της βουλής να διώκει τους αδικήσαντες υπουργούς (μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος)

iv) την κατάργηση της δυνατότητας της βουλής να παύει τη δίωξη μέχρι και την έκδοση της απόφασης του ειδικού δικαστηρίου. Άπαξ και παραπεμφθεί κάποιος να αποκλείεται περαιτέρω ανάμειξη της βουλής στην διαδικασία.

Η στήριξη αυτών των προτάσεων από τον ενωμένο και ισχυρό Σύλλογο φοιτητών θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλύτη σημαντικών αναμοχλεύσεων, όταν μάλιστα στο ευρύτερο πλαίσιο της κυβερνητικής υπονόμευσης της δημόσιας εκπαίδευσης σταματά η δωρεάν πρόσβαση στην ιστοσελίδα NOMOS, προς εύρεσιν απαραίτητης νομοθεσίας/νομολογίας.

Γιατί, για να το θέσουμε και ακόμα πιο απλά...

...αν όχι τώρα ,πότε?

«Εμείς δεν είμαστε Ελληνες»

Αναδημοσίευση , Γράφει ο Διονύσης Ελευθεράτος

«Εμείς δεν είμαστε Ελληνες», φώναζαν πολλοί Γάλλοι, τότε που έβγαιναν κατά εκατομμύρια στους δρόμους για το συνταξιοδοτικό. «Ησυχία, θα ξυπνήσουν οι Ελληνες», σάρκαζαν προσφάτως οι Ισπανοί. Είδατε; Εδώ μας ξεβρακώνουν μπας και βρούμε κάποτε «την εμπιστοσύνη των αγορών» και στο μεταξύ χάνουμε και την εκτίμηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών!

Οπως φαίνεται, οι Ευρωπαίοι πολίτες θεωρούν πλέον την ελληνική κοινωνία παράδειγμα προς αποφυγήν, βασίλειο παθητικότητας. Στα μάτια τους είμαστε καρπαζοεισπράκτορες που δεν βρίσκουν την τόλμη –ή τους τρόπους– να πουν ένα ηχηρό «όχι» στους μαινόμενους εντολοδόχους εισπράκτορες που αποκαλούνται «ελληνική κυβέρνηση».

Εχουν δίκιο που μας βλέπουν έτσι; Απόλυτο –και παρακαλώ ξεχάστε εκείνο τα αυτάρεσκο «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε» του Σαββόπουλου. Στη χώρα στην οποία ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα «γδέρνεται», αλλά τον παρηγορεί η χαιρεκακία για το «γδάρσιμο» του γείτονα δημόσιου υπάλληλου των 1.400 ευρώ, περισσότερο ταιριάζουν... άλλες εκφράσεις. Στον νου μου έρχεται εκείνη που αρχίζει με τη λέξη μαγκιά, συνεχίζει με μια δύσοσμη σωματική λειτουργία και τέλος μετρά έναν πρωκτό σε διαστάσεις φινιστρινιού...

Τι ξέρουν οι Ευρωπαίοι και μας θεωρούν κάκιστο «προηγούμενο»; Σίγουρα δεν γνωρίζουν όλα τα ψέματα με τα οποία έχουμε βομβαρδιστεί. Εικάζω, μάλιστα, πως αν είχαν υπόψη τους τον συνδυασμό των αμέτρητων παραμυθιών με τις λίγες διακριτικές ομολογίες των «ηγετών μας», θα μας οίκτιραν ακόμα περισσότερο. Σκεφθείτε ένα Γάλλο να μαθαίνει ότι από τα χείλη της υπουργού Εργασίας, Λούκας Κατσέλη, ξέφυγε μια φράση: «Η ανασφάλιστη εργασία στην Ελλάδα είναι στο 26%, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 6%».

Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόταν ο Γάλλος είναι «καλά, κάθονται ακόμα οι Ελληνες κι ακούν την κυβέρνησή τους; Κι αν δεν ακούν, ακόμα... κάθονται;». 

Τι ξέρουν λοιπόν Ισπανοί, Γάλλοι κι άλλοι; Ξέρουν πως σε καμία άλλη (πλην Ελλάδας) δυτική χώρα δεν εφαρμόστηκε τόσο ισοπεδωτικό και βάναυσο πρόγραμμα λιτότητας, διότι απλούστατα πουθενά αλλού οι κυβερνώντες δεν αποδείχθηκαν τόσο άβουλοι «yesmen». Κι ας μην πει κανείς πως «εδώ η κατάσταση ήταν εξαρχής χειρότερη» κι άλλα ανυπόστατα. Στο καλημέρα της κρίσης η Πορτογαλία εμφάνιζε σε αδρές γραμμές τους ίδιους δημοσιονομικούς δείκτες με τους δικούς μας, αλλά είχε το μισό (!) ΑΕΠ σε σχέση με το ελληνικό –χώρα με τον ίδιο πληθυσμό.

Τι ήταν αυτό που έβαλε κάποιο «χαλινάρι» στα όσα υπέστησαν μέχρι τώρα οι Πορτογάλοι; Μήπως καμία «συναίνεση», όπως ουρλιάζουν εδώ τα «παπαγαλάκια»; Το αντίθετο: το «χαλινάρι» το έβαλε η (σχετική, έστω) απείθεια της πλειονότητας του πολιτικού κόσμου, τα «βότσαλα που έπεσαν στη λίμνη», η ίδια η αναταραχή που οδήγησε στη... νυχτιάτικη  πτώση της κυβέρνησης Σόκρατες. Οι διεθνείς τοκογλύφοι αξιώνουν ολοένα και περισσότερα όταν ακούν μόνο «ναι». Στα «όχι» αναδιπλώνονται.
Οι Ισλανδοί αρνήθηκαν δύο φορές σε δημοψήφισμα να πληρώσουν οι ίδιοι τα 5,6 δισ. δολάρια (σχεδόν το μισό ΑΕΠ της χώρας), δηλαδή το ποσό που άρπαξαν τραπεζίτες τους από Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες. Την εποχή της υπακοής στο ΔΝΤ και τις αγορές (2009) το ισλανδικό ΑΕΠ έπεσε κατά 7%, ο πληθωρισμός έφθασε 19%, η κορόνα υποτιμήθηκε μέχρι 58%. Επειτα από το πρώτο κιόλας «όχι» ο πληθωρισμός έπεσε στο 1,8%, η κορόνα πλησιάζει στα επίπεδα που είχε πριν από την κρίση, το ΑΕΠ πήρε την «πάνω βόλτα» και τα CDS μειώθηκαν κατά 80%!

Γιατί δύο δημοψηφίσματα; Διότι ισάριθμες φορές ο Ισλανδός πρόεδρος Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον πρόβαλε βέτο στα κυβερνητικά σχέδια που ουσιαστικά φόρτωναν στην κοινωνία τις αμαρτίες των Ισλανδών τραπεζιτών. Τι ρωτήσατε; Αν ο Γκρίμσον είναι κανένας βόρειος... Ούγκο Τσάβες;

Δεξιός είναι ο άνθρωπος. Και προφανώς, σύμφωνα με τη «λογική» του ΓΑΠ, ο Γκρίμσον είναι...
«σπιθαμιαίος» ηγέτης. Ο ΓΑΠ πάλι, που φτιάχνει την Ελλάδα των σπιθαμιαίων μισθών, σπιθαμιαίων συντάξεων, σπιθαμιαίων κοινωνικών δαπανών και σπιθαμιαίων παραγωγικών προοπτικών, είναι... πολιτικός γίγαντας. Εχουμε πρωθυπουργό «ΑΑ». Αδίστακτος και Αβερελ –μαζί. Κι όσο τον έχουμε, ας μη λέμε σε κανέναν Ευρωπαίο πως ξυπνήσαμε!

Γιατί η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ είναι πανίσχυρες αν και βρισκόμαστε σε εποχή μνημονίου? Γιατί η αριστερά αλληλοσπαράσσεται?

Μέχρι το 1987 η φοιτητική αριστερά ήταν κυρίαρχη. Βέβαια καθώς ο δικομματισμός εδραιωνόταν κατά τη μεταπολίτευση ήταν λογικό και αναμενόμενο οι παρατάξεις που πρόσκεινται στα δύο ισχυρά κόμματα να ανέβουν. Για πιο λόγο όμως η δύναμη της φοιτητικής αριστεράς μειώθηκε τόσο ,ώστε σήμερα σε μια περίοδο κοινωνικών αναβρασμών λόγω μνημονίου ,να αδυνατεί να συσπειρώσει και να εμπνεύσει?

Για να καταλάβετε τις αιτίες τους φαινομένου αυτού θα πρέπει να φανταστείτε το πανεπιστήμιο σαν μια μεγάλη αγορά. Οι φοιτητές είναι οι καταναλωτές αυτής της αγοράς και οι ιδέες των παρατάξεων τα καταναλωτικά αγαθά.

Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ είναι οι μεγαλύτερες δυνάμεις της αγοράς ,καθώς έχουν την υποστήριξη των δύο ισχυρότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Και για να διασφαλίσουν ότι καμιά δύναμη δεν θα τις υπερκεράσει ακόμα και σε περιόδους κρίσης και κοινωνικού αναβρασμού ακολουθούν την πολιτική του λαϊκισμού ,της ανταλλαγής χυδαιοτήτων και βίας μεταξύ τους ,των εκδρομών στην Μύκονο ,των clubs και του μοιράσματος σημειώσεων.

Αυτή όμως η πολιτική δεν έχει ως σκοπό να αυξήσει το δικό τους μερίδιο στην αγορά ,αφού κάτι τέτοιο θα ήταν από πολύ δύσκολο έως αδύνατο, αλλά να προκαλέσει αηδία στους υγιείς φοιτητές  που αν συμμετείχαν στην “αγορά” θα προτιμούσαν κατά πάσα πιθανότητα τους ανταγωνιστές τους.  

Στην πράξη η τακτική αυτή αποδείχτηκε ιδιοφυής, καθώς μέσω του “αθέμιτου ανταγωνισμού” όχι μόνο διατηρήσαν την δική τους ισχύ αλλά κυρίως έστρεψαν την πλειοψηφιών των υγειών ,σκεπτόμενων και ευαισθητοποιημένων φοιτητών μακριά από την πολιτική.

Το γιατί η χαμηλή ζήτηση σταθεροποιείται στους περίπου 1500 θα το εξετάσουμε παρακάτω…

Αντίθετα όμως με την ζήτηση η προσφορά δεν μειώνεται αφού η πολιτική των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ στοχεύει μονάχα στην μείωση του ποσοστού των ενεργοποιημένων φοιτητών. Και στην αριστερά ανέκαθεν υπήρχε πολυφωνία: H ΠΚΣ ,πρώην ΠΣΚ και τώρα ΜΑΣ. ,η ΠΟΝ και ύστερα ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος ,οι ΑΣΦ-Σ ,το ΔΙΚΤΥΟ και τα Αριστερά Σχήματα ,πλέον ΑΡΕΝ και η ΕΑΑΚ…

Αυτό είναι φυσιολογικό και θεμιτό ,όμως ουδόλως ανατρέπει τα σχέδια των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ.

 Αφού τώρα εξετάσαμε πως διαμορφώνεται η προσφορά και η ζήτηση πρέπει να αναρωτηθούμε το εξής: Ποια είναι η ελάχιστη κατανάλωση που επιτρέπει στις παρατάξεις να αναπαραχθούν σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας.

Το ελάχιστο όριο για την επιβίωση μιας παράταξης φαίνεται να είναι ένας αριθμός κατά μέσο όρο 15 στελεχών.  Και επειδή τα στελέχη αυτά θα πρέπει και κάθε χρόνο να ανανεώνεται χρειάζονται περίπου τρία νέα την χρονιά.

Για να μπορέσεις όμως να βρίσκεις κάθε χρόνο στελέχη χρειάζεσαι και κάποιο καταναλωτικό κοινό από το οποίο θα προέρχονται. Μπακαλίστικα τολμώ να πω ,ότι μια παράταξη μπορεί να αντλήσει ένα νέο στέλεχος κάθε δέκα καταναλωτές κάτι που σημαίνει ότι για να έχει τα δεκαπέντε της στελέχη χρειάζεται ένα καταναλωτικό κοινό 150 φοιτητών.

(Σημαντική σημείωση: Η κατανάλωση δεν ταυτίζεται απόλυτα με την ψήφο αλλά μπορούμε για την ανάγκη της εξήγησης ,που ακολουθεί να το υποθέσουμε ασφαλώς)

Επομένως οι τρεις παρατάξεις της αριστεράς χρειάζονται 150 φοιτητές επί 3 ,δηλαδή 450 ψήφους.

Αντίθετα όποια εκ των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ έχει αναλάβει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε κάθε σχολή χρειάζεται τουλάχιστον τις μισές ψήφους από όσες έλαβαν οι αριστερές παρατάξεις ,δηλαδή περίπου 250. Η κυβερνώσα παράταξη από την άλλη χρειάζεται περίπου όσες ψήφους έχουν λάβει όλοι οι υπόλοιποι μαζί δηλαδή ,700. Το σύνολο λοιπόν των ενεργών πολιτικά φοιτητών που χρειάζεται το υπάρχον σύστημα για να επιβιώσει και να συνεχίσει να αναπαράγεται είναι περίπου 1500.

Βλέπουμε λοιπόν ,ότι οι αριστερές παρατάξεις εξαιτίας της μείωσης του καταναλωτικού κοινού ,είναι υποχρεωμένες να μάχονται για την επιβίωσή τους και δυστυχώς ισχύει το “ο θάνατος σου η ζωή μου”  Αντί δηλαδή να συμμαχήσουν εναντίον του κοινού τους εχθρού σκοτώνονται μεταξύ τους για λίγα ψίχουλα. Και υιοθετούν τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό στην χειρότερή του μορφή αφού κυριαρχούνται από μίσος ,οργή και καχυποψία.

Είναι επομένως δυνατό υπό αυτές της συνθήκες η αριστερά να έχει μέλλον? 

 

Την καλύτερη απάντηση την δίνει ο Μαρξ λέγοντας «Στην κοινωνική παραγωγή της ύπαρξης τους, οι άνθρωποι συνάπτουν καθορισμένες, αναγκαίες και ανεξάρτητες από τη θέληση τους σχέσεις· οι σχέσεις αυτές παραγωγής αντιστοιχούν σε ένα δεδομένο βαθμό ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων. Το σύνολο των σχέσεων αυτών σχηματίζει την οικονομική δομή της κοινωνίας, την πραγματική βάση πάνω στην οποία αντιστοιχούν ορισμένες μορφές της κοινωνικής συνείδησης»

Αυτό σημαίνει βεβαίως ,ότι στην κοινωνία οι παραγωγικές σχέσεις είναι η βάση και η πολιτική το εποικοδόμημα. Ποια είναι όμως η βάση στο πανεπιστήμιο ,που ναι μεν επηρεάζεται από τις κοινωνικές συνθήκες ,αλλά σίγουρα όχι απόλυτα? Η απάντηση είναι οι σχέσεις μεταξύ των φοιτητών.

Και οι σχέσεις των φοιτητών αυτή την στιγμή είναι βαθύτατα καπιταλιστικές ,αφού κυριαρχούν η εγωκεντρική αδιαφορία ,η καχυποψία ,η συκοφαντία ,η βία ,η οργή και ο ανελέητος ανταγωνισμός.

Όσο επομένως η βάση έχει αυτή την μορφή το εποικοδόμημα οπωσδήποτε θα είναι σαθρό ή μάλλον... καπιταλιστικό!

Ισχύουν οι αλληλοκατηγορίες των αριστερών για «οπορτουνιστικές τάσεις»?

Ο οπορτουνισμός ως μαρξιστικός όρος δηλώνει την συμμόρφωση με την αστική νομιμότητα , άρα την εγκατάλειψη της επανάστασης. Πώς όμως είναι δυνατόν να κατηγορείς κάποιον για εγκατάλειψη της επανάστασης ,όταν θεωρητικά πρεσβεύει την ρήξη με τον καπιταλισμό και πρακτικά συμμετέχει σε συλλογικές δράσεις αντίδρασης και μάλιστα σε μια κοινωνία άκρως παθητική? Πώς είναι δυνατόν να αποτελεί «βαλβίδα εκτόνωσης» όταν αντικειμενικά δεν υπάρχει κάποια μεγάλη λαϊκή οργή που αν δεν εκτονωνόταν θα είχε οδηγήσει σε ρήξη και ανατροπή?

Επομένως οι διάκριση στην αριστερά σε οπορτουνιστές και αληθινούς κινηματίες – επαναστάτες είναι απόλυτα λανθασμένη και ψευδής. Οι μόνη αλήθεια είναι ότι όλοι είμαστε πιόνια του συστήματος και τέτοια θα παραμείνουμε όσο αναπαράγουμε την ηθική του στις μεταξύ μας σχέσεις.

Για να το κάνω ξεκάθαρο λοιπόν αυτό που χρειάζεται το φοιτητικό κίνημα δεν είναι θεωρίες νέες ή παλιές αλλά καθημερινές πράξεις.

Μπορείς λοιπόν να βάλεις την αγάπη σου για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία πάνω από το παραταξιακό σου συμφέρον? Μπορείς να δείξεις αλληλεγγύη σε αυτούς που μέχρι πριν λίγο σε κατηγορούσαν ή και σε χτυπούσαν? Μπορείς να ξεπεράσεις τον εγωισμό σου και με όσες δυνάμεις έχεις να σταματήσεις τον κύκλο του μίσους και της βίας?

Μπορείς να ξεπεράσεις τον ρόλο που το σύστημα σε θέλει να υπηρετείς?

Το νέο κίνημα "αγανακτεί"

Μα πώς είναι δυνατό να μην καλοδεχθείς αυτό το νέο ρεύμα οργής που μοιάζει το αποφασιστικότερο; Πώς μπορείς να ακυρώσεις αυτό το κύμα κόσμου που συρρέει στις πλατείες και τους δρόμους επειδή πιστεύει πως αδικείται-και καλά κάνει-;

Οι Ανεξάρτητοι Νομικής στηρίζουμε την προσπάθεια των "Αγανακτισμένων", συμμετέχουμε σε αυτή και  νιώθουμε ότι μπορούμε να παραβλέψουμε τα ομολογουμένως υπαρκτά αρνητικά σημεία της.

Ναι, δεν είναι μια δυναμική συλλογικότητα, είναι μαζεμένες ατομικότητες, ναι, βρίζουν κάθε προσπάθεια οργάνωσης σε κόμμα, σωματείο γενικεύοντας και, ίσως, αποπροσανατολίζοντας, ναι υφίσταται ένα υπέρ το δέον εθνικίστικο πνεύμα.

ΑΛΛΑ

Είναι οι άνθρωποι.

Όλοι

κάθε ηλικίας, ρούχου, μυαλού και ψήφου

νιώθουν μαζί πράττουν μαζί

είναι μια νέα συλλογικότητα

είναι μια ανανεωτική τζούρα

στα πνευμόνια του αγώνα

κι αν σηκώνουν δυο ελληνικές σημαίες;

αναρωτιέμαι από πότε δεν είμαστε Έλληνες

κι αν είναι κακό να υπερασπιζόμαστε την ευημερία της χώρας

και των Ελλήνων που αιώνες τη θρέφουν!

Ο κόσμος τραγουδά Ελύτη και Βάρναλη στους δρόμους

ο κόσμος χαμογελά και συστήνεται χωρίς ονοματοδοσίες

ο κόσμος μάχεται για τη δημοκρατία

είδα μερικούς δεξιούς, αρκετούς αριστερούς, ενδεχομένως και πολύ αριστερούς

και πολύ δεξιούς

αλλά η δεξιά και η αριστερά είναι ένα φληνάφημα περριτό

μπροστά στην προσπάθεια αναγέννησης της δημοκρατίας μέσ'από τα σπάργανα του θανάτου της

οι Ισπανοί είναι μαζί μας

κι εμείς μαζί με όλους τους λαούς της γης που διεκδικούν

 γιατί Αίγυπτος κι Ευρώπη ανήκουν στους λαούς τους

κατεβαίνουμε στους δρόμους

με κριτικό αλλά και με ανοικτό πνεύμα

έτοιμοι να γίνουμε τα κύτταρα αυτής της Επανάστασης.

Όλοι για αυτή ξελαρυγγιαζόμασταν

ώρα να τη στηρίξουμε και σώματι

κι ας μην είναι όπως την οραματίστηκε ο Λένιν

ή εμείς

κάποιοι λίγοι γράφουν, μιλούν, σχεδιάζουν

όμως, τελικά, οι πολλοί θα καθορίσουν τα πράγματα

αν είσαι με τους λίγους λιγοστεύεις τους πολλούς

αν είσαι με τους πολλούς τους κάνεις ακόμα περισσότερους

κάνεις περισσότερο κι εσένα τον ίδιο. 

Γεωργία

Κυρίαρχος λαός

Ο Κυρίαρχος Λαός για ακόμα μια φορά εμπιστεύτηκε την φήφο του στην "δεξιά της ευθύνης"  Ίσως ήρθε η ώρα αριστεροι - κινηματίες - επαναστάτες - αντισυστημικοί - ριζοσπαστικοί να σταματήσουν την πάλη για το ποιος έχει πιο μεγάλο το επαναστατικό φρόνημα και να σκεφτούν τι δεν πάει καλά. Ίσως λέω...

Καβάφης

Υπερ-επαναστατικά και ουτοπικά πλαίσια...

Ένα από το πολλά προβλήματα της σχολής μας είναι ότι τα παιδιά ,που δραστηριοποιούνται στις παρατάξεις και επεξεργάζονται τα πλαίσια των γενικών συνελεύσεων ή τις προτάσεις του δ/σ της σχολής έχουν πολύ πιο καλλιεργημένη την «κινηματική συνείδηση» από τον μέσο φοιτητή.

Αυτό ,το ότι για παράδειγμα παρίστανται στις πορείες ακόμα και με κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας, ασφαλώς τους τιμά. Δυστυχώς όμως οδηγεί και στο αρνητικό φαινόμενο της κατάθεσης ουτοπικών πλαισίων στην γενικής συνέλευση. Και εξηγούμε: Κατανοώ απόλυτα ότι κάποιος με ευγενείς προσθέσεις μπορεί να οραματίζεται ότι μια τριήμερη κατάληψη θα αξιοποιηθεί ώστε να υπάρχει μαζική παρουσία στις πορείες ,και να γίνουν εκδηλώσεις στην σχολή και έντονη  πολιτική συζήτηση.

Στην πράξη όμως όλοι ξέρουμε ότι τα πενθήμερα που δημιουργούν οι καταλήψεις τέτοιου τύπου ,απλώς αξιοποιούνται για διακοπές ή διάβασμα από την πλειοψηφία των συμφοιτητών μας. Επομένως τέτοιου είδους κινήσεις απλώς διευρύνουν το χάσμα μεταξύ πολιτικοποιημένων και μη πολιτικοποιημένων φοιτητών και πρέπει να κατακρίνονται. Οι καλές προθέσεις εκτιμώνται μεν  αλλά στην πολιτική μετρά η ουσία και αυτή είναι ότι μια ακόμα και δεκαπενθήμερη κατάληψη στην οποία δεν θα συμμετέχουν παρά ελάχιστοι δεν θα αλλάξει τίποτα! Το ίδιο ισχύει και για υπερεπαναστατικά ψηφίσματα που περιλαμβάνουν κλείσιμο δρόμων ,παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο παιδείας και τα λοιπά…

Αντί λοιπόν οι παρατάξεις να καταθέτουν ουτοπικές προτάσεις ,που ουσιαστικά βλάπτουν το πανεπιστήμιο ,το σωστό θα ήταν το εξής: Να έρθουν στα αμφιθέατρα και να πουν «Συνάδελφοι .το κοινωνικό κράτος καταλύεται και δεν μπορούμε να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Επειδή όμως μόνο ο μαζικός αγώνας αποδίδει καλούμε εσάς να έρθετε στην γενική συνέλευση και να προτείνεται τρόπους δράσεις ,τους οποίου θα στηρίξουμε ακόμα και αν δεν είναι κατά τη γνώμη μας επαρκείς.»

Γιατί καλύτερα είναι να κλείνει η σχολή της ώρες της πορείας μόνο και να λαμβάνει χώρα και μια σύντομη πορεία των φοιτητών νομικής μέχρι τη βουλή παρά να ονειρευόμαστε ,ότι με κενές λέξεις και προτάσεις η επανάσταση θα έρθει μια ώρα αρχύτερα! Διότι είναι γνωστή ,τουλάχιστον στον θυμόσοφο λαό, η μοίρα των όσων βιάζονται…
"Καβάφης"

Πολιτικο-ΠΟΙΗΣΗ

Ένας φίλος αρέσκεται ιδιαιτέρως στο να θυμίζει το αλτουσεριανό «κάθε τοποθέτηση είναι πολιτική».

Λοιπόν, η στιχοπλοκία ως πολιτική τοποθέτηση («στρατευμένη τέχνη», λέμε τώρα)!

Μία καλοπροαίρετη αντιμετώπιση της κατάστασης του Πανεπιστημίου και της κοινωνίας εν όψει των φοιτητικών εκλογών.

 

1

Δεκαοχτώ του Μάη, οι φοιτητές ψηφίζουν,

Ιαχές στην Νομική τον άνεμο γεμίζουν!

Πράσινες, γαλάζιες σημαίες θ' ανεμίζουν

Και από 'δώ οι μεν τους δε θα αφορίζουν.

Ο Όργουελ θα χαίρεται τούτη την φάρμα ζώων,

Κοντά στην ΔΑΠ ακούγονται βελάσματα αθώων.

Τι και αν η ΠΑΣΠ δηλώνει «Αριστερά ευθύνης»,

Μάλλον υπό επίδραση βρίσκεται κοκαΐνης.

Για μία ψήφο μοναχά κτίζεται μια φιλία,

ΔΑΠ-ΠΑΣΠ ανταγωνίζονται με κάθε ευκαιρία.

Τρέχουνε από πίσω σου, σου πιάνουνε το χέρι,

Μόνον την ψήφο σου ζητά όλο αυτό τα' ασκέρι.

«Άγνωστε Χι, πού χάθηκες, έλα να σε κεράσω,

την ψήφο μόνο δώσε μου, τους άλλους να περάσω!»

Ψηφίζεις κομματόσκυλα, αναδεικνύεις μπράβους,

Που θέλουν να μας κάνουνε του Μνημονίου σκλάβους!

Είτε την ΠΑΣΠ ψηφίσεις, είτε στην ΔΑΠ κι αν πας,

Το ξύλο δεν γλυτώνεις, στο τέλος θα το φας!

«Κι αν με καδρόνια σπάσανε και καναδυό κεφάλια,

τι πειράζει, βρ' αδερφέ, είμαστε εμείς τσακάλια!»

2

Αριστερά, τι στέκεις, τόσο διστακτική;

Μήπως και περιμένεις τον Μάρξ ν'αναστηθεί;

Τόσες πολλές διασπάσεις ούτε στην Φουκουσίμα,

Η κοινωνία φλέγεται κι εσύ είσαι στο σχήμα.

Ενωμένα μέτωπα απαιτούν οι κρίσεις

Κι όχι πια ατέρμονες ερωταποκρίσεις!

Ψάχνετε τον δρόμο σας σ' ενός κόμματος βιβλία,

Παπάδες μεσαιωνικοί μεσα σ' αντιγραφεία.

Στα σχήματα τα λέτε χύμα και τσουβαλάτα,

Στο τέλος η κατάσταση μοιάζει μασκαράτα.

Απ' το Κόμμα ελεύθεροι, αριστεροί στα λόγια,

Άκρατα φιλάνθρωποι, στο βάθος σας λαμόγια.

Γενναίοι του κινήματος, λιοντάρια της Σταδίου,

Φωνάξτε τα συνθήματα, καμάρια του Ωδείου!

Μα ρίξτε και καμμιά ματιά πίσω σας στους δρόμους,

Βλέπετ' άλλους πορευτές ή μόνον αστυνόμους;

 

 3
 Ο πιο καλός ο φοιτητής τι σ' ωφελεί κι αν γίνεις;
Στων αγορών το ιερό το αίμα σου θα δίνεις!


Χρέη και μνημόνια δεν ήταν αναγκαία,
Μόνον η κυβέρνηση βρίσκει τα παντ' ωραία.


Πολύ καλή η ψήφος, πολύτιμη η γνώση.
Είν' η συμμετοχή σου που μόνο θα σε σώσει!


Ε, και στις εκλογές το ξύλο θα αποφύγεις,
Αν απ' την παράλογη στρατηγική τους φύγεις!


«Δυστυχισμένα και χαζά της Νομικής παιδάκια,
πάντα σας περιπαίζουμε για λίγα ψηφαλάκια!»


Σκέψου ποιος είσαι, φοιτητή, θυμήσου την ζωή σου,
Προστάτεψε τα λόγια σου, την σκέψη, την ψυχή σου!


Μία είναι η λύση σου, πάλεψέ το τώρα,
Όπως μπορείς αντίσταση κάνε κάθε ώρα!

Ιάσων

ΑΡΕΝ ,ΕΑΑΚ ,ΜΑΣ... Μαζί ή μόνοι?

Υπάρχει ελπίδα για την ενότητα των φοιτητικών αριστερών δυνάμεων ή η μεταξύ τους σύγκρουση είναι νομοτελειακή?

Αν θέσουμε αυτήν την ερώτηση σε άτομα ,που δραστηριοποιούνται για καιρό στις υπάρχουσες παρατάξεις η απάντηση που θα λάβουμε θα είναι ασφαλώς αρνητική. Κάτι θα κάνει ο εκάστοτε αντίπαλος  ,που θα καθιστά κάθε συνεννόηση μαζί του ανέφικτη αλλά και απευκταία. Επιπλέον πρέπει να σκεφτούμε ,ότι ακόμα και μεταξύ της ΡΑΠΑΝ και της Αντινομίας ,όπως και μεταξύ των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ υπάρχει μεν μια κάποια συνεννόηση ,αλλά όχι συνεργασία στο βαθμό που κάποιοι θεωρούν αναγκαία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στις εκλογές κατεβαίνουν χωριστά! Επομένως δεν υπάρχουν δύο διακριτά στρατόπεδα ,ώστε να έχουμε τουλάχιστον την δυνατότητα να πούμε ότι κάποιος από αυτούς έχει δικό και ο αντίπαλος άδικο ,αλλά τέσσερα!

Επομένως δεν υπάρχει ελπίδα ,θα βιαστείς να βγάλεις το συμπέρασμα αγαπητέ μου αναγνώστη. Όμως ,για στάσου! Ας εξετάσουμε και το ζήτημα από την σκοπιά του ιδεατού πολιτικοποιημένου φοιτητή….

Εισέρχεται λοιπόν ο ιδεατός φοιτητής μας στο πανεπιστήμιο και από αγνή αγάπη θέλει να προσφέρει σε αυτό αλλά και στην κοινωνία του. Ποια είναι τα βήματα που θα ακολουθήσει?

Αρχικά πρέπει να συνειδητοποιήσει ,ότι στην κοινωνία αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο ασυμβίβαστα συμφέροντα. Αυτά του λαού και εκείνα του κεφαλαίου εγχωρίου και κυρίως ξένου. Επομένως ζητήματα όπως η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων δεν πρέπει να τα ανάγει σε επιλογές προσώπων (βλ. ο εκάστοτε υπουργός παιδείας) αλλά σε επίπεδο πολιτικής.  Αφού κάνει αυτόν τον διαχωρισμό είναι σαφές ότι με παρατάξεις κομμάτων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν θα μπορεί να έχει επαφές. Επομένως του «μένουν» ΑΡΕΝ ,ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ,ΡΑΠΑΝ-ΣΑΦΝ και ΜΑΣ….

Δεύτερο βήμα είναι να συνειδητοποιήσει τη σημασία της πολιτικής του καλλιέργειας. Έτσι πρέπει να είναι πρόθυμος να σκεφτεί .να συζητήσει ,να διαβάσει και να αναθεωρεί όσες απόψεις του αποδεικνύονται λανθασμένες ,με λίγα λόγια να μην είναι δογματικός. Προφανώς σε αυτό το βήμα όλες οι παρατάξεις μπορούν να τον βοηθήσουν και άρα δεν πρέπει να απορρίψει καμία ακόμα…

Συνεχίζουμε στο τρίτο βήμα ,που είναι η συμμετοχή στις συλλογικές  διαδικασίες και η έκφραση απόψεων χρήσιμων για το πανεπιστήμιο. Και πάλι οι παρατάξεις μπορεί να βοηθήσουν μέσα από τα ανοιχτά τους σχήματα (ή όπως αλλιώς λέγονται) ,μέσα από την έκδοση έγγραφων ή προφορικών ανακοινώσεων με θέσεις και μέσα από την οργάνωση δράσεων (όπως οι παραστάσεις διαμαρτυρίας)

‘Ένσταση πρώτη: Πολλές φορές οι ίδιες οι παρατάξεις είναι το πρόβλημα.

Προφανώς  ,αλλιώς το πανεπιστήμιο θα ήταν ένας παράδεισος γεμάτος από «πολιτικούς μεσσίες» Φαινόμενα όπως η βία ,ο ξύλινος λόγος και η έλλειψη ουσιαστικών ή δημιουργικών προτάσεων αφορούν όλες τις αριστερές παρατάξεις.  Ε, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι που φαίνεται ποιοι φοιτητές έχουν τη διάθεση να βελτιώσουν τα κακώς κείμενα χωρίς την στήριξη της όποιας παράταξης και ποιοι όχι!

Ένσταση δεύτερη: Οι παρατάξεις καλούν συχνά σε διαφορετικές συλλογικές δράσεις.

Η μια παράσταση διαμαρτυρίας δεν ακυρώνει την άλλη. Μακάρι όλοι να συμμετείχαμε σε όλες! Πέρα από κει ο καθένας βγάζει στην πράξη τα συμπεράσματα του!

Ένσταση Τρίτη: To ΜΑΣ αποχωρεί από τις συνελεύσεις.

Δεν είμαι ο δικαστής Dred για να ξέρω αν το ΜΑΣ είναι ειλικρινές ,όταν λέει ότι αποχωρεί επειδή δεν δέχεται να συναινέσει  στην διεξαγωγή συνελεύσεων με οριακές πλειοψηφίες και άσχημες συνθήκες. Το σίγουρο είναι ,ότι το βασικό πρόβλημα των συνελεύσεων είναι όντως η αποχή των φοιτητών αλλά και το χαμηλό τους επίπεδο ,δύο γεγονότων που τελούν σε θέση αιτίου- αιτιατού. Αντί λοιπόν να ψάξω ποιος έχει πιο μεγάλο το επαναστατικό φρόνημα στην συγκεκριμένη περίπτωση προτιμώ να προσπαθήσω όσο μπορώ να βελτιώσω τις γενικές συνελεύσεις.

Μετά από αυτές τις δικαιολογημένες ενστάσεις προχωράμε στο τέταρτο βήμα που πρέπει να τελέσει ο ιδεατός μας φοιτητής ,ο οποίος φυσικά σέβεται και τον ρόλο του ως πολίτης. Το βήμα αυτό είναι ασφαλώς οι συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες μέσα για παράδειγμα από τις πορείες. Εκ νέου υφίσταται η ένσταση , ότι με άλλους σε λέει ο καθένας να κατέβεις , καταθέτω όμως και εγώ με την σειρά μου την αντένσταση «Ας κατεβούμε πρώτα μαζικά στις πορείες και επιτόπου μπορεί ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματα του!»

Και όλα αυτά τα βήματα ο ιδεατός συμφοιτητής μας πρέπει να τα κάνει γιατί προβλήματά μας είναι η υψηλή ανεργία ,οι χαμηλή μισθοί ,η ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας ,η περικοπή των συγγραμμάτων ,το ότι έχουμε έναν καθηγητή ανά 400 φοιτητές και όχι ανά 100 λόγου χάρη ,ότι δεν δικαιούμαστε δωρεάν μετακινήσεις στα πανεπιστήμια και ούτω καθ εξής…

Πέρα από κει τα μικροπαραταξιακά παιχνίδια δεν υπάρχει λόγος να τον ενδιαφέρουν ούτε εκείνον ούτε εμάς. Γιατί τις αριστερές παρατάξεις δεν τις βλέπουμε σαν σωτήρες αλλά σαν έναν χώρο με αδυναμίες μεν που μπορεί όμως να προσφέρει και ερεθίσματα για σκέψη και κυρίως βοήθεια στην οργάνωση συλλογικών δράσεων.

Για να επικρατήσουν όμως τα θετικά στοιχεία του χώρου των αριστερών ,πρέπει επιτέλους να αποβάλλουμε τον φανατισμό και την αρρώστια.  Γιατί όσο ανταλλάσσονται βέλη αντί για απόψεις το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η δημιουργία ενός χώρου εχθρικού ,όπου οι υγιείς φοιτητές φοβούνται να έρθουν.

Ξέροντας λοιπόν ,ότι κάποιοι θα με κατηγορήσουν ως ρομαντικό (τιμή μου!) συμπεραίνω και βροντοφωνάζω “Όλοι μαζί!”

Ο καθένας με τις αδυναμίες αλλά και τις ικανότητές του να προσφέρουμε στο πανεπιστήμιο και στην κοινωνία μας ότι καλύτερο μπορούμε.

Όλοι μαζί.

"Καβάφης"

Μια κυβέρνηση, τρεις ζωές

Ο διαδηλωτής, ο πατέρας και ο μετανάστης: μια κυβέρνηση, τρεις ζωές

Τετάρτη 11 του Μάη μεσημέρι. Δεν είχα καταφέρει να πάω στην πορεία, αλλά βρισκόμουν στο Σύνταγμα και μες στο λεωφορείο ένα κορίτσι αλαφιασμένο και με malox στο πρόσωπο κάθισε στο μπροστινό κάθισμα. Ο χώρος  πλημμύρισε από την οξεία μυρωδιά του δακρυγόνου και του ασφυξιογόνου, κάποιοι άρχισαν να βήχουν κι εγώ ένιωσα να με καίει ο λαιμός-γνώριμη, πικρή αίσθηση. Εάν τα ρούχα της κοπέλας είχαν καταφέρει να αναδώσουν χημικά, τότε, σκέφτηκα, ο δρόμος μετατράπηκε πάλι σε πεδίο μάχης.

Λίγες ώρες αργότερα, φίλοι που συμμετείχαν στην πορεία επιβεβαίωσαν τη σκέψη μου. Άλλωστε, στη χώρα μας,  η διαδήλωση ως έννοια είναι συνυφασμένη στο μυαλό των περισσότερων, και όχι αδίκως, με επεισόδια. Επεισόδια που προκαλεί η αυθαιρεσία, είτε ενδεδυμένη τη μπατσική στολή της εξουσίας, είτε υπό τη φενάκη της αντίδρασης και  με το κεφάλι κουκουλωμένο. Οι αστυνόμοι και οι μπάχαλοι είναι ,διαχρονικά, οι υπονομευτές  του δικαιώματος της διεκδίκησης, του δικαιώματος στη διαδήλωση και στη διαμαρτυρία. Στην απεργιακή πορεία ,  μας θύμισαν πόσο εύκολα μπορούν να οδηγήσουν το κέντρο της πόλης και δεκάδες ανθρώπους σε απαράδεκτη κατάσταση και πόσο επιφανειακή είναι η διαφορά ανάμεσά τους.

Για να μιλήσω συγκεκριμένα και σύμφωνα με ό, τι άκουσα και διάβασα, λίγο μετά τις δύο το μεσημέρι οι ματατζήδες εξαπέλυσαν επίθεση σε οποιονδήποτε έβλεπαν να διαδηλώνει, ειρηνικά ή μη. Δεκάδες τραυματίες, άνθρωποι πεσμένοι στο δρόμο, κορίτσια και γυναίκες σοβαρά χτυπημένες και, το κερασάκι στην κυβερνητική τούρτα της βαναυσότητας, ο 31χρονος διαδηλωτής που, τη μια στιγμή κρατούσε το πανό της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Πατησίων και Κυψέλης, και την άλλη βρέθηκε στην εντατική, με σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Και η αστυνομία, μετά, να το παίζει φιλάνθρωπος και να ζητά εξέταση του ενδεχομένου (!) να προκλήθηκε το ατύχημα αυτό από όργανό της. Σας ευχαριστούμε, προστάτες του πολίτη, που για άλλη μια φορά εσείς «απλώς προστατεύατε», που για άλλη μια φορά εσείς «απλώς προσπαθούσατε για την τήρηση τάξης». Δεν είδαμε, όμως, κανέναν αλήτη «αναρχικό» και καταστροφέα  πορείας και δημόσιας περιουσίας με σπασμένο κεφάλι, τον αθώο διαδηλωτή είδαμε και τώρα η ζωή του παίζεται ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΑΣ.  Σας ευχαριστούμε, κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σοσιαλιστές εσείς και δημοκράτες, που δίνετε γραμμή στους εφαρμοστές της πολιτικής σας να κατακρεουργούν τους πολίτες, οι οποίοι διεκδικούν όσα ΕΣΕΙΣ τους στερείτε.

ΕΣΕΙΣ σκοτώσατε και έναν άλλον αθώο πολίτη μία μέρα μετά, στην οδό Ηπείρου και 3^ης Σεπτεμβρίου. Τους σουγιάδες σας κρατούσαν τρεις μετανάστες, που, εξαθλιωμένοι, κατέσφαξαν τον ιδιοκτήτη της κάμερας που ήθελαν να πάρουν. Τον άνθρωπο που δεν πρόλαβε να δει το παιδί του να γεννιέται! Ακροδεξιοί φασίστες, όπως ήταν δυστυχώς αναμενόμενο, άρχισαν να επιτίθενται μες στις επόμενες μέρες αδιακρίτως σε όποιον έγχρωμο έβρισκαν μπροστά τους. Μέχρι στιγμής, μάλιστα, κατάφεραν να σκοτώσουν έναν αθώο άνθρωπο από το Μπαγκλαντές. Κι έτσι, λοιπόν, αποδόθηκε δικαιοσύνη. Έλληνες-μετανάστες: 1-1. Συγχαρητήρια.

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια εβδομάδα αγώνα, θρήνου και ντροπής. Οι τρεις επιθέσεις,  εναντίον του διαδηλωτή, του πατέρα και του μετανάστη, κακώς δεν εξετάζονται από μια κοινή σκοπιά. Κάποιοι φοβούνται να καυτηριάσουν το φόνο του 44χρονου Μανώλη, για να μη φανούν ρατσιστές, κάποιοι άλλοι ούτε που αισθάνονται την αδικία εις βάρος του 31χρονου, με το επιχείρημα: «να μην πήγαινε σε πορεία, λες και  δεν ξέρει τι συμβαίνει πάντα». Φυσικά, ελάχιστοι είναι όσοι ασχολούνται με το τραγικό τέλος του Μπαγκλαντεσιανού εφήβου, ποιος νοιάζεται, λένε, ένας μετανάστης λιγότερο.

Εμένα, πάντως, μου βρωμάει σαπίλα, μου γεννιούνται φόβοι και πονάω πολύ. Όταν  η πολιτική πλήττει τις τσέπες μας, συμβαίνει, πράγματι, κάτι άδικο και άξιο επαναστατικής διεκδίκησης. Όταν, όμως, η πολιτική ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ, τότε για ποια διεκδίκηση μιλάμε; Για κάτι που κανείς δεν πρόκειται ποτέ να μας  δώσει πίσω ; Να ΤΟΥΣ δώσει πίσω; Και, ναι, όσο απαράδεκτη είναι η επίθεση του κυβερνητικού πιονιού στο δρόμο, άλλο τόσο αποτρόπαιη είναι η επίθεση του μετανάστη στον Έλληνα , μες στη χώρα του τελευταίου. Οι μετανάστες πεινούν κι εξαθλιώνονται, αλλά κι οι Έλληνες- όσο εθνικιστικό κι αν φαίνεται- έχουν δικαίωμα να ζήσουν και να εργαστούν ασφαλείς μες στην πατρίδα τους.  Το επιχείρημα αυτό καταχρώνται, βεβαίως, οι φασίστες και βρίσκουν ευκαιρία να διοχετεύσουν τα αντιανθρωπιστικά τους ένστικτα. Η κυβέρνηση, όμως, αντί να αναλάβει τις ευθύνες της και να δημιουργήσει στη χώρα συνθήκες αξιοπρέπειας, ασφάλειας και δικαιοσύνης κάθεται και παρακολουθεί ανθρώπους να σφάζουν και να σφάζονται για πλάκα. Είτε αυτοί είναι μπάτσοι και τους έχει δώσει γραμμή, είτε χρυσαυγίτες και τους έχει επιτρέψει να αλωνίζουν και να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, είτε μετανάστες και τους έχει εγκαταλείψει, διότι μεν τους κρατά στη χώρα, αλλά δε φροντίζει για αυτούς επαρκώς, αισθάνομαι ότι οι ευθύνες πρέπει να επιρριφθούν σε αυτή, την κυβέρνηση που, πια, έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Ελπίζω  ο διαδηλωτής που βρίσκεται στην εντατική, να γίνει σύντομα καλά. Αν, τελικά, οδηγηθεί στο θάνατο, θα έχουμε μέσα σε λίγα μόνο χρόνια ένα νέο «Γρηγορόπουλο» και ένα νέο-οξύτερο κατά τη γνώμη μου- κύμα αντίδρασης. Εύχομαι , όπως και να’ χει, να μην καμφθεί το αγωνιστικό φρόνημα των ανθρώπων με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω τους, αλλά, αντίθετα, να ενισχυθεί από την οργή και την ορμή τους. Κι εμείς οι φοιτητές, ας μην εγκαταλείψουμε τον αγώνα, ας είμαστε πρωταγωνιστές στη ρεβάνς που δικαιούμαστε να πάρουμε και που κοντοζυγώνει…

Γεωργία 

Τις πταίει?

           

Ποιος ευθύνεται για τα χάλια της γενικής συνέλευσης?

Η εύκολη απάντηση είναι να κατηγορήσουμε την ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι οι εν λόγω παρατάξεις "σνομπάρουν" την πλειοψηφία των γενικών συνελεύσεων και μάλλον ευγνώμονες θα έπρεπε να είμαστε που δεν παρίστανται σε κάθε συνέλευση διακόσιοι δαπίτες να φωνάζουν "Και Α και ου..." Όσο για την πολιτική του ΜΑΣ, αν και φανερά υπονομεύει την γενική συνέλευση, μάλλον βλακώδες θα ήταν να του επιρρίψουμε ευθύνες για τις συνθήκες διεξαγωγής της.

Επομένως τελικά η εύκολη απάντηση είναι να κατηγορήσουμε την ΑΡΕΝ και τα ΕΑΑΚ που παρίστανται στις συνελεύσεις.

Όμως σε αυτό το σημείο πρέπει να θέσουμε ένα άλλο ερώτημα :Τι είναι η ΑΡΕΝ και τα ΕΑΑΚ?

30-40 άτομα που ασχολούνται με τα τραπεζάκια ,τις αφίσες και τις ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα και άλλοι τόσοι που κινητοποιούνται εν όψει των γενικών συνελεύσεων.

Το να δεχτούμε λοιπόν ότι αυτά τα εκατό περίπου άτομα  ευθύνονται για τα χάλια μια συνέλευσης χιλιάδων ατόμων ταυτίζεται με το να τους επιρρίψουμε όχι μόνο διαβολικές προθέσεις αλλά και υπερφυσικές ικανότητες.

Άρα η μόνη λογική απάντηση που μένει είναι ότι φταίει ο φοιτητής. Είναι όμως ικανοποιητική? Μπορούμε να κατηγορήσουμε τον φοιτητή που δεν ανέχεται σε συνελεύσεις που αρχίζουν με δύο ώρες καθυστέρηση και διαρκούν ώρες ατελείωτες? Και συνελεύσεις στις οποίες κυριαρχεί ο ξύλινος λόγος ,ο εκνευρισμός και μια διαρκής βαβούρα που νομοτελειακά προκαλεί πονοκέφαλο σε συνδυασμό με την αποπνικτική από τον καπνό ατμόσφαιρα?

Και για να το θέσω και αλλιώς ,είναι λογικό να απαιτούμε από ένα μέσο φοιτητή που ναι μεν είναι ευαισθητοποιημένος πολιτικά αλλά έχει και άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή του να παρίσταται σε όλες τις γενικές συνελεύσεις ,όταν αυτές διεξάγονται με τους χειρότερους δυνατούς όρους?

Η ερώτηση αυτή είναι δυστυχώς άστοχη και παραπλανητική. Γιατί στο σημείο που έχει φτάσει η κοινωνία μας αλλά και το πανεπιστήμιο που είναι αναπόσπαστο μέρος της δεν αρκεί να αποδίδουμε ευθύνες αλλά να αναρωτηθούμε "ποιος είναι εκείνος τελικά που μπορεί να κάνει κάτι θετικό για την συνέλευση μας?"

Η ΔΑΠ-ΠΑΣΠ ξεκάθαρα αδιαφορούν και το ΜΑΣ επίσης. Όσο για την ΑΡΕΝ και τα ΕΑΑΚ δεν υπάρχει κάποιος βάσιμος λόγος να υποθέσουμε ότι δεν κάνουν ήδη ότι καλύτερο μπορούν. 

Επομένως το σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι οι μόνοι που μπορούμε να κάνουμε κάτι για την συνέλευση μας είμαστε οι ίδιοι οι φοιτητές της.

Περιθώρια να συνεχίσουμε να επικαλούμαστε τις άσχημες συνθήκες διεξαγωγής της συνέλευσης ως λόγο για την απουσία μας δεν υπάρχουν. Η κοινωνία και το πανεπιστήμιο μας βρίσκονται σε μια πολύ κρίσιμη καμπή και δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε ή να περιμένουμε από άλλους να μας σώσουν. Και στο κάτω κάτω είμαστε χιλιάδες ,που μας ενώνουν το κοινό συμφέρον της δωρεάν εκπαίδευσης και ευρύτερα του κοινωνικού κράτους. Εάν επομένως δεν μας αρέσουν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγονται οι συνελεύσεις ,το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τις βελτιώσουμε!

Εμείς ως ανεξάρτητοι θα συνεισφέρουμε βέβαια στην προσπάθεια αυτή με συγκεκριμένες προτάσεις ,όμως μονάχα αν όλοι μας ως φοιτητές συνειδητοποιήσουμε την δύναμη και την ευθύνη μας θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε την σχολή (και άρα την κοινωνία μας) και επιπλέον να δώσουμε ένα παράδειγμα συλλογικής δράσης. Ειδάλλως το κρίμα στον λαιμό μας..

                " Καβάφης"

Σταυρώστε τους, σταυρώστε τους!

...η άποψή μας για τις  φοιτητικές εκλογές...

Η κρίσιμη ώρα των φοιτητικών εκλογών κοντοζυγώνει. Οι μισοί από εμάς, ας μην κρυβόμαστε, θα ψηφίσουμε τους γνωστούς γαλαζοπράσινους φίλους. Γιατί; Γιατί ξέρουμε τόσο κόσμο από εκεί, γιατί θα το ψηφίσει και ο φίλος μας, άσε που μας βγάλανε και στα μπουζούκια τις παραμονές. Γιατί, ακόμα και αν τους ειρωνευόμαστε ή τους θεωρούμε ανίκανους, έχουμε πια πειστεί πως άλλη λύση δεν υπάρχει .   

Ορισμένοι άλλοι, θα στραφούμε εύκολα στον πλούσιο, ομολογουμένως, μπουφέ των πιο αγωνιστικών παρατάξεων. Ακόμα κι αν συχνά μιλούν ξύλινα, ή ακόμα κι αν παίζουν ξύλο, πώς να το κάνουμε, κάποιοι είμαστε άσπονδοι εχθροί των μπουζουκιών.

Σε ό, τι κι αν καταλήξουμε, πρέπει να θυμόμαστε πως διανύουμε τη χρονιά του μνημονίου. Στη διάρκειά της, όλοι οι μεγαλοπολιτικοί και μεγαλοδημοσιογράφοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι αναπόφευκτο να στερούμαστε μισθούς και δικαιώματα, για να πληρώσουμε το χρέος που «όλοι μαζί προκαλέσαμε». Μέσα σε όλα αυτά πλήττεται και η φοιτητική κοινότητα με ένα νόμο-πλαίσιο που απειλεί να καταστρέψει κεκτημένα αγώνων και χρόνων. Ο ρόλος των φοιτητικών παρατάξεων-πάντα, αλλά ιδίως στην παρούσα συγκυρία- δε θα πρέπει να είναι το μοίρασμα σημειώσεων και η οργάνωση ταξιδακίων, αλλά η συντονισμένη μετάδοση ενός αγωνιστικού παλμού.

Τι λέμε εμείς: Κατά πρώτον, συστήνουμε  να σκεφτεί καλά ο καθένας μας τι και ποιον θα προτιμήσει με την ψήφο του, η οποία έχει μεγάλη αξία. Δε συμφέρει τη φοιτητική κοινότητα να εκλέξει «μνημονιακούς» και «κρυφομνημονιακούς» αντιπροσώπους, γιατί αυτομάτως περνά προς τα έξω ένα μήνυμα απάθειας και αδιαφορίας σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν εις βάρος του. Ως ανεξάρτητοι, πιστεύουμε ότι ο τρόπος λειτουργίας του πανεπιστημίου πρέπει να αλλάξει σε αρκετά σημεία, κάτι όμως, που κάθε άλλο παρά πρόκειται να καταφέρει ο νόμος πλαίσιο. Κατά δεύτερον, είναι απαραίτητο η εκλογική διαδικασία να διεξαχθεί με όρους που δε θα οδηγήσουν στην περαιτέρω απαξίωση της πολιτικής ζωής της σχολής μας. Πρέπει δηλαδή επιτέλους, να εφαρμοστούν τα αυτονόητα και να μην υπάρξουν φαινόμενα νοθείας και βίας. Δε θα ανεχτούμε και φέτος η σχολή μας να μεταλλαχθεί σε πεδίο μάχης μεταξύ γαλάζιων και πράσινων παιδιών.

Προτάσεις μας, λοιπόν, είναι η συλλογή υπογραφών υπέρ του αιτήματος της ειρηνικής διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών, καθώς και η ευκρινής προεκλογική τοποθέτηση των παρατάξεων και των τυχόν υποψηφίων σε πλαίσια διαλόγου, όχι σύγκρουσης.

Η έκβαση του αγώνα που πρέπει να δοθεί δυναμικά δε θα κριθεί από τις φοιτητικές εκλογές. Οπωσδήποτε, όμως, το αποτέλεσμα αλλά και η κατάσταση πριν και αφού αυτό ανακοινωθεί, συνιστούν ισχυρές ενδείξεις για την ικανότητά μας ως φοιτητών να τον φέρουμε εις πέρας.

                              

Περί πορείας 11 του Μάη

Δεν καταφέραμε όλοι να βγούμε στο δρόμο σήμερα. Ένας ανεξάρτητος συμμετείχε στην πορεία και καταγγέλλει:

"Η πορεία ξεκίνησε και προχωρούσε μια χαρά, με περίπου 200.000 άτομα. Μάλιστα, στην συμβολή Σταδίου και Βουκουρεστίου, παριστάμενοι χειροκρότησαν τους διερχόμενους συλλόγους φοιτητών. Η αστυνομία, μετά από σήμα παρακρατικών αστυνομικών με πολιτικά, επιτέθηκε με τουλάχιστον 10 χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και κλομπιές, μετατρέποντας τους δρόμους σε κρεματόρια από τα χημικά. 8 διαδηλωτές είναι ήδη στο νοσοκομείο, μία κοπέλα βαρύτατα τραυματισμένη από κλομπ. Τα προσωπεία έχουν πέσει, η αστυνομία εξυπηρετεί τους υπερεθνικούς εντολοδότες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ." 

Αντίσταση,λοιπόν, σύμμαχοι και συναγωνιστές σε κάθε χώρο, σε κάθε στιγμή, με κάθε μέσο!

Αποφασίσαμε να ενεργοποιηθούμε. Εσύ;

Ἡ ἀπόφαση

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.

Μ.Αναγνωστάκης