ΑΡΕΝ ,ΕΑΑΚ ,ΜΑΣ... Μαζί ή μόνοι?

Υπάρχει ελπίδα για την ενότητα των φοιτητικών αριστερών δυνάμεων ή η μεταξύ τους σύγκρουση είναι νομοτελειακή?

Αν θέσουμε αυτήν την ερώτηση σε άτομα ,που δραστηριοποιούνται για καιρό στις υπάρχουσες παρατάξεις η απάντηση που θα λάβουμε θα είναι ασφαλώς αρνητική. Κάτι θα κάνει ο εκάστοτε αντίπαλος  ,που θα καθιστά κάθε συνεννόηση μαζί του ανέφικτη αλλά και απευκταία. Επιπλέον πρέπει να σκεφτούμε ,ότι ακόμα και μεταξύ της ΡΑΠΑΝ και της Αντινομίας ,όπως και μεταξύ των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ υπάρχει μεν μια κάποια συνεννόηση ,αλλά όχι συνεργασία στο βαθμό που κάποιοι θεωρούν αναγκαία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στις εκλογές κατεβαίνουν χωριστά! Επομένως δεν υπάρχουν δύο διακριτά στρατόπεδα ,ώστε να έχουμε τουλάχιστον την δυνατότητα να πούμε ότι κάποιος από αυτούς έχει δικό και ο αντίπαλος άδικο ,αλλά τέσσερα!

Επομένως δεν υπάρχει ελπίδα ,θα βιαστείς να βγάλεις το συμπέρασμα αγαπητέ μου αναγνώστη. Όμως ,για στάσου! Ας εξετάσουμε και το ζήτημα από την σκοπιά του ιδεατού πολιτικοποιημένου φοιτητή….

Εισέρχεται λοιπόν ο ιδεατός φοιτητής μας στο πανεπιστήμιο και από αγνή αγάπη θέλει να προσφέρει σε αυτό αλλά και στην κοινωνία του. Ποια είναι τα βήματα που θα ακολουθήσει?

Αρχικά πρέπει να συνειδητοποιήσει ,ότι στην κοινωνία αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο ασυμβίβαστα συμφέροντα. Αυτά του λαού και εκείνα του κεφαλαίου εγχωρίου και κυρίως ξένου. Επομένως ζητήματα όπως η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων δεν πρέπει να τα ανάγει σε επιλογές προσώπων (βλ. ο εκάστοτε υπουργός παιδείας) αλλά σε επίπεδο πολιτικής.  Αφού κάνει αυτόν τον διαχωρισμό είναι σαφές ότι με παρατάξεις κομμάτων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν θα μπορεί να έχει επαφές. Επομένως του «μένουν» ΑΡΕΝ ,ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ,ΡΑΠΑΝ-ΣΑΦΝ και ΜΑΣ….

Δεύτερο βήμα είναι να συνειδητοποιήσει τη σημασία της πολιτικής του καλλιέργειας. Έτσι πρέπει να είναι πρόθυμος να σκεφτεί .να συζητήσει ,να διαβάσει και να αναθεωρεί όσες απόψεις του αποδεικνύονται λανθασμένες ,με λίγα λόγια να μην είναι δογματικός. Προφανώς σε αυτό το βήμα όλες οι παρατάξεις μπορούν να τον βοηθήσουν και άρα δεν πρέπει να απορρίψει καμία ακόμα…

Συνεχίζουμε στο τρίτο βήμα ,που είναι η συμμετοχή στις συλλογικές  διαδικασίες και η έκφραση απόψεων χρήσιμων για το πανεπιστήμιο. Και πάλι οι παρατάξεις μπορεί να βοηθήσουν μέσα από τα ανοιχτά τους σχήματα (ή όπως αλλιώς λέγονται) ,μέσα από την έκδοση έγγραφων ή προφορικών ανακοινώσεων με θέσεις και μέσα από την οργάνωση δράσεων (όπως οι παραστάσεις διαμαρτυρίας)

‘Ένσταση πρώτη: Πολλές φορές οι ίδιες οι παρατάξεις είναι το πρόβλημα.

Προφανώς  ,αλλιώς το πανεπιστήμιο θα ήταν ένας παράδεισος γεμάτος από «πολιτικούς μεσσίες» Φαινόμενα όπως η βία ,ο ξύλινος λόγος και η έλλειψη ουσιαστικών ή δημιουργικών προτάσεων αφορούν όλες τις αριστερές παρατάξεις.  Ε, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι που φαίνεται ποιοι φοιτητές έχουν τη διάθεση να βελτιώσουν τα κακώς κείμενα χωρίς την στήριξη της όποιας παράταξης και ποιοι όχι!

Ένσταση δεύτερη: Οι παρατάξεις καλούν συχνά σε διαφορετικές συλλογικές δράσεις.

Η μια παράσταση διαμαρτυρίας δεν ακυρώνει την άλλη. Μακάρι όλοι να συμμετείχαμε σε όλες! Πέρα από κει ο καθένας βγάζει στην πράξη τα συμπεράσματα του!

Ένσταση Τρίτη: To ΜΑΣ αποχωρεί από τις συνελεύσεις.

Δεν είμαι ο δικαστής Dred για να ξέρω αν το ΜΑΣ είναι ειλικρινές ,όταν λέει ότι αποχωρεί επειδή δεν δέχεται να συναινέσει  στην διεξαγωγή συνελεύσεων με οριακές πλειοψηφίες και άσχημες συνθήκες. Το σίγουρο είναι ,ότι το βασικό πρόβλημα των συνελεύσεων είναι όντως η αποχή των φοιτητών αλλά και το χαμηλό τους επίπεδο ,δύο γεγονότων που τελούν σε θέση αιτίου- αιτιατού. Αντί λοιπόν να ψάξω ποιος έχει πιο μεγάλο το επαναστατικό φρόνημα στην συγκεκριμένη περίπτωση προτιμώ να προσπαθήσω όσο μπορώ να βελτιώσω τις γενικές συνελεύσεις.

Μετά από αυτές τις δικαιολογημένες ενστάσεις προχωράμε στο τέταρτο βήμα που πρέπει να τελέσει ο ιδεατός μας φοιτητής ,ο οποίος φυσικά σέβεται και τον ρόλο του ως πολίτης. Το βήμα αυτό είναι ασφαλώς οι συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες μέσα για παράδειγμα από τις πορείες. Εκ νέου υφίσταται η ένσταση , ότι με άλλους σε λέει ο καθένας να κατέβεις , καταθέτω όμως και εγώ με την σειρά μου την αντένσταση «Ας κατεβούμε πρώτα μαζικά στις πορείες και επιτόπου μπορεί ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματα του!»

Και όλα αυτά τα βήματα ο ιδεατός συμφοιτητής μας πρέπει να τα κάνει γιατί προβλήματά μας είναι η υψηλή ανεργία ,οι χαμηλή μισθοί ,η ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας ,η περικοπή των συγγραμμάτων ,το ότι έχουμε έναν καθηγητή ανά 400 φοιτητές και όχι ανά 100 λόγου χάρη ,ότι δεν δικαιούμαστε δωρεάν μετακινήσεις στα πανεπιστήμια και ούτω καθ εξής…

Πέρα από κει τα μικροπαραταξιακά παιχνίδια δεν υπάρχει λόγος να τον ενδιαφέρουν ούτε εκείνον ούτε εμάς. Γιατί τις αριστερές παρατάξεις δεν τις βλέπουμε σαν σωτήρες αλλά σαν έναν χώρο με αδυναμίες μεν που μπορεί όμως να προσφέρει και ερεθίσματα για σκέψη και κυρίως βοήθεια στην οργάνωση συλλογικών δράσεων.

Για να επικρατήσουν όμως τα θετικά στοιχεία του χώρου των αριστερών ,πρέπει επιτέλους να αποβάλλουμε τον φανατισμό και την αρρώστια.  Γιατί όσο ανταλλάσσονται βέλη αντί για απόψεις το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η δημιουργία ενός χώρου εχθρικού ,όπου οι υγιείς φοιτητές φοβούνται να έρθουν.

Ξέροντας λοιπόν ,ότι κάποιοι θα με κατηγορήσουν ως ρομαντικό (τιμή μου!) συμπεραίνω και βροντοφωνάζω “Όλοι μαζί!”

Ο καθένας με τις αδυναμίες αλλά και τις ικανότητές του να προσφέρουμε στο πανεπιστήμιο και στην κοινωνία μας ότι καλύτερο μπορούμε.

Όλοι μαζί.

"Καβάφης"