Μέχρι το 1987 η φοιτητική αριστερά ήταν κυρίαρχη. Βέβαια καθώς ο δικομματισμός εδραιωνόταν κατά τη μεταπολίτευση ήταν λογικό και αναμενόμενο οι παρατάξεις που πρόσκεινται στα δύο ισχυρά κόμματα να ανέβουν. Για πιο λόγο όμως η δύναμη της φοιτητικής αριστεράς μειώθηκε τόσο ,ώστε σήμερα σε μια περίοδο κοινωνικών αναβρασμών λόγω μνημονίου ,να αδυνατεί να συσπειρώσει και να εμπνεύσει?
Για να καταλάβετε τις αιτίες τους φαινομένου αυτού θα πρέπει να φανταστείτε το πανεπιστήμιο σαν μια μεγάλη αγορά. Οι φοιτητές είναι οι καταναλωτές αυτής της αγοράς και οι ιδέες των παρατάξεων τα καταναλωτικά αγαθά.
Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ είναι οι μεγαλύτερες δυνάμεις της αγοράς ,καθώς έχουν την υποστήριξη των δύο ισχυρότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Και για να διασφαλίσουν ότι καμιά δύναμη δεν θα τις υπερκεράσει ακόμα και σε περιόδους κρίσης και κοινωνικού αναβρασμού ακολουθούν την πολιτική του λαϊκισμού ,της ανταλλαγής χυδαιοτήτων και βίας μεταξύ τους ,των εκδρομών στην Μύκονο ,των clubs και του μοιράσματος σημειώσεων.
Αυτή όμως η πολιτική δεν έχει ως σκοπό να αυξήσει το δικό τους μερίδιο στην αγορά ,αφού κάτι τέτοιο θα ήταν από πολύ δύσκολο έως αδύνατο, αλλά να προκαλέσει αηδία στους υγιείς φοιτητές που αν συμμετείχαν στην “αγορά” θα προτιμούσαν κατά πάσα πιθανότητα τους ανταγωνιστές τους.
Στην πράξη η τακτική αυτή αποδείχτηκε ιδιοφυής, καθώς μέσω του “αθέμιτου ανταγωνισμού” όχι μόνο διατηρήσαν την δική τους ισχύ αλλά κυρίως έστρεψαν την πλειοψηφιών των υγειών ,σκεπτόμενων και ευαισθητοποιημένων φοιτητών μακριά από την πολιτική.
 |
| Το γιατί η χαμηλή ζήτηση σταθεροποιείται στους περίπου 1500 θα το εξετάσουμε παρακάτω… |
Αντίθετα όμως με την ζήτηση η προσφορά δεν μειώνεται αφού η πολιτική των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ στοχεύει μονάχα στην μείωση του ποσοστού των ενεργοποιημένων φοιτητών. Και στην αριστερά ανέκαθεν υπήρχε πολυφωνία: H ΠΚΣ ,πρώην ΠΣΚ και τώρα ΜΑΣ. ,η ΠΟΝ και ύστερα ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος ,οι ΑΣΦ-Σ ,το ΔΙΚΤΥΟ και τα Αριστερά Σχήματα ,πλέον ΑΡΕΝ και η ΕΑΑΚ…
Αυτό είναι φυσιολογικό και θεμιτό ,όμως ουδόλως ανατρέπει τα σχέδια των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ.
Αφού τώρα εξετάσαμε πως διαμορφώνεται η προσφορά και η ζήτηση πρέπει να αναρωτηθούμε το εξής: Ποια είναι η ελάχιστη κατανάλωση που επιτρέπει στις παρατάξεις να αναπαραχθούν σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας.
Το ελάχιστο όριο για την επιβίωση μιας παράταξης φαίνεται να είναι ένας αριθμός κατά μέσο όρο 15 στελεχών. Και επειδή τα στελέχη αυτά θα πρέπει και κάθε χρόνο να ανανεώνεται χρειάζονται περίπου τρία νέα την χρονιά.
Για να μπορέσεις όμως να βρίσκεις κάθε χρόνο στελέχη χρειάζεσαι και κάποιο καταναλωτικό κοινό από το οποίο θα προέρχονται. Μπακαλίστικα τολμώ να πω ,ότι μια παράταξη μπορεί να αντλήσει ένα νέο στέλεχος κάθε δέκα καταναλωτές κάτι που σημαίνει ότι για να έχει τα δεκαπέντε της στελέχη χρειάζεται ένα καταναλωτικό κοινό 150 φοιτητών.
(Σημαντική σημείωση: Η κατανάλωση δεν ταυτίζεται απόλυτα με την ψήφο αλλά μπορούμε για την ανάγκη της εξήγησης ,που ακολουθεί να το υποθέσουμε ασφαλώς)
Επομένως οι τρεις παρατάξεις της αριστεράς χρειάζονται 150 φοιτητές επί 3 ,δηλαδή 450 ψήφους.
Αντίθετα όποια εκ των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ έχει αναλάβει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε κάθε σχολή χρειάζεται τουλάχιστον τις μισές ψήφους από όσες έλαβαν οι αριστερές παρατάξεις ,δηλαδή περίπου 250. Η κυβερνώσα παράταξη από την άλλη χρειάζεται περίπου όσες ψήφους έχουν λάβει όλοι οι υπόλοιποι μαζί δηλαδή ,700. Το σύνολο λοιπόν των ενεργών πολιτικά φοιτητών που χρειάζεται το υπάρχον σύστημα για να επιβιώσει και να συνεχίσει να αναπαράγεται είναι περίπου 1500.
Βλέπουμε λοιπόν ,ότι οι αριστερές παρατάξεις εξαιτίας της μείωσης του καταναλωτικού κοινού ,είναι υποχρεωμένες να μάχονται για την επιβίωσή τους και δυστυχώς ισχύει το “ο θάνατος σου η ζωή μου” Αντί δηλαδή να συμμαχήσουν εναντίον του κοινού τους εχθρού σκοτώνονται μεταξύ τους για λίγα ψίχουλα. Και υιοθετούν τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό στην χειρότερή του μορφή αφού κυριαρχούνται από μίσος ,οργή και καχυποψία.
Είναι επομένως δυνατό υπό αυτές της συνθήκες η αριστερά να έχει μέλλον?
Την καλύτερη απάντηση την δίνει ο Μαρξ λέγοντας «Στην κοινωνική παραγωγή της ύπαρξης τους, οι άνθρωποι συνάπτουν καθορισμένες, αναγκαίες και ανεξάρτητες από τη θέληση τους σχέσεις· οι σχέσεις αυτές παραγωγής αντιστοιχούν σε ένα δεδομένο βαθμό ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων. Το σύνολο των σχέσεων αυτών σχηματίζει την οικονομική δομή της κοινωνίας, την πραγματική βάση πάνω στην οποία αντιστοιχούν ορισμένες μορφές της κοινωνικής συνείδησης»
Αυτό σημαίνει βεβαίως ,ότι στην κοινωνία οι παραγωγικές σχέσεις είναι η βάση και η πολιτική το εποικοδόμημα. Ποια είναι όμως η βάση στο πανεπιστήμιο ,που ναι μεν επηρεάζεται από τις κοινωνικές συνθήκες ,αλλά σίγουρα όχι απόλυτα? Η απάντηση είναι οι σχέσεις μεταξύ των φοιτητών.
Και οι σχέσεις των φοιτητών αυτή την στιγμή είναι βαθύτατα καπιταλιστικές ,αφού κυριαρχούν η εγωκεντρική αδιαφορία ,η καχυποψία ,η συκοφαντία ,η βία ,η οργή και ο ανελέητος ανταγωνισμός.
Όσο επομένως η βάση έχει αυτή την μορφή το εποικοδόμημα οπωσδήποτε θα είναι σαθρό ή μάλλον... καπιταλιστικό!
Ισχύουν οι αλληλοκατηγορίες των αριστερών για «οπορτουνιστικές τάσεις»?
Ο οπορτουνισμός ως μαρξιστικός όρος δηλώνει την συμμόρφωση με την αστική νομιμότητα , άρα την εγκατάλειψη της επανάστασης. Πώς όμως είναι δυνατόν να κατηγορείς κάποιον για εγκατάλειψη της επανάστασης ,όταν θεωρητικά πρεσβεύει την ρήξη με τον καπιταλισμό και πρακτικά συμμετέχει σε συλλογικές δράσεις αντίδρασης και μάλιστα σε μια κοινωνία άκρως παθητική? Πώς είναι δυνατόν να αποτελεί «βαλβίδα εκτόνωσης» όταν αντικειμενικά δεν υπάρχει κάποια μεγάλη λαϊκή οργή που αν δεν εκτονωνόταν θα είχε οδηγήσει σε ρήξη και ανατροπή?
Επομένως οι διάκριση στην αριστερά σε οπορτουνιστές και αληθινούς κινηματίες – επαναστάτες είναι απόλυτα λανθασμένη και ψευδής. Οι μόνη αλήθεια είναι ότι όλοι είμαστε πιόνια του συστήματος και τέτοια θα παραμείνουμε όσο αναπαράγουμε την ηθική του στις μεταξύ μας σχέσεις.
Για να το κάνω ξεκάθαρο λοιπόν αυτό που χρειάζεται το φοιτητικό κίνημα δεν είναι θεωρίες νέες ή παλιές αλλά καθημερινές πράξεις.
Μπορείς λοιπόν να βάλεις την αγάπη σου για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία πάνω από το παραταξιακό σου συμφέρον? Μπορείς να δείξεις αλληλεγγύη σε αυτούς που μέχρι πριν λίγο σε κατηγορούσαν ή και σε χτυπούσαν? Μπορείς να ξεπεράσεις τον εγωισμό σου και με όσες δυνάμεις έχεις να σταματήσεις τον κύκλο του μίσους και της βίας?
Μπορείς να ξεπεράσεις τον ρόλο που το σύστημα σε θέλει να υπηρετείς?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ποια είναι η άποψή σου;